Doodmoe word ik ervan: het politiek correcte geleuter en het potsierlijke, verbale gejongleer om vooral dat ène woord maar niet te gebruiken. Commentatoren, journalisten, politici: de meesten bijten nog liever hun tong af dan dat ze gewoon zeggen waar het op staat. To call a spade a spade, heet dat volgens de Engelsen, die het trouwens ook niet doen. Waarom is dat toch?
Wat is er zo erg aan om een religie kritisch te beschouwen? Er een mening over te hebben, het af te keuren, het niet (meer) te willen. In principe, bedoel ik. Want ik weet ook wel dat het zo niet werkt. Maar hoe komt dat? Hoe kan het dat je wordt uitgemaakt voor joodse hoer, racist, PVV’er- in- de- kast, islamofoob, slecht/dom/extreemrechts als je zelfs maar laat doorschemeren dat je zo je vraagtekens hebt bij de islam? (Oooooooo, ik heb het woord gezegd!) Als je je afvraagt of bepaalde misstanden en ongelukkigheden in onze samenleving te maken hebben met denkbeelden die uitgedragen worden in moskeeën? Laat staan wat je over jezelf afroept als je onomwonden stelling neemt en de islam een godsdienst van niks vindt.
Kan mijn buurman zeggen dat hij de Koran een saai en slecht geschreven boek vindt, waarin onzinnige leefregels staan opgetekend? Kan zo’n mening gepubliceerd worden in een krant, geventileerd worden op televisie? Ik vind van wel. En de rechter zal het met mij eens zijn. Maar er zijn Nederlandse burgers, hier geboren en getogen (of niet; Nederlandse burgers zijn het evengoed), die het daar niet mee eens zijn.
En dat mag natuurlijk. Dat is de vrijheid die wij kennen. We hòeven het godzijdank niet met elkaar eens te zijn. Vrijheid: u weet wel waarom. Vrijheid van meningsuiting, van vereniging, van godsdienst en levensovertuiging, van seksuele geaardheid. Al die dingen. Vrijheid en gelijke rechten voor iedereen. Hartstikke mooi…maar: hoe lang nog?
De Nederlandse burgers die vinden dat je niet zomaar alles over moslims of de islam mag zeggen en vinden vallen in grofweg twee groepen uiteen.
De eersten laten hun vrouwen altijd thuis. Ze hebben grote vlaggen bij zich met Arabische letters erop. Ze dragen meestal baarden en lange jurken die wapperen in de Nederlandse wind. Ze schreeuwen in microfoons en megafoons alsof ze niet geloven in de werking van die apparaten.
Ze geloven wel in Allah en in de woorden van de Profeet, waarvan ze al heel snel vinden dat die dodelijk beledigd wordt: of het nou een cartoon, een film of een boek betreft. Het maakt ze woedend en dat zal iedereen weten! Ze gaan tekeer tegen ‘de kuffar’, de ongelovigen en roepen dat het tijd is voor oorlog en strijd. “Tranen, bloed en zweet; voor de eer van de profeet.”
Dat rijmen ze schreeuwend onder politiebescherming op pleinen in mijn stad. En als er iemand iets tegenin schreeuwt, wordt hij door diezelfde politie onzachtzinnig weggevoerd. Ze vallen ook binnen bij bijeenkomsten waarvan de sprekers of het onderwerp ze niet bevallen en verstoren die met hun dreigende geschreeuw. Vrijheid van meningsuiting noemen ze dat.
De tweede groep is een groep die iedere gezonde discussie over de islam in de kiem wil smoren. Moslims en niet-moslims vinden elkaar hier (lang leve de integratie). Zij roepen dat de Bijbel evenmin om door te komen is, dat je op zondagmiddag ook niet in een korte rok door Staphorst moet lopen, dat er in het verleden door christenen ontiegelijk veel mensen zijn afgeslacht, dat er in de vorige eeuw ook idealistische jongeren naar Midden-Amerika of Spanje zijn afgereisd om zich daar in een burgeroorlog te mengen, dat het okee is als een vrouw een boerka draagt als ze maar niet gedwongen wordt, dat de islam juist heel goed voor vrouwenrechten was/is, dat moslims het sowieso al zo moeilijk hebben vanwege discriminatie en hun sociaal-economische achterstand en bovendien: het gaat steeds beter in al die wijken. Echt waar.
Oja, er is nog iets: abortusartsen die in Amerika worden vermoord door christelijke fundamentalisten. En zo wordt alles met alles vergeleken, wordt er niets gezegd en schieten we geen centimeter op met zijn allen.
Ik weet niet wat ik erger vind.
De agressie en het geweld waarmee de moslimfundi’s hun islamistische agenda erdoor proberen te drukken. Met hun schaamteloze geschreeuw en hun demonstratieve onwil om in onze samenleving mee te draaien. Met hun jihad en hun ummah en hun dawah en shariah en wat niet al.
Of de angst om de segregatie die in Nederland is ontstaan met al zijn consequenties onder ogen te zien en er vervolgens mee te dealen. Door iets te ontkennen gaat het echt niet weg. Schelden op Wilders en PVV-aanhangers lost niks op.
Beter is het aan tafel te gaan zitten en het probleem te bekijken dat daar nu al decennia ligt, maar iedere keer weer onder een wollig kleedje van verdraagzaamheid en tolerantie wordt weggemoffeld. En dan schenken we er klare wijn bij, stel ik voor. Die muntthee komt me mijn neus uit.
@MajaMischke ligt het liefst lui op de bank, maar voelt zich soms geroepen even iets uit het raam te gillen.
