Op de donderdag is het meestal erg druk in het zwembad met ouderen. En op de vrijdagavond zwemt er alleen jeugd. De zondag. Dat is een heel geschikte dag voor Sven(31) om te gaan zwemmen. Dan zijn er jongere kinderen. Vaak zonder ouders. U weet wel. De mannen waar je van gruwelt. De populaire badgast die net iets te vaak naar jonge meisjes kijkt. Op een onbehaaglijke manier. Liggend op een stoel aanschouwt hij ze. Sven staat op zwemt richting twee meisjes. Zusjes. Zij nemen plaats in het bubbelbad. Hij ook. “Schik maar eens op, dan kom ik gezellig bij jullie zitten.” Ongemakkelijk schuiven de dametjes opzij.
Het personeel heeft hem een jaar geleden al eens een waarschuwing gegeven vanwege zijn ongewenste interesse en contacten in het zwembad. Hij mag daarom niet meer in het buitenbad. Binnen kan het ook. Hij is geil. In het bubbelbad is het lekker warm. Aan weerskanten meisjes. Het wordt hem teveel. Binnen de kortste keren voelt een zusje vingers in haar vagina. Diep. Ze gilt en trekt haar zusje mee uit het bad.
Het duurt meer dan een half jaar voor er een aangifte ligt. Het meisje laat via een vertrouwenspersoon op school weten wat er is gebeurd. De ouders worden op de hoogte gesteld. De onzedelijke betasting eindigt in een aanhouding van de badgast. Op het bureau schetst de Sven huilend een alternatief scenario. “In het bubbelbad zat een man erg vervelend te doen met die meiden. Ik heb hem nog geschopt. Om hem te laten stoppen. Ik vond het zo afschuwelijk voor die meisjes.”
Hij wist niet meer wie de man was. Dat niet. Het gekke is dat de verdachte ter zitting exact weet wie de meisjes waren. Hij herkende ze van foto’s. Hij verklaart ter zitting dat zoiets ‘best zou kunnen zijn gebeurd.’ Even vecht hij tegen zijn tranen. Zijn stem breekt. Voor mij zit een eenzame, jonge vent in de zittingszaal. Een man die zichtbaar worstelt met iets waarvan hij de waarheid weet. Ooit een bescheiden vent met idealen. Naast mij zit het inmiddels veertienjarige slachtoffer. De hand van haar vader stevig om die van haar. Haar moeder zucht bij iedere hoorbare ontkenning.
Doodziek word je er van. Iedereen in de zittingszaal hoort haar denken. Toch is de officier van justitie niet overtuigd van de schuld van de verdachte. Ook al hadden ze hem ‘op de korrel’ in het zwembad en heeft hij een van de meisjes onzedelijk betast, de overtuiging is er niet. Hij vraagt vrijspraak.
Bij het noemen van de persoonlijke omstandigheden wordt al snel duidelijk dat ‘we’ hier te maken hebben met een man zonder werk, zonder vrienden, zonder relatie en zonder geld. Zij sociale leven bestaat uit een wekelijks bezoekje aan de psychiater.
De advocaat staat op. Sven ook. Hij loopt onmiddellijk naar de deur om in ieder geval nog twee weken onbekommerd van zijn vrijheid te kunnen genieten voordat de rechters hun uitspraak doen. Voor de deur staat het meisje met haar vader. De badgast aarzelt. Bij excuses maken riskeert hij een klap van haar vader. Bij net doen alsof hij hier het slachtoffer is, ook. Parketpolitie voorkomt dat de twee partijen elkaar te dicht op de huid kunnen zitten in de ruime hal. Sven doet niets. Zegt niets. Niets tegen het meisje en niet tegen haar vader. Verstandig. Sven zit voorlopig op zeker. Mensen in het zwembad ook.
Nog wel.
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
