Onlangs liet het Eindhovense CDA-raadslid Ibrahim Wijbenga (“moslim, maar van het liberale soort”) de couranten en overige media chocoladeletterskoppen knallen: ‘Jonge Marokkaan vindt grof geweld normaal‘, ‘Zorgen over Marokkaans geweld‘ en ‘Marokkanen verheerlijken geweld’ om maar eens wat te noemen.
Volgens Wijbenga, woonachtig in Eindhoven maar straatwerker in Amsterdam-West, is het bezit van wapens en dodelijk geweld normaal geworden voor Marokkaanse jongeren.
Voor veel mensen is dit al jaren een bekend probleem maar voor heel veel andere mensen is het liever iets wat ze niet horen en waar ze niet bij stil staan. Problemen en een specifieke bevolkingsgroep in één adem noemen, dat valt nooit echt lekker. Het was dus een fijne knuppel die door door Wijbenga in het hoenderhok werd gegooid.
ThePostOnline belde met Wijbenga en voelde hem aan de tand.
En, al veel leuke reacties gehad?
“Tot nu toe heb ik heel weinig negatieve reacties gekregen. Alleen uit leninistisch-marxistische hoek komt veel negatief commentaar, maar daar ben ik wel aan gewend. Al verbaas ik mij er wel over dat sommige van deze critici ook gelijk maar mijn CDA-lidmaatschap erbij betrekken.”
“Als je dan met ze in debat gaat, hebben ze het al heel snel over ‘frauderende bankiers’ of ‘vastgoedfraude’. Terwijl ik het over iets heel specifieks heb: twaalf doden die in een half jaar tijd op de Amsterdamse stoep zijn gevallen.”
De eerste bijeenkomst over dit probleem werd onlangs in Amsterdam georganiseerd. Volgens het Parool waren er veel journalisten en advocaten maar niet de jongeren en hun ouders waar het over gaat.
“Laat ik dat dan meteen even rechtzetten: de jongeren en hun ouders waren er wel degelijk. Bovendien was deze eerste bijeenkomst in aller haast georganiseerd, er komt dus sowieso een vervolg.”
“In Eindhoven was afgelopen zaterdag ook een bijeenkomst. Dit naar aanleiding van een doodgestoken Marokkaanse jongen. Op die bijeenkomst kwamen bijna alleen maar Marokkaanse jongeren en hun ouders af.”
Die ene Marokkaanse jongere die wel op die Amsterdamse bijeenkomst aanwezig was maakte gelijk maar het vooroordeel waar door lullig te doen tegen stadsdeelvoorzitter Baâdoud (PvdA), schrijft het Parool.
“Ja dat was vervelend. Maargoed, ik ken deze jongeren inmiddels dus ik weet hoe ze zijn. Het is wel jammer want Baâdoud doet echt zijn best. Baâdoud is weliswaar een klassieke bestuurder, niet zo exravert als Marcouch, maar hij neemt de problemen wel serieus. ”
Die problemen zijn inmiddels wel bekend. Maar zit de oplossing nou echt in nog meer debatten en lezingen?
“Het zou te veel eer zijn om te zeggen dat ik het kan oplossen. Maar we kunnen en moeten wel een bijdrage leveren. En ik vind dat je de gezagsdragers die in de gemeenschap aanwezig zijn best wel eens wat uitspraken mag ontlokken. Dat kan een imam zijn, of een Marokkaanse opinemaker of een schrijver.”
“We moeten zeggen: ‘Luister, dit is een exponent van een probleem dat al 15 jaar bestaat, dat steeds groter wordt. Het is begonnen met overlast van hangjongeren. Toen werd het kleine criminaliteit, daarna werden het straatroven en overvallen. Vervolgens gingen ze wiet plukken en dealen, tot en met ontvoeringen, gijzelingen, ripdeals en liquidaties aan toe’.”
“Zelf werk ik in de buurt van een straat waar onlangs nog een jongen is geliquideerd. Weken lang hingen er nog politielinten, een hoogwerker van de politie heeft nog heel lang in die straat gestaan. En elke keer als ik daar langsloop denk ik: ‘Ohja hier is iemand doodgeschoten’.”
“Dit probleem is niet alleen maar een taak van de overheid. Het gaat hier nota bene om een minderheid, om groepen mensen in een paar wijken, maar toch vallen er in een half jaar tijd al twaalf doden.”
En “er over spreken” lost de problemen op hebben we in het verleden geleerd?
“Nee, de oplossing ligt bij de scholen: hoe kan het dat Marokkaanse jongens op hun 15e stoppen met school? De oplossing ligt al bij het consultatiebureau, met voorlichting, met begeleiding. De oplossing ligt bij de opvoeders. En de oplossing ligt in de wijken zelf, waar kennelijk de criminogene factoren zo hoog zijn dat elke jongere wel iemand kent die of vastzit of een crimineel is.”
“Veel van die jongeren hebben enorme schulden. Toen ik een jaar of zestien was had ik ook wel eens een boete en die betaalde mijn vader dan. Maar waar ik nu tegenaan loop zijn jongens met torenhoge schulden die er helemaal alleen voor staan. Jongens met boetes van duizenden euro’s. In die context is de criminaliteit natuurlijk nooit ver weg.”
Door te zeggen dat het bespreken ook een taak is van de moskee betrek je wel de islam er bij. Normaal gesproken horen we altijd als eerste: ‘De islam heeft niets met problemen bij Marokkanen te maken!’
“Ik vind het geen probleem om de islam in dit probleem te betrekken. De islam speelt nou eenmaal een belangrijke rol in het leven van veel Marokkanen, daar moet je dan ook niet moeilijk over doen of je voor schamen. Maar dat maakt het nog geen islamitisch probleem.”
Alsof die jongeren zo vaak naar de moskee gaan…
“Toen onlangs in Eindhoven een slachtoffer van een liquidatie werd herdacht zei de imam: ‘Ja nu zie ik jullie ineens allemaal wel in de moskee!’ De moskee stond toen helemaal vol met bontkragen en Montcler-jassen. Dus op een of andere manier heeft die moskee wel een betekenis, trekken de jongeren er wel naartoe.”
“Ik wil niet zeggen dat de moskee een zaligmakende rol speelt in het leven van die jongeren, maar ik denk wel dat de moskee een platform kan zijn om je over dit soort zaken uit te spreken.”
“En als we in de islam zo graag aandacht besteden aan goede zeden of een thema als ‘broederschap’, dan kunnen we die jongens ook vragen: ‘Wat houdt broederschap eigenlijk nog in als jullie elkaar overhoop schieten op straat’? Daar in die moskee kun je een moreel appèl doen op mensen.”
Een moreel appèl?
“Je moet tegen mensen kunnen zeggen: ‘Als we met dit probleem bezig willen zijn, en dit niet langer willen, moeten we ook onze eigen kroost in de gaten houden.'”
“Het zou toch onzinnig zijn om alles maar aan de staat over te laten? Je kunt zelf ook een bijdrage leveren aan het oplossen van problemen en dat is door er zelf meer mee bezig te zijn. Het gaat uiteindelijk om zorg voor elkaar, en dat is trouwens niet iets voor Marokkannen alleen.”
