Je hebt mensen die er een hekel aan hebben, maar je hebt ook mensen, zoals ik, die er geen genoeg van kunnen krijgen. Horror. Maar wát zijn nou geslaagde griezelfilms? Je wil immers wel op het puntje van je stoel zitten. Dat blijft natuurlijk altijd subjectief. Als groot liefhebber kan ik er echter wel een boel vergelijken en vertellen welke je de volgende keer van de videotheek zou moeten meenemen – want downloaden doen we natuurlijk niet. Vandaag in de trip langs het horrordoek: The Children en The Collector.
Nog nooit hoorde ik iemand zeggen: “Oh ja, The Children, die is geweldig ja.” En dat komt niet doordat het een belabberde film is. Weinig horrorliefhebbers hebben dit stukje beeldmateriaal gewoon al gezien. En daar moet een einde aan komen. The Children is namelijk akelig, en akelig vindt de échte griezelfanaat mooi. Twee jonge stellen zijn goede vrienden en besluiten bij een van hen te gaan eten om het nieuwe jaar samen in te luiden. Hun kinderen – tussen de vier en tien jaar – ogen al snel wat grieperig. Het zal de autorit wel zijn, wordt er gedacht. De papa’s (één is een stiefvader) en mama’s hebben het enorm gezellig samen, de overheerlijke kalkoen wordt voorbereid en de kinderen zijn zoet.
Totdat de mormeltjes op een gegeven moment beginnen te janken, te klieren, te krijsen, en uiteindelijk zelfs vreemde acties beginnen te ondernemen. Ze worden gewelddadig, spierwit en verliezen ineens hun onschuld. Vooral de moord op de eerste ouder is angstaanjagend, omdat hij zo goed lijkt uitgedacht en perfect wordt uitgevoerd. De dochter van een van de stellen, 17, 18 jaar, ziet de ‘zieke’ kinderen veranderen in psychopaten. De ouders geven elkaar de schuld en binnen de kortste keren wordt het één grote chaos in huis. Het continue gejengel van de kinderen en zo nu en dan gelach na een succesvolle pijniging, is wat deze film zo’n hoog horrorgehalte geeft. Hoeveel je ook van onze kleine wezens mag houden: deze mini-moordmachines wil je een flinke trap verkopen. En dát maakt The Children zo akelig. Want: het zijn maar kinderen. Toch?
Ja. Ja. Dit is een toffe, hoor. En ik weet zeker dat de meesten van jullie ook deze film niet kennen. Maar een dikke tip, absoluut. Hoofdrolspeler Josh Stewart is een ex-gevangene die heeft gezeten voor diefstal. Op een nacht besluit hij in te breken bij de villa van een echtpaar waar hij overdag klusjes voor doet, omdat hij en zijn vriendin een financiële deadline hebben die anders hele vervelende gevolgen zal hebben. Hij pakt zijn oude hobby voor een laatste keer op en kraakt de diamantenkluis in de villa. Maar al snel komt hij er achter dat iemand anders ’t huis al is binnengedrongen.
Diegene is echter niet uit op de buit, maar op een avondje slachten. Het strakke, donkere masker met kraaloogjes (ja, kraaloogjes) maken hem een angstaanjagende moordenaar. Hij blijkt ook nog eens een uitstekende vallenzetter. Overal in het immense huis bestaat de kans dat je een ledemaat, een bekertje bloed of je leven verliest. En dát maakt The Collector briljant. Je zit op het puntje van je stoel dankzij het gesluip door het doolhof van dodelijke vallen en vele kamers, terwijl op de achtergrond de donkere klanken van Bauhaus het sadistische gedrag van de moordenaar alleen maar versterken. Hoofdrolspeler Stewart kijkt een uur lang zo stoïcijns als het maar kan, alsof ’t hem allemaal niet boeit, wat op de een of andere manier perfect bij de film past. Na lang zwoegen, pijnlijden en muisstil bewegen weet de hoofdrolspeler te ontsnappen. SPOILERALART?! Nee. Eenmaal buiten ziet hij dat er een onschuldig meisje verstopt zit in een van de slaapkamers. En ja: hij gaat terug naar binnen.
The Children – het oneindige gejammer van de kinderen maakt je he-le-maal gek.
The Collector – het moment dat de film eindigt. Het vervolg valt allesbehalve tegen:
