Lang geleden woonde er, in een land hier ver vandaan, een filosoof die Epicurus heette. Ik weet niet meer precies wat de filosofie was waar hij zo beroemd mee is geworden, maar gelukkig doet dat er nu ook even niet toe. Epicurus woonde in een huis met een grote tuin, die door een muur afgeschermd werd van de rest van de stad.
Als het lekker weer was, en het was in dat verre land meestal heerlijk weer, dan brachten Epicurus en zijn vrienden – of moet ik zeggen volgelingen? – veel tijd door met chillen in de tuin. Een beetje bijkletsen, een beetje discussiëren, en een beetje filosoferen over de zin van het leven.
Het land waar Epicurus in woonde had een nogal hiërarchisch gelaagde samenleving. In de eerste plaats woonden er vrije mannen, die het in die tijd natuurlijk allemaal voor het zeggen hadden. De democratie was geloof ik net uitgevonden, of misschien nog net niet, maar dan was ‘ie in ieder geval nabij.
Daarnaast woonden er ook nog vrouwen, maar die mochten meestal niet buitenshuis komen. Er waren ook heus vrouwen die wel op straat rondliepen, maar ik stel me zo voor dat die erg arm waren, of hoer.
Ten slotte woonden er in het warme land voornamelijk heel veel slaven. Dat schijnt verreweg het grootste deel van de bevolking geweest te zijn, dus ze werden kennelijk goed onder de duim gehouden.
Je zult wel begrijpen dat deze drie bevolkingsgroepen in het verre, hiërarchisch ingerichte land niet al te veel contact met elkaar maakten: de slaven hadden zo hun eigen sociale slavenwereldje, de vrouwen zaten thuis in hun eigen vrouwenvertrekken – veilig afgeschermd van de mannen – en de meeste vrije mannen vonden de vrouwen en de slaven eigenlijk te min om een serieus gesprek mee te voeren.
Nu was er met die grote, ommuurde tuin van Epicurus en zijn vrienden iets bijzonders aan de hand. In de tuin van Epicurus behandelde iedereen elkaar namelijk gelijk, en nam iedereen elkaar serieus. Of je nu man was, vrouw, of slaaf, in de tuin van Epicurus maakte het allemaal niet uit. Het was misschien wel de enige plek in het land waar iedereen als gelijke met elkaar het gesprek aan kon gaan.
De rest van het land sprak er schande van, die onzedelijke en goddeloze tuin van Epicurus, maar hij en zijn vrienden hebben zich er voor zover ik weet altijd prima vermaakt. Er werd in de tuin zorgeloos gefilosofeerd, plezier gemaakt, en eindeloos gediscussieerd.
Dit hele verhaal speelt ondertussen lang geleden, maar gelukkig bestaat de tuin van Epicurus nu nog steeds. En je hoeft er niet eens voor af te reizen naar een warm land. De tuin bevindt zich heel dichtbij ons allemaal: op het internet – op twitter, om precies te zijn.
Je komt er mensen tegen die je in het echte leven nooit ontmoet had. Misschien omdat ze heel ver weg wonen, of misschien omdat het mensen zijn die je helemaal niet serieus zou nemen, als je ze zomaar eens ergens tegenkwam. Want waar kun je in het echte leven nou uitgebreid van gedachten gaan wisselen met wildvreemden? In een café misschien, zomaar op straat, of in de Albert Heijn?
Zolang je veilig achter je computer zit, zijn er geen grenzen om met wie dan ook de discussie aan te gaan. Politici, journalisten, BNers, je kunt ze op twitter allemaal in een handomdraai bereiken. En soms zeggen ze zelfs iets terug!
Sommige twitteraars zijn leuk, anderen vermoedelijk bijna debiel, maar het mooie is: op twitter heb je ze allemaal maar serieus te nemen. Je weet immers niet wie er achter een anoniem twitter account schuilgaat. Een simpele scholier, een ordinaire tokkie, een hooggeleerde professor? Het zou zomaar kunnen, je weet het simpelweg niet.
Als mensen anoniem twitteren, vinden we dat vaak laf. En misschien is het dat ook wel een beetje: hoe wil je ooit iets aan de wereld veranderen als je niet eens voor je eigen mening durft uit te komen? Maar er zit ook een voordeel aan. Anonieme mensen hebben geen reden om te liegen of de schijn op te houden, ze kunnen altijd eerlijk zijn.
Bovendien durven de meeste mensen anoniem wel te praten over onderwerpen waar ze in het echte leven hun handen niet aan willen branden. Omdat ze bang zijn om door hun collega’s met de nek aangekeken te worden vanwege hun mening, of misschien zelfs om hun baan kwijt te raken.
Er lopen op twitter ook veel idioten rond, dat ga ik niet ontkennen. Laten we het er maar op houden dat het publiek op twitter gewoon een realistische afspiegeling van de samenleving is. Gelukkig maar dat de block-knop speciaal is uitgevonden voor mensen in wier opdringerige mening je even helemaal geen zin hebt.
Alle meningen zijn op twitter evenveel waard, of even waardeloos (’t is maar hoe je het bekijkt). Als iemand een serieuze opmerking maakt, dan is er niets wat je ervan weerhoudt om er serieus op in te gaan. Ook al zou je hem in het echt vierkant uitlachen vanwege een snotneus en een spraakgebrek.
En als iemand vervelend tegen je doet, dan krijgt ‘ie ongezien een blok voor het leven. Ook al is het in het echt misschien best een sympathiek persoon.
Er wordt op twitter door iedereen bijgekletst, gediscussieerd en in het wilde weg gefilosofeerd. Net als in de tuin van Epicurus, duizenden jaren geleden, alleen nu in 140 tekens.
