Femke Halsema vingert dus ook. Ik moet er al dagen aan denken. Ik moet denken aan vrouwen die dingen doen bij mannen, waarvan ik eigenlijk niet wil weten dat ze dat doen. Sekshandelingen waarbij verwrongen gezichten worden getrokken en vuile teksten worden gebezigd. De slaapkamer is een kijkdoos vol pornografisch leedvermaak geworden, omdat lust niet langer een besloten huiselijke bezigheid is, maar een openbare activiteit waar rechters de strafbaarheid van moeten beoordelen. Heleen Mees houdt van seks en hield van seks met haar minnaar, de ogenschijnlijk best stijve (no pun intended) econoom Willem Buiter. Ik moet de hele tijd denken wat die twee met elkaar deden, en waar het mis ging.
Heleen was obsessief verliefd en kon het niet verkroppen dat Buiter – na een amourette – terugkeerde naar zijn vrouw. 1000 mailtjes stuurde ze. In twee jaar.
Met smachtende voorstellen tot goedmaak-seks, maar ook met een paar sinistere doodsbedreigingen. Ach ja, dat komt vaker voor. Eerst sturen we elkaar digitale hartjes en geile berichtjes om die te laten uitmonden in een giftige orgie van digitale haat-napalm als een van de liefdepartners de relatie beëindigt.
De affaire Mees gaat over ons gebrek aan verbeelding. De chemie in het hoofd, soms in een nachtelijke opwelling opgetikt in hitsige bewoordingen, wordt pas interessant als er daden aan gekoppeld worden waarvan een van de liefdespartners niet is gediend. Tot die tijd is het allemaal literatuur eigenlijk.
De mailtjes van Mees zijn een tragische hartenkreet om aandacht. Mees had niemand die haar even uitlegde dat ze misschien moest stoppen met simmen en gewoon eens goed ‘illusieloos’ moest neuken met een andere kerel.
Loek Hermans heeft ook last van een soortgelijke achtervolgster. Tatjana Sormaz is voorzitter MKB Jong en claimt in Elsevier en dat hij haar een baantje zou bezorgen. Ze was even Hermans’ minnares en is nu boos dat hij uiteindelijk geen baantje voor haar heeft geregeld. Weer zie ik beelden: Loek Hermans zwetend boven op haar. Houdt hij zijn bril op of niet?
Vindt ze hem aantrekkelijk in dat slechtzittende pak met dikke krijtstrepen? Waarom stopte die romance? Was hij niet meer verliefd of kon hij toch geen functie meer voor haar vinden? Ik wil niet weten wat ze deden, maar wel snappen waar de kortsluiting ontstond.
Tatjana is gemener dan Heleen. Mees voerde een digitale eenmansguerilla tegen haar weggelopen liefde, en wilde hem kwetsen door zijn vrouw en kinderen te pijnigen, Tatjana verklaart de oorlog in het openbaar in een respectabel weekblad dat zich heerlijk laat gebruiken (click click doen we op internet) om een mes in de slappe ruggengraat van de VVD-regent te planten.
Optimisten menen dat we te maken hebben met een radicale vorm van neo-feminisme. Baas in eigen buik, baas in eigen kut, zoiets. De aanhangers van deze theorie zijn nooit gestalkt of nog nooit gedumpt. Liefde is oorlog, dat staat vast, maar liefde is geen nummertje trekken in de rij voor een Hema-worst. Zelfs niet bij Heleen en Tatjana, hoe hard de powerlady’s ook rondbrullen dat ze onafhankelijk en sterk zijn.
Dat hadden die mannen moeten snappen, want vaak komt de grootspraak voort uit tergende onzekerheid. Is ‘Loekie’ wel lief genoeg geweest voor Tatjana? Of zag hij haar als een MKB-bedrijfje met een cashflowprobleem? Tja, nu zit hij met de shit. Hij dumpte haar en toonde geen respect.
En Willem, waarom had je niet door dat je met Mees speelde als de assets waarin je handelt? Het uitmaken van een relatie is niet als een afboeking op de balans, vriend. Mees was niet alleen nogal geïmponeerd door Buiter, ze was ook afhankelijk van hem.
In 2009 probeerde ze via hem een leerstoel te bemachtigen aan de London School of Economics waar Buiter in dienst was als hoogleraar was, vertelde Mees me toen op een terras in Amsterdam. Op dat moment bloeide de relatie en stuurde ze hem nog geen foto’s van dode vogeltjes. Die aanstelling mislukte. Buiter verkaste van London naar New York en had er geen zin meer in. Drie jaar later is Heleen Mees down and out.
In november stopte haar betrekking bij de Tilburgse universiteit. Ze gaf nog wel college aan New York University, maar klaagde over geldgebrek. “Ik moet wel weer wat nieuws”, verklaarde ze vorige zomer, op een andere hoofdstedelijke horecalocatie, waarna ze me haar woning met logeerkamer liet zien die ze ooit had gekocht met een goedkope subprime-lening.
“Als de rente stijgt, dan heb ik wel een probleempje ja”, sprak ze. Haar loft was te huur. Sommige feministen mogen zich graag voorstaan op hun onafhankelijkheid. Dat is te prijzen. Maar feministes blijven ook meisjes.
Hou daar een beetje rekening mee, jongens.
