‘Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen’ las ik ooit in een sprookjesboek, en wat dat betreft gooi ik niet de eerste. Zelfs niet de veertiende. In dat sprookjesboek staat een hoop onzin, maar hier en daar is er een goed punt. Maar dit is geen rant over religie. Dit is helemaal geen rant.
Mijn zonde? Ooit, een jaar of tien geleden, was er iemand die zich op het weblog Retecool.com had ingeschreven als ‘Hitler’ en die de meest vreselijke dingen zei. Ik herhaal ze niet, maar genocide was een leuk ding.
In overleg met de gehele redactie is toen heel even het mailadres van die meneer, die op een school bleek te werken, op Retecool zichtbaar geweest in een redactiepost die onder mijn naam gepost is.
Dit is één van de drie posts die in de dertien jaar van het bestaan van dit weblog verwijderd zijn. De andere twee waren na enorme dreigementen van respectievelijk Dick Bruna en Talpa. Het verwijderen gebeurde na een storm van – deels terecht – protest.
Ging ik indertijd te ver? Ja. Wettelijk gezien niet, maar ik vond het uit de userbase halen van een mailadres en dat online knallen inderdaad achteraf inderdaad te ver gaan. Dit was dus slechts een mailadres. Niet eens onder die meneer zijn eigen naam. Mea culpa. Redactie culpa, zelfs. Leermoment.
Wat ik echter de laatste jaren zie, is dat mensen die het niet met elkaar eens zijn, cameraploegen langs sturen, werkgevers gaan bellen of mailen om je ontslagen te laten worden, en zelfs zo ver gaan de politie te bellen om te vertellen dat je pedofiel bent, of het adres van hun ‘tegenstanders’ online te gooien. En hun telefoonnummer. Met de mededeling dat diegene ‘daar te vinden is’. Ik vind dat ver gaan. Te ver. Ben ik dan een fatsoensmongool? Ik denk het niet.
Ik vind dat de vrijheid van meningsuiting héél ver mag gaan. Zeker als het een mening betreft. Iemands adres plaatsen in de hoop dat je achterban diegene op gaat zoeken heeft echter niks met een mening te maken. Iemands werkgever bellen, iemand bedreigen, iemands kinderen bedreigen, wat mensen overkwam, waaronder mij, getuigt van ongeëvenaarde waanzin.
Sowieso vind ik iemand bedreigen om iets wat hij of zij zei op internet getuigen van meer poep dan hersenen in je hoofd. ‘Hoi, ik vind dat je geen gelijk hebt, dus steek ik vannacht je huis in brand terwijl jij en je kinderen er liggen te slapen, en daarna verkracht ik je kat’, klinkt echt anders dan: ‘Jezus man, wat een lulverhaal..’
Mag ik daarentegen zeggen dat je een ontzettende lul bent? Ja. Dat mag ik, dat mag jij. Sterker, ik mag op deze site zeggen dat ik de hoofdredacteur een eikel vind. Of ik dat meen? Dat laat ik aan uw fantasie over. Het feit dat u dit hier leest, zegt in ieder geval dat áls wij elkaar intense klootzakken vinden, we in ieder geval elkaars mening respecteren.
Maar het oproepen tot geweld, door middel van het plaatsen van adresgegevens of telefoonnummers in de hoop dat je ‘horden’, zoals dat aan alle kanten zo mooi genoemd wordt tegenwoordig, de genoemde gaan opzoeken, is een probleem. En het maakt het internet bij vlagen hilarisch, maar in de regel minder leuk.
Alex Ringeling is in zijn bijna twintig jaar internet vaker bedreigd dan hij heeft gepoept. Hij schrijft dingen, mensen worden wel eens boos. Soms met argumenten, meestal moet hij gewoon dood en anders zijn 2-jarige dochter wel, liefst op een gruwelijke manier.
