Ik weet nu wat er met Lodewijk Severein gebeurd is. En detail stonden de marteltechnieken vanmorgen op de site van De Wakkere Ochtendkrant. Ik ga ze hier niet herhalen, wie zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen zoekt het maar op.
Maar ik had het dus liever niet geweten. Want nu denk ik steeds aan zijn dochters die in de krant moesten lezen met welk sadisme zijn belagers Severein te lijf gingen. (En dat het bij Ingrid Visser vermoedelijk iets minder erg was, maar nog altijd niet best.) Voor het oog van de natie staat op papier de afschuwelijke moord op jouw vader beschreven als of het de eerste de beste scene uit The Sopranos betreft.
Punt is: The Sopranos, da’s fictie. En entertainment. Zou dat ook de toegevoegde waarde van dit soort berichten behoren te zijn?
Natuurlijk niet, zal de journalist met zijn vroomste gezicht beweren. Ik vertel alleen de waarheid. Ik doe verslag, meer niet. Dat zeiden de reporters ook die naast de sloot waar Ruben en Julian gevonden waren ieder uur meldden dat er helaas nog geen details waren vrijgegeven. Om vervolgens de camera in te laten zoemen op het rampgebied.
Wat doet het er toe hoe die afwateringsbuis er uit zag? En wat voegt het toe dat we weten welke lichaamsdelen van Severein precies zijn verminkt? Wat is de nieuwswaarde? Was het niet voldoende geweest om te zeggen dat de slachtoffers ernstig mishandeld waren?
Het vervelende is dat we het er allemaal over hebben. Ik ook. Het eerste wat ik vanmorgen aan de ontbijttafel zei was: “Poeh, wat ik nou lees over die volleybalster en haar man…”.
Pas daarna werd ik onpasselijk. Onpasselijk van het bericht en onpasselijk van mijn eigen gretigheid de details in me op te nemen.
Het lijkt of publiek en journalistiek elkaar gevangen houden. Het publiek wil nieuws, wil details, wil meer. Als bloeddorstige honden wachten we met open bekken totdat we gevoerd worden. Gevoerd met stukken vlees die we eigenlijk niet blieven en waarvan we zelf om het hardst roepen dat we ze ranzig vinden.
En de journalist, hij voedert voort. Er is vraag naar, het is zijn taak om ons van vreten te voorzien en als hij het niet doet, komt de concurrent wel met een grote ruif.
Misschien wordt het tijd voor een hongerstaking.
Meer van Roos Schlikker…
