Ging het vorige week niet over rellen van krakers in Utrecht, van booslims in Londen of van ontevreden jongeren in Stockholm, dan ging het wel over de Shariawijk in Den Haag. Er zou zelfs geronseld worden voor de strijd in Syrië. Waarom wordt daar zo’n probleem van gemaakt?
Eerlijk gezegd vind ik het iets romantisch hebben: je gaat de strijd aan met de Syrische tiran Assad omdat je er van overtuigd bent dat je bij één volk hoort dat verbonden is door een heilig boek. Die verbondenheid is zo groot, dat je jouw leven wil geven voor de vrijheid van jouw broeders en zussen.
Daar ben ik soms jaloers op, want zo’n gemeenschapsgevoel klinkt meeslepend, allesbepalend en allesoverstijgend. Het moet de banale zaken ook relativeren en soms zelfs ridiculiseren. Zijn die gekke westerlingen nog bezig met een drie-procentnorm, wij komen in de hemel omdat we onze broers en zussen helpen. De veiligheid en zekerheid van een dogma.
Dat er veel jongeren worden geronseld en ook daadwerkelijk meevechten in Syrië is geen toeval, zo was ook het studentenverzet in Nederland ten tijden van de Tweede Wereldoorlog van groot belang. Je bent jong en het bestrijden van het kwaad is van zo’n absolute grootheid, dat moet wel aanspreken. Om over de hang naar avontuur bij jongeren nog maar te zwijgen, zoals de schrijver Lou Lichtveld zei toen hij meevocht in de Spaanse Burgeroorlog: “Ik wil het grote ook beleven. Ik wil de kruitdamp ruiken.”
Behalve dat het logisch is dat de jonge islamitische Nederlanders zich gemakkelijk laten ronselen voor de strijd voor een vrij Syrië, is het misschien ook geen slechte zaak. Karel van het Reve schreef: “Revoluties worden echt gevaarlijk als het aantal van hun aanhangers terugloopt.” Het gevaar zou immers bestaan dat de rebellenleiders hun positie zouden consolideren, zodra zij merken dat het tij keert. Daar wordt niemand beter van, behalve de rebellenleiders zelf.
Daar zit wat in. Of het volgende Syrische regime beter zal zijn dan het huidige regime is onduidelijk, maar buiten kijf staat dat een revolutie het minst aantal slachtoffers eist als ze minder lang duurt. Dit regime lijkt zo vreselijk, dat het wel het beste lijkt om Assad uit zijn positie te stoten. Dat lukt sneller met een grotere hoeveelheid rebellen.
De vraag is alleen wat de Nederlandse overheid doet met de islamitische jongeren die mee hebben gevochten in Syrië en die willen terugkeren naar Nederland. Moeten die jongens (en meisjes?) de toegang tot ons land ontzegd worden?
De Nederlanders die tegen Franco streden, werd het Nederlands paspoort ontnomen en zelfs na een heldhaftig optreden in de Tweede Wereldoorlog bleven ze staatsloos. De vrees bestaat nu dat de teruggekeerde jongeren een aanslag zouden kunnen plegen in Nederland en die vrees lijkt me niet ongegrond.
Wat dat betreft boffen de islamitische vrijheidsstrijders die Nederland niet meer in zouden mogen: de oemma, de landen waar de islam de hoofdgodsdienst is, is groot en groeiende. Tussen Marokko en Indonesië moet er wel een land te vinden zijn dat de rebellen kan behagen na de geleverde strijd in Syrië.
Waarmee ik overigens niet de suggestie wil wekken dat een Syrische burgeroorlog een prettige manier is om van onze Nederlandse moslims af te komen. Laten we onze burgers echter wel de vrijheid gunnen om in de oorlog te dienen die zij het meest zinvol achten.
