Als je op vakantie gaat in Egypte, is de kans vrij groot dat je dat je door een willekeurig persoon die je nog maar vijf minuten kent wordt uitgenodigd op een bruiloft. Bruiloften zijn hier grote feesten, waar het motto ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ geldt. Gastvrijheid ten top.
Ik ben een keer op een Egyptische bruiloft geweest, in Imbaba, een arme volkswijk, maar die ervaring vond ik niet voor herhaling vatbaar. Het was een traditionele bruiloft, waarbij de hele straat was afgezet voor het feest, en mannen en vrouwen werden strikt gescheiden.
In de praktijk kwam het er op neer dat mijn toenmalige vriend relaxed onderuit gezakt op straat biertjes zat te drinken en hash zat te roken, terwijl ik bij alle dames gevoegd werd en in een snikhete tent zonder airconditioning verplicht mee moest dansen en met werkelijk iedereen op de foto moest. Er was Fanta en Pepsi en mierzoete snoepjes.
Na vier uur was ik er meer dan klaar mee en werd ik – nadat er een escorte van drie man geregeld was – als een crimineel verborgen onder jassen en sjaals naar het einde van de straat geleid, waar ik met mijn reisgezelschap herenigd werd. Het manvolk op straat mocht mij immers eens zien. Het was bizar.
Ik was dus niet bijzonder enthousiast toen een vriendin me uitnodigde om mee te gaan naar een bruiloft. Het is echter niet zomaar een bruiloft, maar de bruiloft van Sadat, een in Egypte populaire zanger van elektronische volksmuziek (shaabi).
Sadat komt uit de volkswijk Medinat El Salam (‘stad van de vrede’), een arme buurt met nogal een slechte naam, qua criminaliteit en drugsbendes. Buitenlanders komen er zelden tot nooit. Mijn instructies vooraf: doe maar geen gouden sieraden om en neem zo min mogelijk geld mee. Het zal wellicht toeval geweest zijn, maar we gaan er heen in een geblindeerde taxi.
De bruiloft vindt, zoals gebruikelijk, plaats op straat. De ingang van de straat wordt bijna volledig geblokkeerd door een enorm podium. We zijn niet de enige ‘abyads’ (Arabisch voor ‘witten’) op het feest, maar ik ben volgens mij wel de enige Westerse vrouw in de hele wijk. We trekken dan ook nogal wat bekijks. Er is bedacht dat we het beste in de dj-booth kunnen gaan staan, dan kunnen we alles goed zien en staan we tegelijkertijd een beetje uit het zicht.
Onderweg naar het verhoogde dj-podium voel ik me net Mozes die door de Rode Zee loopt: bij iedere stap voorwaarts splijt de massa jonge mannen automatisch uiteen. Ik word aangestaard alsof ik een aapje in de dierentuin ben, maar bedreigend is het helemaal niet. Mensen zwaaien vriendelijk en kinderen cirkelen nieuwsgierig om ons heen.
Het feest zelf is een compleet gekkenhuis. De muziek staat knetterhard en er hangt een lichtset aan het plafond waar de gemiddelde concertzaal in Nederland jaloers op zou zijn. Iedereen wordt blind gestroboscoopt en het podium staat constant propvol met zangers, MC’s, rappers en hun posse. Het publiek voor het podium is het overgrote deel van de tijd een grote kolkende massa van dansende mannen. Een paar keer breken er kleine vechtpartijtjes uit, maar die worden vanaf het podium gesust.
Af en toe wordt er wat vuurwerk de lucht in geschoten of steekt er iemand midden in het publiek een fakkel aan. De vrouwen dansen achterin de straat op een kleine verhoging, gescheiden van de mannen, en met een rij mannen er ‘ter bescherming’ tussen. Naast het podium staat een monitor waarop de bruid te zien is, haar man staat uiteraard zingend op de planken.
Bij de huizen in de straat hangen mensen uit ramen en zitten op daken. Een jongen hangt een tijdje aan de zijkant van een balkon boven de dj-booth, zijn bovenlichaam ontbloot terwijl hij wild met zijn t-shirt in de rondte zwaait. Weer een andere jongen hangt vervaarlijk uit een raam. Aan de overkant van de straat verdringen kinderen zich op een gammel afdakje, dat bijna bezwijkt onder hun hippe danskunsten.
We hebben voor de avond een soort bodyguards toegewezen gekregen. Eentje heeft een zelfgeknutseld pistool. Halverwege de avond schiet hij er voor de vorm een paar keer mee in de lucht, om maar aan te geven dat het echt werkt. Er komt ook nog iemand voorbij rennen met een machete. Niemand die daar van op of om kijkt. De straat hangt blauw van de hash-walm, maar ik zie slechts een iemand met een biertje voorbij lopen.
Op de terugweg naar huis piepen mijn oren – ondanks mijn oordopjes – en dansen de witte vlekken van de stroboscopen nog voor mijn ogen. Maar wat was het een fantastisch feest. Mocht ik ooit gaan trouwen, dan zijn heel Medinat El Salam en Sadat zijn posse in ieder geval uitgenodigd.
Foto’s en videos: Ester Meerman
Journaliste en fotografe Ester Meerman schrijft vanuit Egypte voor De Buitenlandredactie en ThePostOnline. Zij blogt al in het Engels op Stories from Cairo. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
