Toen ik in de krant las dat Nico Dijkshoorn een stuk over Mart Smeets had geschreven in HP/De Tijd, twijfelde ik geen moment en sprong ik op mijn fietsje om het tijdschrift aan te schaffen. Oh, welk een leesplezier lag in het verschiet! Een stuk vol ‘Sans rancune’, ‘Mag ik dat zo zeggen’, ‘Waarvan akte’ en ‘Kijkt u even mee: ik had er weer eens ouderwets behoefte aan. Wellicht werd er ook nog een prei gesneden in het stuk door ome Dijkshoorn en beschouwde hij in een moeite door een flesje ketjap uit de Chinees, dan kon de dag al helemaal niet meer stuk. In de winkel sloeg mijn verblijde hartje een slag over: Nico had een heuse column mogen schrijven, in navolging van de irritante, betweterige Beatrijs Ritsema en de droge Dirk-Jan van Baar! Dat zou dus betekenen dat Niek (voor intimi, that is: laat ik het dus vooral bij Nico Dijkshoorn houden) wekelijks zijn nu al prachtige column-arsenaal zou aanvullen in de HP!
Ik negeerde de stoplichten (livin’ on the edge, net als Nico) en las de column thuis. Een lichte teleurstelling overheerste na afloop: een zeven plusje, oordeelde ik enigszins verdrietig, wat dus bij lange na het gemiddelde van Nico (een negen) niet haalt. Het ging wel over Mart Smeets, maar het was wat onsamenhangend allemaal. Ach, oordeelde ik, Nico is nog aan het puzzelen. Even het HP-publiek in de vingers krijgen, en paar goeie onderwerpen, wachten op reacties van Jan Dijkgraaf en lezers (brieven dus), en het zou wel loskomen. Toch, ik bleef twijfelen. Dat gescheld: enigszins onzeker, en ook niet zo authentiek. Nico zegt altijd ongezien de tyfus, in de column was meneer ineens van de godverdommes. Tja, toch weer die zoektocht naar de touch met het publiek, oordeelde ik andermaal, en sloeg na het stuk van Blijboom te hebben gelezen het tijdschrift dicht.
Rukblad
Dat Nico Dijkshoorn geen moer te maken had met de HP-column, mocht ik vandaag vernemen uit de krant. Inderdaad, wat ik stiekem, eventueel, misschien en ook bijna had vermoed bleek godverdomme te kloppen: en had een geintje uitgehaald, de column was niet geschreven door Dijkshoorn. De schrijver van de column bleef onbekend en Dijkshoorn meldde dat ze hem ‘zochten’. Nu is Dijkshoorn vrij simpel te vinden, met name op Twitter, maar dat zal hij wel niet hebben bedoeld. Nee, het zou zomaar om een pesterijtje kunnen gaan. Foei zeg! Wat is daarvan dan de reden? Nu, dat is niet zo moeilijk. Men heeft bij de HP/De Tijd ooit aan Nico gevraagd of hij een column voor ze wilde schrijven. Ongezien de tyfus, moet Dijkshoorn hebben gedacht, en liet weten dat geen haar op zijn hoofd eraan denkt. Nu zijn dat niet bijster veel haren, maar goed. Nico vond de HP/De Tijd maar een ‘rukblad’. Nu kan men eenvoudigweg redeneren dat de heer Dijkshoorn met zijn columns het niveau van het blad tot kosmiche hoogten had kunnen laten stijgen, maar zo denkt Nico kennelijk niet: ‘voor een rukblad schrijf ik niet’.
Voetbal International
Interessant natuurlijk, maar ik dacht direct aan een recente column van Dijkshoorn op nu.nl. Hierin declameerde meneer iets over publiek en buiten de kaders denken. Dijkshoorn vindt het leuk en spannend om zich columntechnisch buiten de gebaande paden te begeven, zo noteerde hij. Met het publiek van Voetbal International zou hij niet graag op vakantie gaan, maar een column voor het blad schrijven? Júíst interessant: even van het werkterrein af, hup, de modder in, verkennen die horizon. Zoiets. Een goede column vond ik het, die ik met enkele hoofdknikken heb doorgelezen. Waarom strookt die column nu niet met Nico’s denkbeelden omtrent de HP-kwestie? Hij zou blij moeten zijn met zo’n gloednieuw platform. Vooruit, een rukblad, dat is heftig, maar dit zou het outside the box-denken van Dijkshoorn enkel versterken en zijn denkbeeld van de nu.nl-column bevestigen. Het hol van de leeuw in, een nieuw werkterrein. En nog een nieuw publiek vol enthousiaste en kritische brievenschrijvers ook! Bovendien kan de columnsectie van HP/De Tijd wel wat peper in de reet gebruiken. Ongezien de tyfus.
Nico, het is nog niet te laat. Tweet Dijkgraaf.
