Wie deze week het nieuw-feministische gekibbel over de MILF-verkiezing van radio 538-DJ Ruud de Wild volgde, zou zomaar kunnen denken dat er een nieuwe stap in de emancipatie van vrouwen is gezet. Discussie! Over seks! Baas in eigen Beleving! Weg met de seksualisering van de vrouw!
‘Zou’, want niets is minder waar. Zoveel gedoe over iets stompzinnigs als een puberale gimmick van een commerciële radiozender bewijst namelijk vooral iets anders: dat Nederlandse feministen allang alles hebben wat hun hongerige hartjes begeert, maar dat het kennelijk nog steeds niet genoeg is. Vandaar ook de zogenaamde eigentijdse schreeuw om ‘fucking respect’.
Het feminisme in Nederland begon ooit goed, eind 19e eeuw. Als een rechtvaardige strijd voor gelijke rechten en gelijkwaardige behandeling. Nu, bijna anderhalve eeuw later, is het polderfeminisme nog slechts een zieke klucht.
Inhoudelijk niet veel meer dan bloedserieus gemillimeter over hoe ‘wij vrouwen’ bejegend wensen, nee éisen te worden, met ‘er is zoveel agressie’ als doodvermoeiende soort van Godwin. Juridisch volledig uitgekauwd en dichtgetikt met voortrekarrangement op voortrekarrangement. Uitgevent door beroepsdramaqueens die geen oog hebben voor het spoor van vernieling dat de kruistocht tegen mannen door de samenleving heeft getrokken en nog dagelijks trekt. Geen stap dichter bij daadwerkelijke emancipatie: samen optrekken voor een gezamenlijke toekomst, waarin mannen en vrouwen naast elkaar in plaats van tegenover elkaar staan.
Want dames, de echte maatschappij van vandaag is geen show van Ruud de Wild. Of een stom plaatje op internet. Of het feitelijk onjuiste beeld dat alleen vrouwen het slachtoffer zijn van allerlei narigheid.
De echte maatschappij bestaat uit bedrijven, waar jullie meer dan welkom zijn en prima kunnen overleven, ja ook de top kunnen bereiken; uit overheden, waar men nog banger is dan in het bedrijfsleven om jullie bij gelijke geschiktheid niet onmiddellijk voor te trekken; uit democratische instellingen, waar politici al een halve eeuw over elkaar heen buitelen om van de daken te schreeuwen hoe geweldig jullie zijn; uit scholen, waar jullie op enkele mannen na volledig de dienst uitmaken; uit ziekenhuizen, waar veel vrouwenkwalen wél geheel vergoed behandeld worden; uit woningbouwverenigingen, waar jullie sneller urgentie en een woning krijgen toegewezen dan mannen; uit rechtbanken, waar jullie je als zelfbevrijdingsfeestje verklede jatpraktijken voor kunnen leggen aan beslist onafhankelijke, jaknikkende zusters, die al te vaak slechts ‘lid’ zijn van anachronistische vrouwenclubjes zodat ze dat niet openbaar hoeven te maken.
Oh ja, de echte maatschappij bestaat ook nog uit poeslieve, hypercorrecte media, die jullie dag in dag uit kritiekloos laten uithuilen over hoe ontzettend zwaar jullie het hebben met het acteren van die achterstandspositierol.
Het nieuwe feminiene zelfvertrouwen heeft meer weg van koninginnengedrag dan van zelfrespect. En maar mekkeren over vrouwenquota in praatprogramma’s. Er is vorige maand godbetert zelfs een old girls network voor journalisten opgericht. Hallo? Het is 2013!
En maar dreinen over ‘het glazen plafond’. Ik vraag jullie: in welke kamer bevind dat plafond zich eigenlijk? Het hele huis Nederland is toch al in jullie bezit?
Dames, verreweg de meeste Nederlandse mannen beschouwen vrouwen als 100 procent gelijkwaardig. Ik ken geen man die vrouwen een carrière of andere eigen keuzes ontzegt. Sterker nog, ik ken bijna geen relatie waar de vrouw linksom of rechtsom niét de broek aan heeft. Maar ik ken ook steeds meer mensen, mannen én vrouwen, die zich tegen het rituele rancuneuze gedram van een stelletje over het paard getilde schreibtischfeministen keren. Met alle ‘fucking respect’ uiteraard.
