Ik verkeer in tweedstrijd. Aan de ene kant wil ik presteren. De werkloosheid loopt steeds hoger op en wij kunnen nog iets aan onze toekomst veranderen. We willen hoge cijfers, stage lopen en een bijbaan. Aan de andere kant zijn we studenten en zou dit de beste tijd van ons leven moeten zijn.
Het boeit me allemaal even niet meer. Ik laat te vaak dingen voor mijn studie, alleen heb ik nu zin om ronduit onverstandig te zijn. Morgenochtend heb ik een presentatie, maar als een echte student moet die ook wel een keer brak worden gegeven. Ik kan toch niet terugkijken op mijn leven en denken: had ik maar….?
Precies. Om half tien bel ik aan bij mijn vriendinnetjes. Van verre hoor ik al gegil, gekwek en muziek. Ze staan met rood aangelopen hoofden van de drank te dansen. Vijf literflessen wijn leeg op tafel. Ik vis ergens een glas vandaan en schenk mezelf vlug bij. ‘Ik moet echt op tijd naar huis! Morgen heb ik presentatie.’ Iedereen grinnikt. ‘Jaja..’
Drie uur later komen we aan de in kroeg. Een paar mensen staan rustig aan de bar te kletsen. Als een wervelstorm stuiven we binnen. Er wordt met pinpassen gezwaaid, Sean Paul wordt aangevraagd en binnen no time is iedereen voorzien van drank. Met z’n zessen staan we wild te dansen. Veel te snel is het twee uur. Om nog enigszins een behoorlijke presentatie te geven, moet ik nu echt naar huis. Mijn vriendinnen geef ik een knuffel en vol trots stap ik op de fiets. Ik heb nog wel een beetje discipline.
Het lot zit echter niet mee. ’s Nachts word ik wakker. Zweetdruppels op mijn voorhoofd en ik voel: Ik moet NU kotsen. Ik haal nog net de wc. Mijn maag lijkt in een knoop te zitten. Na een half uur verschrikkelijke misselijkheid val ik eindelijk in slaap.
Tringgg…. Half vijf. Mijn scharrel die belt. ‘Mag ik komen slapen? Ik hoorde dat je in de stad was.’ ‘Nee, sorry. Ik moet vroeg op. ’ Hij klinkt geïrriteerd. ‘Je moet altijd vroeg op. Of werken of college.’ Shit. Heeft hij gelijk? Heb ik de balans verloren? Ben ik geen echte student meer?
Om acht uur hijs ik mezelf op de fiets. Zonder iets te eten of te drinken, want bang dat het er weer uit komt, geef ik de presentatie. In de pauze ga ik er snel vandoor. Eigenlijk heb ik nog les tot drie uur. Snel bel ik mijn scharrel. ‘Mag ik bij je komen slapen?’ Dat mag. Terwijl ik op de fiets zit geef ik mezelf een denkbeeldig schouderklopje. De studie is weer even de deur uit. Ik voel me een echte student. Net een eerstejaars.
