Je kan er soep van maken, ze uitlepelen tot Halloween-attribuut of er een boot van bouwen; pompoenen. Wat ooit begon als een grap op een meertje, is inmiddels uitgegroeid tot een heus toernooi. Pompoenboot racen klinkt net zo kneuterig als het er uitziet. In Amerika heeft het de cultstatus al verworven, maar in Europa moet men het nog ontdekken. Behalve in Duitsland, daar begint het nu ook grootse vormen aan te nemen. In Nederland heeft men echter nog niet gehoord van deze gekke sport. Tot nu.
Voor de geschiedenis van deze bizarre sport moeten we helemaal terug naar 1999. Op Nova Scotia, een eiland aan de oostkust van Canada, stond de boerderij van Howard Dill. Dill was viervoudig Guinness Book of Recordhouder voor de grootste pompoen én ontwikkelaar van de Atlantic Giant pumpkin seeds. De naam zegt het al. Iets voor de lokale eilandbewoners om trots op te zijn. Hierdoor besloten ze hem te benaderen om van Nova Scotia het pompoenwalhalla van de wereld te maken. Er zou een festival komen dat meer toeristen naar het eiland moest trekken. Eén van de zonen van Howard Dill, bedacht dat het ook wel grappig zou zijn om met pompoenen over het Pesaquid Lake te racen. En zo geschiedde. Want inmiddels zijn er verschillende toernooien in Canada, Amerika, België en Duitsland.
Om mee te kunnen doen aan pompoenboot racen, heb je in de eerste plaats een pompoen nodig. En niet zo’n klein truttig ding van die supergezellige afdeling bij de Intratuin, maar meer een maatje obesitas. Wanneer je deze gevonden hebt, is het de kunst hem zo uit te lepelen, dat de balans bewaard blijft en je er zelf inpast. Nu nog een peddel op de kop tikken en je bent klaar voor de grote race.
Op de dag van de race zijn er nog weinig zaken waar je je zorgen om moet maken. Behalve hoe je het bittere broertje van de meloen gaat verplaatsen. De bootjes wegen namelijk tot wel 360kg. Als je eenmaal aan de start dobbert en het startsein hoort, is het de bedoeling om zo snel mogelijk het parcours te overbruggen. Wanneer je de snelste tijd neerzet, win je. Simpel.
Omdat er voor deze gekke sport nog geen overkoepelende organisatie bestaat, zijn de regels in ieder land anders. Zo racen de Amerikanen over een lengte van 200 meter en vinden de Duitsers het na 60 meter wel genoeg. En waar men in Duitsland enkel mag pedellen, hebben de (luie) Amerikanen ook een aparte klasse voor gemotoriseerde pompoenen.
Zoals gezegd zijn de pompoenbootjes niet licht, maar het gewicht en de grootte maken niet veel uit voor de winst. Er zijn geen eisen, behalve dat het een pompoen moet zijn. Het gaat vooral om de kanoër. Er moet een balans zijn tussen kanoër en pompoen. Een klik. Chemie. Je kan het niet alleen, je hebt die dekselse kalebas nodig.
In Amerika was dit het geval bij Leo Swinamer. Deze recordhouder, met maar liefst zes titels, won zijn laatste op 73-jarige leeftijd. Maar eigenlijk is het helemaal niet belangrijk om te winnen. In dit geval is meedoen écht belangrijker dan winnen. Want zeg nou zelf, hoe fantastisch moet het wel niet zijn om in een pompoen te racen?
Dus lijkt het je wel wat om in zo’n koningshuisgezinde courgette rond te varen, te midden van duizenden toeschouwers, op de voorgrond van een Duits paleis, schrijf je dan hier in.
Filmpje!
