Marshall McLuhan zei het al in de jaren ’60 van de vorige eeuw “media are technological extensions of the physical body”. Ik durf te wedden dat hij daarbij geen toekomstvoorspelling deed over ons huidige mobiele data gebruik. Dat hij nooit had voorzien dat onze mobiele telefoons bijna vastgelijmd zitten in onze handen. Dat we paniekaanvallen beleven als we een dag zonder mobiel op pad zijn, en dus niet bereikbaar zijn.
Als deze beste man een dergelijke uitspraak in 2013 had gedaan, hadden we hem zeker weten met z’n allen heel hard uitgelachen. Wat hij beweerde is tegenwoordig immers niets nieuws onder de zon. We zijn allemaal zo enorm social media verslaafd dat we hele dagen staren op onze mobiele telefoon en daarbij simpelweg vergeten dat we offline ook nog een leven moeten leiden.
Misschien klinkt dit allemaal wat zwart-wit, maar bedenk eens zelf hoe vaak jij eigenlijk even facebook checkt, of even een tweet plaatst. Ook ik maak me schuldig aan deze parktijken, hetgeen vroeg om een harde aanpak: een week lang geen mail en social media op mijn telefoon of Ipad. Het enige wat dan overblijft, is mijn laptop. Nu hoor ik jullie denken ‘lekker makkelijk’, maar geloof me, deze week was behoorlijk confronterend. Bijna zo erg, dat ik weer verlang naar de tijd dat we alleen maar konden bellen met onze telefoons, die tijd was zoveel rustiger en socialer!
Maandagochtend begon het eigenlijk al. Ik kwam net terug van vakantie, en stapte vanuit het vliegtuig in de trein voor een rit van twee uur. Het eerste dat ik pak, uit macht der gewoonte, is mijn telefoon. Gelukkig bedenk ik me op tijd dat ik een deal heb met mezelf en dus leg ik mijn telefoon maar weer aan de kant, me hard achter de oren krabbend wat ik dan in hemelsnaam moet doen gedurende de treinreis. Gelukkig heb ik een tijdschrift bij me en ik kan natuurlijk mijn moeder nog bellen over mijn vakantie. Eigenlijk schiet de reis voorbij, en ik heb niet één keer mijn social media gecheckt.
Helaas gaat het de rest van de week niet altijd zo soepel. Begin van de week lag de website van 52 Challenge plat. Dankzij onze moeilijk bereikbare server, heeft mij dat heel wat zenuwaanvallen bezorgd. Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik twee keer heb gefaald deze week. Even mijn mail checken of ik ein-de-lijk antwoord hed gekregen en we dan ook EINDELIJK weer online konden. Eigenlijk ben ik op dat soort momenten best blij met internet op mijn IPhone, ik kan mezelf immers even geruststellen en stress verminderen. Er zijn ook momenten waarop ik me er dood aan kan ergeren. Dit zijn dingen die mij deze week nog meer zijn gaan opvallen, nu ik zelf geen deel uitmaak van deze waanzin.
Even een korte opsomming van situaties die iedereen wellicht herkent:
Een gezellig etentje met vrienden om weer eens lekker bij te kletsen. Iedereen neemt plaats aan tafel en binnen een minuut ligt er naast ieder bord een smartphone. Het begint dan meestal met iemand die ‘iedereen even incheckt’, hetgeen schijnbaar een startsein is voor de anderen om ook op Facebook te kijken. Vanaf dat moment wordt er iedere paar minuten even op een knopje gedrukt om te kijken of er zich nog iets afspeelt online. Zo ja? Dan is alle real live verbinding verbroken en blijkt de online verbinding vele malen belangrijker.
Je loopt op straat en in tegengestelde richting komt iemand aanlopen, starend op zijn mobiel. Druk typend, is er maar een ding waar hij naar kijkt, zijn schermpje. Omdat de stoep écht niet breed is, en hij totaal niet uitkijkt waar hij loopt, omdat hij immers te druk is met ‘online zijn’, bots je bijna tegen hem op. Hij kijkt even op, zowaar beledigd dat JIJ niet uitkijkt waar je loopt, maar vervolgt stapt hij vrolijk verder, al starend en typend op zijn schermpje. What just happenend?
Je stapt in de trein, midden in de spits, dus je bent blij dat je een plekje kunt bemachtigen. Wanneer je in je vierzitter eens rustig om je heen kijkt, zie je dat je drie medepassagiers direct naar hun telefoon grijpen, en de rest van de rit gebiologeerd blijven staren naar alles wat zich online afspeelt. Je zou bijna niet verder om je heen durven kijken, want ik beloof je dat de hele coupe vol zit met online mensen. Het enige moment waarop even opgekeken wordt, is wanneer de conducteur langs komt voor de kaartjes.
We lijken wel zombies, die niet zonder de onlinewereld kunnen. Ikzelf heb gemerkt, nu ik er bewust over nadacht dat ik echt veel tijd online bestede per dag. Het is een automatisme. Een kat gaat zich likken, als hij niet weet wat hij moet doen, wij kijken op facebook of checken voor de vierde keer onze mail in tien minuten. Nu ik me er bewust van ben geworden, ga ik er echt mee aan de slag. Sterker nog, ik heb de Facebook-app maar gewoon van mijn telefoon verwijderd. Wel zo rustig! En de aller mooiste bijkomstigheid van afgelopen week was, dat ik mijn mobiel maar drie keer heb hoeven opladen! Weet je hoe lang je batterij mee gaat zonder al dat gesurf?! Nogmaals, wat een rust!
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
