Alles was goed. De kinderen. De kleintjes. De handen in haar schoot – rustig. Geen gefriemel. Geen gewrijf. Alles op zijn plaats.
Zodra de therapeute over haar aura was begonnen, was Beatrix afgehaakt. Een schil van licht als spiegel van haar gemoed. Die van haar was donkerblauw. Rustig, maar ondoordringbaar. Ook al klopte het, Beatrix wilde er niets van weten. Ze had gezegd dat alles nu duidelijk was. Dat was niet zo, maar ze begreep genoeg. Ze hadden het over haar vader gehad. De manipulaties. De halve waarheden. Het opportunisme. En waarom ze toch zo veel van hem had kunnen houden. En over haar moeder hadden ze het ook gehad. Niet eens zozeer over Hofmans, hoewel Beatrix die altijd had gezien als de oorzaak van alle ellende. Maar in de gesprekken kwamen er andere dingen bovendrijven. Schuldgevoel, omdat Beatrix niet loyaal was geweest. Omdat ze haar moeder onder druk had gezet. Had gehaat. Vooral om dat laatste had de wroeging gewrongen.
Het was wel goed zo. Het leven moest geleefd worden zoals het kwam. Daar viel niets op af te dingen. Ze wist nu dat de onrust en de woede erger werden als ze bepaalde herinneringen toeliet. Het was beter dus, om er maar niet meer aan te denken. Eigenlijk precies hoe ze het altijd gedaan had.
Haar aura was donkerblauw.
En ze was rustig.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
