De Charlies van weleer, hun potloodje fier priemend in de koude januarilucht, konden in november vorig jaar hun betrokkenheid weer tonen. Menig Facebook-avatar kleurde roodwitblauw en voor de zekerheid stemde het Nederlandse publiek de Lennon-hit Imagine naar de toppositie in de jaarlijkse Top2000. Dit omdat een mijnheer die het aandachtsorgel beter bespeelt dan zijn piano, deze muzikale idylle ten gehore bracht bij het Bataclantheater. Dat zal de terroristen leren!
Wie zich als islamvriendelijke burger na ‘Hebdo’ nog veilig waande, want hee, als je respectloze plaatjes tekent van de profeet dan kun je er op wachten dat zijn naargeestige frontsoldaatjes verhaal komen halen, moest na de moordpartijen in Parijs toch toegeven dat het islamitische monster veelkoppig is en blind zijn slachtoffers kiest. Helaas leefde, zoals na iedere islamitische terreurdaad, het politiek-correcte smoezencircus weer op. Kijk ze in de grote Niets met islam te maken-tent springen door de brandende hoepeltjes van ‘onze inmenging in het Midden-Oosten’, ‘sociale uitsluiting’, ‘armoede’ en, in een staaltje weergaloze mentale acrobatiek, zelfs ‘opwarming van de aarde’!
Wat maar niet wil doordringen, is dat zwijgende burgers geen menselijk schild vormen voor de gevaarlijke uitlatingen van islamcritici, maar dat het precies andersom is. Iedere keer dat een niet-moslim een islamcriticus aanvalt op ‘islamofobie’ of ‘intolerantie’, de struikelende clowns in de policor-piste, maakt hij de situatie voor beiden onveiliger. In een poging de terreur af te wenden op hen die de oorzaak ervan proberen te bestrijden, belemmert de bange braafburger de vrijheid van iedere westerling. Wie doordachte islamkritiek aanvalt, vuurt op de eigen troepen.
Dat is een martiale term, ja, want dat islamisten een oorlog tegen ons voeren staat buiten kijf. De feitelijke constatering dat de islam het grote gevaar van onze tijd is, blijft controversieel bij de gratie van de bange burger die dit blijft ontkennen. De paar mensen die het wagen dit publiekelijk te blijven verkondigen, zijn daardoor geïsoleerd en een makkelijk doelwit. Islamkritische denkers, politici, schrijvers, tekenaars en satirici die de oorzaak van de ellende trachten aan te pakken, zijn het menselijk schild voor lieden die weigeren het beestje bij de naam te noemen. Lieden die zich met graagte tooiden met de naam Charlie, en een Franse vlag op hun social media zetten.
Deze column verscheen in de herdenkingsspecial die Vlaams Belang samenstelde. De special vindt u HIER.
