Aangezien ik bekend sta als een zonnig, vrolijk en immer constructief persoon vroeg ik mij, tijdens het poetsen van mijn glitterpony, af hoe het schrijven van een afscheidsbrief in z’n werk gaat. In het geval van zelfmoord, uiteraard. Wat anders? De dood maakt een groot onderdeel uit van het leven, maar wordt door de meesten van ons het liefst onder het tapijt weggemoffeld. En de zelfverkozen dood is zo mogelijk nog meer taboe. Er zijn vele manieren om jezelf van het leven pogen te beroven en een groot percentage daarvan zal niet in een keer slagen voor zijn tentamen suicidii. Sommigen hiervan zullen het keer op keer opnieuw proberen. Deze mensen zijn de harde kern. De F-side onder de suïcidalen. De zelfmoordjihadisten die vechten voor de ultieme bevrijding: het grote niets (ook geen 72 maagden: liever 72 peperdure en bloedmooie escortdames; daar heb je tenminste nog wat aan, dunkt mij).
Aangezien je nooit weet hoe het leven loopt en of je er wellicht op een dag genoeg van hebt, lijkt het me handig als iedereen eens oefent op een afscheidsbrief. Doodgaan doe je immers maar een keer (tenzij je Nikki Sixx heet) en het is veel leuker als je dan een toffe brief achterlaat. Voor alle mensen die vermoeden dat zij zich wellicht eens euthanaseren: laat maar. Euthanasie is zelfmoord op bestelling: “Doet u mij maar één euthanasie middels het drankje, ik ben bang voor naalden. Nee, nee, meenemen graag. Heeft u er een tasje bij?”. Euthanasie kan je gezellig met familie doen, dus een afscheidsbrief lijkt mij niet de moeite.
In het geval van een mooie verhangzelfmoord in het trapgat, zo eentje die superduper onverwacht komt voor iedereen (zoals het hoort) hoort wel een verklaring. Nogmaals: dit tentamen leg je als het goed is maar een keer af dus doe het goed. Enfin, mijn afscheidsbrief zou er ongeveer zo uitzien:
“Popjes van me!
Vandaag is het eindelijk zo ver! Ik verhang mezelf, maar nu echt. Ik hoop dat ik er een beetje leuk bijhang. Dus niet zo met een paarse tong uit mijn waffel en uitpuilende ogen, maar gewoon een beetje lekker. Je snapt wat ik bedoel. Vinden jullie mijn jurkje leuk? Speciaal gekocht voor deze gelegenheid.
Tegen al mijn vriendjes en vriendinnetjes wil ik zeggen dat ik ze superlief vind. Sommige wat liever dan anderen. En nog anderen vind ik heel stom, maar die heb ik wel op de gastenlijst voor mijn crematie gezet in de hoop dat ze zich heel kut voelen om mij. Ik blijf een vrouw dus mijn wraak zal zoet zijn. Geef ze maar een Drionbonbonnetje bij de koffie in plaats van zo’n sneu plakje begrafeniscake, dat kunnen ze wel gebruiken.
Verder wil ik geen getrut op mijn crematie. Dus geen kutmuziek van Bløf of Marco freakin’ Borsato. Ik zweer jullie: ik spring uit mijn kist om jullie een draai om d’n oren te geven. Zijn jullie nou helemaal betoeterd? Ik ga ervan uit dat Angela te laat komt, daar is rekening mee gehouden in het schema. Stella idem. Die is dan vast haar sleutels kwijt, die ze later terug zal vinden in de magnetron. Zoiets.
Ik heb de bouncers van Jimmy Woo geleend en deze opdracht gegeven om iedereen die selfies maakt, en die vervolgens dertig keer op Twitter zet, eruit te trappen. Het draait goddomme om mij en MIJ alleen. Nooit pak ik de spotlights. Ik was bij leven geen aandachtshoer maar eenmaal dood ben ik graag het middelpunt van alles, van de wereld en het hele universum.
Ter info: hashtag is #twematie (hebbie ‘em?) Na de plechtigheid is er feest! Helaas ben ik dan verhinderd, maar jullie kunnen ook heel goed zonder mij dronken worden en coke van elkaars tieten snuiven, nietwaar?
Tante Bell: die tank Stoli in de keuken is voor jou. Dawast. Joe!
Kusjes, knuffels, regenbogen, hartjes en glitterponies,
Ilona.”
Zoiets lijkt me veel leuker dan zo’n standaard depressieve kutbrief waarin je mensen nog even een trap nageeft. Of het systeem de schuld geeft; want hullie heb het gedaan. Eigen verantwoordelijkheid blijft een lastig ding voor velen van ons. Er zijn ook mensen die simpelweg iets neerkrassen in de trant van: “Ik heb er geen zin meer in.”. Dat kan. Duidelijk. Maar come on, dit is je laatste kans, maak er wat van! Je gaat immers doen wat je altijd al wilde, dus oefen je brief, keep your head up en steek ‘m door de strop. Yes, you can!
