Een begin, een begin ver gezocht of misschien heel dichtbij. Een begin, nooit aangegeven op de juiste plaats waar het zou moeten zijn, ben ik het begin alweer kwijt. Zou ik dan maar beginnen? Maar waar begin ik dan? Waar begin je op een nog onbeschreven blad? Zonder een begin oogt het nogal kaal en ik heb zoveel te zeggen. Angstaanjagend en verschrikkelijk wordt het begin gevolgd door meestal ook een einde, maar dan denk ik weer te ver. De grote vraag is of we er ooit aan zijn begonnen.
Net als bij ons was ik bang voor het begin. Zou ik het door hebben wanneer we zijn begonnen of zou ik het pas door hebben wanneer ik in stilte verder ga, zonder jou, met de gedachte had ik maar. Had ik maar gekeken naar hoe jij mij zonder woorden vertelde, dat de liefde tussen ons niets meer was dan een schrale hoop op iets beters. Had ik maar gezien dat dit niet uit goed hout was gesneden, maar enkel glas wat vrij weinig bescherming gaf gooide jij een baksteen dwars door ons samenzijn en zag ik te laat allemaal scherven op de grond, had ik maar nooit een begin gemaakt.
Maar er was geen begin. Op straat stal ik je blik en hield hem bij. Drukte alles wat ik te bieden had in je mond en goot er wat liefde bij. Bestelde wij nog meer geluk en kwamen terug met verschrikkelijk veel champagne, rozengeur en maneschijn. Was het begonnen zonder dat ik het door had , liet ik mij gewoonweg achterover vallen. Vingen zachte kussens mij op en hoorde naast mij vredig geronk, als een dieseltje dat later pas op gang kwam hield ik je gezicht tussen mijn handen en kuste je net zo lang totdat ik zelf geen adem meer kreeg. Fuck adem halen. Ik zou sterven met jou in mijn handen en blauwe geworden lippen. Is dat niet romantisch? Mijn laatste lucht gereserveert voor jou om te herdenken dat ik ben gegaan met het mooiste in mijn handen achtergelaten besefte ik mij, dat ik was begonnen,
met houden van.
Rosa van den Driesche schrijft iedere week Proza van Rosa. Ze twittert daarnaast ook.
