Dat was even raar zondagavond tijdens het Bevrijdingsconcert op de Amstel. Nick en Simon zongen daar, samen met sopraan Maria Fiselier en de Marinierskapel en ten overstaan van onze nieuwe koning, het nummer Always look on the bright side of life. Hét welbekende nummer uit Monty Pythons onsterfelijke film Life of Brian (1979).
Maar er leek een wel heel raar foutje in de tekst te zijn geslopen. In de originele versie, geschreven door Monty Python Eric Idle, zingt de Jezus aan het kruis letterlijk:
“Life’s a piece of shit when you look at it.”
Maar dat is kennelijk niet wat sopraan Fiselier aan de koning en koningin wil overbrengen. Zij zingt namelijk:
“Life’s a counterfeit when you look at it”.
(Vanaf de 42ste minuut.)
Hee, dat is raar! Zou het Comité 4 en 5 mei de tekst hebben gecensureerd? En zo ja, waarom? Zou de nieuwe koning misschien niet goed tegen het woordje “shit” kunnen? Of waren ze misschien bang dat al die keurige burgers in hun met touw omhangen Chardonnay-sloepen zouden worden gekwetst?
Perswoordvoerder Coromandel Brombacher van het Comité 4 en 5 mei heeft een korte maar bondige uitleg: “Wij hebben gebruikt gemaakt van de versie die is gemaakt door Art Garfunkel.”
Juist ja. Art Garfunkel. Van het gospelduo Simon & Garfunkel. Nooit geweten dat die een cover van Always look on the bright side of life heeft gemaakt.
Maar het klopt. Garfunkel heeft inderdaad ooit een cover gemaakt. En daarin is de zin “piece of shit” wel degelijk vervangen door het keurige “counterfeit“.
Alleen: wanneer heeft Garfunkel dat dan gedaan? Het nummer lijkt namelijk in het geheel niet voor te komen op één van zijn albums.
Wacht, toch! Het is gebruikt als soundtrack voor de film As good as it gets (1997, met Jack Nicholson). En op de CD-versie van deze film (met daarop alle muziek uit de film, niet de film zelf) staat inderdaad de Garfunkel-versie van Always look on the bright side of life.
Het is alleen de vraag of die 2,3 miljoen kijkers, en niet te vergeten Willem-Alexander zelf, ook spontaan aan Art Garfunkel dachten in plaats van aan Monty Python. En dus geen zingende Jezus aan het kruis voor zich zagen maar een zalvende, stokoude Art Garfunkel die een fluisterliedje zingt waarin hij een stuk tekst vakkundig maar correct heeft weggecensureerd.
Wat helemaal onhandig is, is dat het comité 4 en 5 mei niet eens de moeite heeft genomen dan ook de naam Art Garfunkel in de credits op te nemen (mirror). Integendeel: E. Idle (die van Monty Python) wordt keurig genoemd als auteur van het nummer (tevens auteur van de zin “life’s a piece of shit”) maar er is verder geen verwijzing naar Art Garfunkel te vinden.
Wonderlijk, heel wonderlijk, voor een nummer waarvoor kennelijk de tekst van deze Garfunkel in kwestie moest worden gebruikt vanwege één (1) woordje.
Hoe dan ook, de originele versie, met video, blijft toch het leukste. Vandaar nogmaals in de rebound. Kijkt u mee Majesteit?
http://youtu.be/WlBiLNN1NhQ
