Op de laatste dag van Glastonbury zijn vooral happy faces te zien. Opnieuw schijnt de zon, al is zonnebrand smeren voor sommigen al te laat. Maar vooral na het fenomenale optreden van The Rolling Stones kan het weekend voor menig bezoeker niet meer stuk. En dan moet je nog één dag. Alsof het een heel leuk afscheidsfeestje is, met Mumford & Sons als afsluiter.
Dankzij die vrolijke sfeer is het voor de in Nederland relatief onbekende band Stornoway een uitgelezen kans om op het een na grootste podium op te treden, zo aan het begin van de middag. Met liedjes als Zorbing en I Saw You Blink krijgen ze al gelijk de bezoekers aan het dansen. Logisch ook, want als elk liedje over natuur en over meeuwen gaat en je vertelt het ook nog eens op een hele droge maar charmante manier, dan heb je al snel de humeur van de bezoeker bepaald.
Als dat nog niet eens genoeg is, vertelt Stornoway-zanger Brian Briggs ook nog dat hij het heel betreurend vindt dat Wiley niet komt optreden. De bekende Britse rapper ging na heel wat negatieve tweets (inmiddels verwijderd) van zijn kant over Glastonbury helemaal los op de organisatie, en wilde absoluut niet meer komen vanwege het mogelijke slechte weer. Dusja, zo stond hij dus weer op Heathrow in plaats van Glastonbury. Om het ‘verdriet’ van het missen van Wiley te verzachten, doet Briggs een cover van de rapper en krijgt hij zelfs de donkere hiphop fans in het midden aan het dansen.
Het optreden van Stornoway is dus typerend voor de dag, die weer vervolgd wordt door Kenny Rogers. Glastonbury nodigt elk editie een ‘golden oldie’ uit, zo gingen Shirley Bassey en Rolf Harris hem voor. De inmiddels 75-jarige countryzanger uit de Verenigde Staten staat te glunderen op het hoofdpodium, en hoeft weinig te doen vanwege de hosanna in het publiek. Of je het nu goed vindt of niet; met makkelijke meezingers als Ruby, don’t take your love to town krijg je een Engelsman met zijn biertje in de hand makkelijk aan het swingen.
Verderop staan veel mensen op een afstand te genieten van de Amerikaan, maar nog verderop staan de mensen in de volle zon te genieten van theater, reusachtige speeltuinen, vuurspugers, cabaret en circus. De reden dat Glastonbury niet alleen Glastonbury heet, maar Glastonbury Festival of Contemporary Arts. Dit zijn de activiteiten die vooral ook de jongste festivalgangers blij maken.
Helaas weet Vampire Weekend echter geen vervolg te geven aan het doorzetten van de sfeer. Zanger Ezra Koenig weet met hits als A-Punk, Holiday en Diane Young wel het publiek te vermaken, maar echt denderend is het niet. Hij lijkt toch moeite te hebben met het optreden voor een groot publiek, want met speelse klanken zou je toch echt iedereen tevreden moeten maken. Vampire Weekend geeft daar helaas geen gehoor aan. De chemie met het publiek mist, en dat is júist op Glastonbury een pré, lijkt het.
Gelukkig is er voor de echte muziekliefhebber ook wat te beleven naast Vampire Weekend, want al gelijk na het einde van dat optreden treden de Editors weer eens op. Voor de vijfde keer in geschiedenis weet zanger Tom Smith gelijk het publiek te raken met klassiekers als Smoking Outside the Hospital Doors, Munich en The Racing Rats. De nummers van het vierde album, dat recentelijk is uitgekomen, lijkt nog niet te doordrongen zijn bij de Engelsen.
De overtuigingskracht van Tom Smith echt ijzersterk. Zoals velen het misschien wel weten van Lowlands in 2008, kan de zanger zichzelf overgeven aan het optreden en dus ook het publiek. Door zijn volle overtuiging zie je dat hij er echt voor gaat, en daarom wordt het ook zo snel gewaardeerd. Geen grappige praatjes, geen gekke dingen, maar gewoon pure muziek waar je van kunt genieten.
De organisatie doet er goed aan om dus zowel The XX als Mumford & Sons te laten afsluiten op de twee grote podia. Waar The XX echt voor de pure liefhebber is, is Mumford & Sons eerder een makkelijke, massale maar hele fijne afsluiter. Iedereen is blij, iedereen heeft een geweldig weekend gehad, en dan heb je dus ook zin in de uptempo folkrockmuziek van Mumford & Sons.
En dat weten de mannen van de band uit Londen dondersgoed. Een tijd geleden kreeg bassist Ted Dwane nog een hersenbloeding, en ondanks zijn afwezigheid lijkt de groep zich door te zetten om de show van hun leven te geven. En dat ze het merken, is erg duidelijk. Frontman Marcus Mumford breekt meerdere keren zijn stem, overladen door emotie. Vooral aan het eind, waar hij dertig seconden lang probeert uit te leggen waarom hij het zo speciaal vindt om Glastonbury af te sluiten. De hoogste eer. Hij vindt zelfs dat het niet verdiend is, maar hij is dankbaar. Weer brok in zijn keel.
En zo sociaal dat de jongens zijn, sluiten ze niet af met The Cave, maar met With Little Help of My Friends van The Beatles, samen met Vampire Weekend en The Vaccines. Het komt als een grote verrassing. Mensen zitten met hun handen in hun haren uit verbazing. Ze snappen het niet, maar Mumford & Sons weten maar al te goed dat Glastonbury groter is dan de band zelf, zoals The Stones dat gisteren ook duidelijk lieten merken. Tijdens het refrein valt het publiek bij elkaar in de armen en schreeuwt zo hard mee als hij of zij kan. De feniks op het dak van de Pyramid Stage kijkt nog een keer omhoog en spuwt vuur. Met zo’n waardige afsluiter weet je dat het drie mooie dagen zijn geweest.
Dat was dus Glastonbury 2013. Het is te merken dat de euforie na een jaar afwezigheid echt immens groot is. Morgen kun je op ThePostOnline een fotoserie verwachten, met daarnaast ook nog eens een beknopte samenvatting met de pro’s and con’s, zoals ze het dat zo mooi in het Engels zeggen.
