Je kunt ze op één hand tellen, de demonstranten die opkomen voor de asielzoekers die in hongerstaking zijn gegaan in het detentiecentrum Schiphol. De demonstranten willen met deze actie, die dus wel de aandacht trok van Nieuwsuur, de asielzoekers een hart onder de riem steken en ze niet opjutten. Het voorbeeld van de hongerstakende asielzoekers op Schiphol werd trouwens vrij snel overgenomen door asielzoekers in Rotterdam maar het aantal hongerstakers wisselt per dag.
De vergelijking met een concentratiekamp werd niet geschuwd door de woordvoerster van de demonstranten. Het waren weloverwogen woorden die de dame in kwestie koos mee te delen aan de reporter van Nieuwsuur. Het was volgens haar meer een geestelijke marteling dan een fysieke, voor de uitgeprocedeerde asielzoekers in onze detentiecentra.
Wat wordt vergeten is dat deze asielzoekers vrijwillig naar Nederland zijn gekomen, ze hadden evengoed naar Frankrijk of Duitsland kunnen gaan, toch kozen ze voor Nederland. Het risico dat een asielaanvraag wordt afgewezen hoort hier ook bij. De keuze om dan in hongerstaking te gaan omdat de omstandigheden zogenaamd niet humaan zijn is ook een vrij keuze. Wat willen ze dan? In het Amstel Hotel met een butler en een mini-bar? Waar leg je dan de grens en hoever rek je die steeds uit?
Net zo goed als Pvda’ers in heel Nederland het nu moeilijk hebben omdat in het regeerakkoord is opgenomen dat illegaliteit strafbaar wordt zal ook het asielbeleid misschien weer onder de loep moeten worden genomen. Het is allemaal niet humaan genoeg. Naar wiens maatstaven? Vooralsnog houdt Teven de rug recht. Wat we in het begin van deze regeerperiode met elkaar hebben afgesproken wordt weer teniet gedaan als we toegeven aan de asielzoekers.
Al met al schieten we er dus niets mee op om steeds tussentijds de regels te veranderen, simpelweg omdat het iemand of een groepje niet zint. Letterlijk een handjevol mensen komt op voor deze zogenaamde problematiek. Wat kunnen we daaruit concluderen?
