Josien is een vrouw waar je zo op het oog niet veel aan afleest. Toch heeft ze een probleem. Ze werd jarenlang mishandeld. Lichamelijk en geestelijk. Dat laatste is soms veel sterker. Haar jeugd valt samen te vatten in drie woorden: Triest, zielig en verwaarloosd. Haar moeder maakte een einde aan haar leven toen Josien twaalf jaar was. Ze vond haar hangend in het trapgat. Nog warm. Daarna bleef het voor Josien bij voeden, niet bij opvoeden. De aandacht van haar vader bestond uit seksueel misbruik. Haar zus ging op haar zestiende uit huis. Zwanger. Zij ontsnapte. Josien was minder gelukkig.
Josien ploeterde voort. Doorstond de smerige, nachtelijke taferelen met verve en hield keurig haar mond. Na zes jaren van misbruik trouwde ze op haar achttiende met een man van deugdelijke komaf. Echt lekker zat het nooit en dan doel ik voornamelijk op de seks. Natuurlijk ging het stel in therapie. Het hielp niets. Haar echtgenoot gaf Josien de schuld van hun waardeloze seksleven. Hij schuwde beledigingen niet. Dag in, dag uit.
Na een jaar of vier van vernederingen gebeurde met Josien wat een ieder van ons kan overkomen, ze werd verliefd. Tijdens een reünie trof ze de partner van een oud-klasgenoot. De man van Josien was niet zo blij met de aandacht voor zijn vrouw. Hij nam maatregelen. Ze verhuisden naar een dorp. Ongeveer tweehonderd kilometer verderop.
Afstand maakt niet veel uit als je verliefd bent. Via sms en whatsapp onderhielden de twee verliefden contact. Ze zagen elkaar drie keer per maand. Er ontstond een nauwe band tussen Josien en haar minnaar. Deze relatie voelde als gelijkwaardig. Iets wat ze nooit kende. Haar vriend was een aardige vent maar ook dwingend. Ze kende geen andere mannen met andere manieren. Leuk wanneer het hem uitkwam en dwingend als het op de seks aankwam. Grove verkrachtingen volgden na ruzies. Wanneer ze lichamelijk niets wilde, maakt hij gebruik van zijn afpersingsmethodes. Voor straf pijpen, bijvoorbeeld. Hij dreigde met regelmaat naar haar echtgenoot te stappen. Josiens man wist immers nog steeds niet beter dan dat hun relatie niet meer bestond. Ze kon niet zonder deze vorm van liefde. Of misschien beter: Ze kon deze zieke vorm van liefde niet weerstaan.
Op het moment dat de minnaar van Josien op haar man afstapte, de enige manier om Josien te lozen, bedacht Josien dat het tijd werd voor aangifte wegens misbruik. Hoe pijnlijk een zedenzaak kan liggen blijkt uit haar aangifte. “Ze deelde het bed met hem om meer tot groei te kunnen komen. Om dichtbij zichzelf te kunnen zijn. Hij wist dat ik een makkelijke prooi was. Hij wist alles van mij. Ik deed alles voor hem. Te veel. De hechtingen rond haar vagina nam ze voor lief.”
De officier ziet een totaal ander verwijt. De minnaar met zijn vermeende verliefdheid heeft volgens haar misbruik gemaakt van Josien’s kwetsbaarheid. Ook de kwetsbaarheid van haar -jarenlange geschonden- seksualiteit. Hij tastte bewust haar integriteit aan.
Ze scheidde ten tijde van de aangifte. Nog meer ellende. Haar wantrouwen en aversie ten opzichte van mannen nam alleen maar meer toe. Josien is een nul. Een koekje met gat. Zo verklaarde zij ter zitting.
“Ik dien voor misbruik. Er staat op mijn hoofd: Misbruik mij, neem mij en laat me achter in verwarring. Ik voel me vies.”
Haar ex- echtgenoot gebruikte zijn sterke geest om haar te kleineren, haar minnaar zijn lichaam. En hij gaat achttien maanden de bak in.
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
