Urby Emanuelson stapt in zijn eentje uit een busje dat hem aflevert bij de spelers ingang van Craven Cottage, het rustieke stadion van Fulham FC in een keurige wijk in West-Londen.In tegenstelling tot andere spelers heeft de Amsterdammer geen oorvullende beats op zijn hoofd, maar twee decente witte oortjes. Die gaan even uit als hij twee enthousiaste Ajax-fans ziet zwaaien.
Of hij kampioenselftal Ajax mist? ‘Ik mis Ajax altijd’, lacht de oud-middenvelder. En of hij de Engelse speelstijl van Martin Jol kan waarderen? ‘Ja, best hoor’, zegt hij op een toon die zo neutraal is dat het ook het tegendeel kan betekenen.
Tegenover VI laat hij vanmiddag weten dat Frank de Boer krediet verdient voor het kampioenschap. ‘Vanaf dag een was er gedrevenheid, dat pakte goed uit. Ik ben blij dat Ajax de titel weer pakt’, zegt hij met heimwee in zijn stem. ‘Ik blijf toch verbonden met die club. In het buitenland heerst een andere mentaliteit. Het vertrouwelijke bij Ajax vervalt.’
Urby Emanuelson is verdwaald bij Fulham, net als een groot deel van het gekochte elftal vol afgedankte vedettes.
Martin Jol was ooit trainer van Ajax en vluchtte daar weg, omdat hij in Amsterdam werd ontmaskerd als een opportunistische kick and rush adept. Jol kon in de Arena uiteindelijk alleen overleven door zich te omringen met vriendjes.
Wie deze middag het armoedige Fulham ziet stuntelen tegen het al gedegradeerde Reading kan het alleen maar heel erg oneens zijn met René van der Gijp: trainers doen wel degelijk ter zake.
Frank de Boer werd vanmiddag voor de derde keer op rij kampioen met een grotendeels zelf opgeleid beloftenelftal, terwijl Jol’s duur betaalde manschappen over het veld dwalen als Europese automobilisten op een rotonde in Engeland. Ze hopen op een goede afslag, maar hebben geen idee welke kant ze op moeten sturen.
Martin Jol vertegenwoordigt een generatie cynische voetbalmanagers. De Scheveninger laaft zich al jaren aan de adviezen van dezelfde ja-knikkende paladijnen om zich heen waardoor niemand hem vertelt dat hij gevangen zit in angst en lafheid.
Zijn broer Cok, psycholoog Michael Lindeman en keeperstrainer Hans Segers en niet te vergeten spelersmakelaar Mino Raiola vormen het epicentrum van zijn denken, ze zijn het stootkussen waarin elke vorm van externe kritiek verstomt.
Raiola levert spelers af zoals de eerste de beste bordeelhouder een hok vol verse temeiers uitserveert op de Wallen. Wat er met het aangedragen voetbalvee gebeurt is vraag twee, want handel is handel.
PSV-rechtsback Manolev, die aan tafel bij VI door Van der Gijp steevast werd beschimpt vanwege zijn kunde de perfecte afzwaaier te produceren, maakte een ogenschijnlijke droomtransfer, maar zit vanmiddag op de bank.
Emanuelson, die als AC Milan huurling overkwam, speelt links op het middenveld, maar oogt doodongelukkig. Hij worstelt met zijn vorm. Hij rent, maar kan de bal zelden kwijt aan een man die er beter voor staat.
De sierlijke Ajacied is niet de enige nieuweling met zelftwijfel. Het hele elftal lijkt bevangen door onderhuidse onvrede. Oud-Twente parel Bryan Ruiz, die vandaag wel twee keer koppend scoort, was al eens heel openhartig over zijn ongelukkige start in Craven Cottage.
Vlak na zijn overstap liet hij een in openhartig VI-interview weten spijt te hebben van zijn vertrek uit Enschede. Hij gaf zijn zaakwaarnemer (niet Raiola overigens) toen de schuld. Die had hem omgepraat.
Fulham is het knekelhuis van de Premier League. Een opvanghuis voor voetbaloudjes en types die net niet goed genoeg zijn voor de top.
Deze middag staan er minstens zeven spelers van dertig jaar of ouder in de basis tegen Reading: keeper Mark Schwarzer (40). Giorgos Karagounis, de Griekse veteraan (36),John Arne Rilse (31), de seniore ex-rechtsback van Liverpool, Sascha Riether, de Duitse spelbepaler die is geleend van Köln (31), aanvoerder Brede Hangeland (31), oud-Chelsea ster Damien Duff (34) en Dimitrav Berbatov, de chagrijnige oud-Manchester United spits (32).
Het elftal van Fulham bestaat uit een generatie hasbeens dat moeilijk kan verkroppen dat haar gloriedagen voorbij is. Fulham verliest thuis met 4-2.
Berbatov staat de hele wedstrijd geërgerd te zwaaien, terwijl Karagounis nog steeds denkt dat hij de koning van het EK 2004 is met zijn gemanierde duikelpartijtjes.
D’r is geen plan, d’r is alleen nog de gloed van het verleden van de heren. En omdat er geen idee is, wordt de bal vaak naar voren gekogeld.
Frank de Boer haalde deze week uit naar Engelse ploegen die zich bedienen van zielloos kick and rush voetbal. In ongemeen scherpe bewoordingen liet de Ajax-oefenmeester weten nimmer trainer te willen worden van teams die de bal stompzinnig naar voren hijsen.
‘Ik zou niet weten hoe dat moet: blind die ballen naar voren. En dan? Die club moet weten: als we Frank de Boer halen, gaan we niet put them in the channel spelen. Dat is lange ballen langs de zijlijn. En dan de tweede bal winnen. Zoals bij sommige clubs in de Premier League.’
Het maakt Jol niks uit. Als die bal er maar ingaat, is zijn devies. In een interview voorafgaand aan de wedstrijd sprak de manager zijn ongenoegen uit over de afnemende doelpuntproductie en klaagde hij over het vertrek van enkele goede spelers, zoals de Belgische wonderkind Dembele.
Nergens refereert hij over mogelijkheden of kansen. Alles draait om behoud van het oude. Jol had misschien een paar uur eerder moeten komen.
Op een bijveldje liepen toen een paar talentjes rond, waarvan sommigen een schaar in huis handen waar Tscheu La Ling van zou smullen.
Martin Jol spreekt even later onderuitgezakt vanaf een groot scherm de menigte in het stadion toe in een videoboodschap die is bedoeld als aanmoediging. Even later gaan een aantal fans staan bij het clublied ‘Stand Up If you Still Believe.’ De meerderheid blijft echter zitten.
