“If you’re looking for answers, you won’t find them here.” Een tegeltjestekst die mijn inziens verplicht voorgedrukt mag worden op de partijprogramma’s in Nederland. Jarenlang heb ik gedacht dat ik het wist. Maar sinds het Scryption in Tilburg is gesloten en politieagenten gaan grasduinen in Kunduz, ben ik het spoor bijster. Tijd dus om eens rond te kijken in andermans keuken.
Gezien mijn verstandhouding met de almachtige en wraakvolle God ben ik al snel klaar met de SGP. Hun politieke pamflet lijkt een copy-paste werkje van het minst sympathieke gedeelte van het Boek. Daar ik mij normaal gesproken ook niet door de Gebroeders Grimm laat leiden in mijn dagelijkse keuzes, laat ik deze heren maar geheel links liggen. Bovendien heb ik ook niet zoveel met de roklengte van hun monddode dames. Om dezelfde reden valt CU ook af. Toegegeven, de dames zijn hier al wel vrijgelaten uit hun Oud Testamentische gevangenis, maar het idee dat ik God als mijn co-piloot moet nemen staat me niet aan. Dan blijft in die hoek alleen nog het CDA over. Minder bijbelvast, maar momenteel geleid door een man wiens geweten vaker in het biechtgestoelte te vinden is dan misdienaars in de jaren ’60 bij de priester onder de rok. Met de klopboor bewerken zij momenteel de hoeksteen van de samenleving, om dat vervolgens af te kopen met 40 Maria weesgegroetjes of een bezoekje bij De Wereld Draait Door om de laatste Boer Zoekt Vrouw te duiden.
Idealen van de Verlichting
Dan maar zoeken in de idealen van de Verlichting, die uiteraard in het liberalisme naar voren komen. Vreemd genoeg heeft Nederland geen echte liberale partij meer. VVD heeft het vrijheidsbeginsel in de privacydiscussie allang losgelaten. Vrijheid lijkt beperkt tot die van Adam Smith (ook belangrijk), maar een verdere toekomst visie lijkt beperkt tot “Meer banen, geen bomen.” Dat bekt lekker, maar klinkt mij ook ergens als “Meer banen, geen toekomst.” En daar verlies je mij toch. Gelukkig hebben we dan de Partij Van de Vrijheid. De beschermheren van onze Joods-Christelijke traditie in Europa (een traditie waar de Joden over het algemeen iets minder fier op terugkijken). Een partij die zo graag terug wil naar de jaren ’50 dat het zelfs het recht in de buik van de vrouw terug wil leggen bij een (mannelijke) dokter. Samen met staatssecretaris Halbe Gare lijkt dit gezelschap overigens ook nog in een kruistocht tegen cultuur. Met zijn allen moeten we terug naar de sobere aardappeleters en zij die dat dan op plaat vastleggen mogen sterven in eenzaamheid, alleen, arm en onbegrepen. Een mooie gedachte, en uiteraard dient de mens in staat te zijn de eigen broek op te houden. Maar Halve Zijlstra knipt knoop, rits en elastiek er uit, een beleid dat wordt bejubeld door de huisfilosoof van de PVV. Maar niet door mij. Dus bij die partijen voel ik me ook al niet thuis (o ja, en dan was er nog iets met een ongenuanceerd beeld van de islam, waar ik ondanks mijn atheïsme niets mee kan). Aangezien ik geen 50-plus, noch een kat ben, neem ik niet de moeite om het programma van PvdD, 50-plus partij, of PvdA te lezen. De SP blijft dan over. De kok van deze tomatensoep blijkt echter vooral een komediant met een flink arsenaal aan oneliners, waar ik me soms wel in kan vinden, maar die niet altijd van even veel realisme getuigen.
O, wacht vergeet ik D66….. Tja…
Kan ik een conclusie trekken, maar Bart Nijman heet ik niet. Woensdag sluit ik mij dus weer in een hokje op. Voor een enkel kruisje. Misschien nog even een flesje spinnen, of toch de scheiding met GroenLinks terugdraaien.
Tjeerd van Erve is muziekrecensent voor (onder andere) Nu.nl en Gonzo (Circus). Hij beschrijft nieuws en actualiteit aan de hand van muziek. Voor alles is immers een soundtrack.
