De bevolking van Istanbul pikte het niet, ze pikken het niet dat een park, tegen de wil van de bevolking, wordt omgebouwd tot een winkelcentrum. Recep Tayyip Erdogan had al als burgermeester van Istanbul beloofd dat winkelcentrum te bouwen. Daar de bevolking van Istanbul dat winkelcentrum niet wil en Erdogan persé zijn zin wil doordrukken waren de demonstraties voorgeprogrammeerd. Maar tegenspraak is nu net wat onze Groot-Vizier niet wil horen.
Toegegeven, Erdogan is succesvol. De economie groeit als kool, Turkije speelt een belangrijke rol in het Midden-Oosten en de oorlog tegen de PKK gaat succesvol voor het Turkse leger. De keerzijde van de medaille, een grotere kloof tussen arm en rijk en een autoritair bestuurd land, zorgt toch voor onvrede. Nu is Turkije nooit een echt democratisch land geweest maar nu wordt het wel heel erg. Kritische journalisten wordt het zwijgen opgelegd en de AK-Partij is oppermachtig, een echte oppositie is er niet in het parlement. Erdogan en de zijnen zijn weliswaar democratisch aan de macht gekomen, het heeft er alle schijn van dat (een deel van) de bevolking graag van hem af wil.
De bouw van een winkelcentrum in Istanbul was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Men had de demonstranten vreedzaam hun gang laten gaan, en er was niets aan de hand geweest. Erdogan stuurt echter de politie op hen af. De demonstranten werden met grof geweld van het Taksimplein gejaagd en dat bericht gaat via via Turkije door. Al snel gaan mensen in meerdere steden de straat op. Nu echter niet tegen een winkelcentrum. Nu tegen de regering Erdogan.
Daarin verschillen deze protesten van de protesten in Egypte. In Egypte waren het vooral aanhangers van het moslimbroederschap die tegen Moebarak streden. In Turkije zijn het liberalen, sociaal-democraten, nationalisten, homo’s en lesbiennes. Kortom de seculiere oppositie zegt nu hardop “NEE!”
Zij vinden Erdogan in een dictator veranderd. Erdogan verviel daarop ook in de dictatormodus. De demonstranten waren ordinaire relschoppers en bandieten. En zijn oproerpolitie zou wel even korte metten met ze maken. Maar net zoals in Oost-Berlijn en Praag in 1989 gaan de demonstranten niet weg. Ze komen steeds weer terug. Steeds vreedzaam en met een boodschap. Erdogan moet zich aanpassen of vertrekken!
Deze demonstranten verdienen onze morele steun, zij strijden voor het behouden van de democratie. Immers was het democratie wat Erdogan zijn kiezers had beloofd. Het leger zou zijn macht verliezen. De Koerden kregen meer rechten en iedere inwoner van Turkije zijn democratische rechten. Die wens, dat weten we sinds 1989, kun je er niet uitslaan. De Turkse burgers eisen hun rechten op. Geef ze dan ook hun rechten! Dat is effectiever dan de oproerpolitie op ongewapende demonstranten in te slaan. Ook dat er al doden zijn gevallen, dat valt premier Erdogan zwaar aan te rekenen. En dat de gemiddelde Turk niet ziet wat er gebeurt en zijn dus afhankelijk van Euronews en CNN International.
Als Erdogan fatsoen in zijn lijf heeft dan luistert hij naar zijn bevolking en komt hij zijn beloftes uit 2002 en 2007 na. Waren het niet de leden van de AK-Partij die onder het leger hebben geleden? Dan weet je toch beter? Het gaat goed met de economie, Turkije speelt een grote rol in het Midden-Oosten. Als Turkije spreekt luistert Europa. Dat is de verdienste van Erdogan en dat is best indrukwekkend. Maar verhang nu niet de bordjes, realiseer de democratie en geef de burgers hun zeggenschap. Want als Erdogan eerlijk is, ziet hij ook wel dat Istanbul genoeg winkelcentra en bazaars heeft. Gun die mensen hun park en een democratische rechtsstaat.
Meneer Erdogan, u bent premier en geen Groot-Vizier!
