Vasten: het zich geheel of gedeeltelijk onthouden van eten of drinken voor een bepaalde periode. Voorheen voorbehouden aan aanhangers van diverse religies, boze uitgeprocedeerde asielzoekers, opstandige politieke gevangenen, de gewone mens alvorens een anesthesie en een paar goedwillende dj’s in de kerstvakantie.
Die tijd is voorbij. Nadat het fenomeen al een tijdje in bepaalde kringen populair is om zogenaamd te ontgiften, wat bij voorkeur gedaan wordt in een artistiek ingericht klooster in een of ander oosters land, waarbij het gecombineerd wordt met meditatie, losse katoenen wapperkleding en stimulerende klysma’s, is er nu een rage die het vasten combineert met sporten. Dit fenomeen heeft de heldere naam “Sportvasten” gekregen en is een uitvinding van een medisch bioloog die door middel van deze methode de spieren en de lever traint om bij inspanning vet in plaats van suiker te verbranden.
Tot dusver prima. Deze aanpak werd vooral gebruikt in de streng gecontroleerde trainingsregimes der vaderlandse topsporters, maar nu niet meer. Sportvasten is booming business en hoewel op de diverse informatieve sites regelmatig en met dikgedrukte letters wordt aangegeven dat sportvasten geen dieet is, staat er nog vaker en groter beschreven hoeveel het gemiddelde gewichtsverlies is. Veel dus. En daar zit de aantrekkingskracht.
De laatste tijd zie ik steeds meer mensen op Twitter schrijven over ‘wat een heerlijke sportvastkuur ze gedaan hebben’. En dat zijn dus geen topsporters, maar gewone mensen, die graag wat kilootjes kwijt willen. Nu gaan dat soort uitspraken als beroepsbankligger met een beperking normaal gesproken volledig aan me voorbij, maar toch wekte het deze week mijn belangstelling. Het feit dat ik er überhaupt nog nooit van gehoord had kan natuurlijk ook aan het feit liggen dat ik in de provincie woon –wij lopen wat achter op hipstergebied- maar ook omdat ik het simpelweg niet leuk vind. Vroeger, toen ik nog gezond was, was ik ook al niet heel sportief. Ik tenniste wel eens wat, of trok obligaat aan wat gewichten om mijn vakantiekilo’s kwijt te raken, maar dat intensieve sporten heeft me nooit aangetrokken. Daarbij houd ik niet van zweet.
Enfin. Sportvasten is een 10-daagse kuur waarbij je niks eet, misschien in het begin een terloopse kiwi, een wortel of een groenig sapje, aangevuld met een immense hoeveelheid dure supplementen om ervoor te zorgen dat je niet sterft. Tijdens deze kuur is het ook de bedoeling dat je gaat sporten, om vetverbranding te stimuleren.
Nu vind ik het dus niet echt een wonder dat je afvalt zodra je vast en gaat sporten. Een van de twee lijkt me overigens ook afdoende. Maar nee, wij doen dat allebei. Waar de dj’s in het glazen huis ieder jaar met bleke uitgemergelde vermoeide hoofden dolgelukkig een hapje appel nemen na het zien van de immense hoeveelheden geld die ze bij elkaar hebben gesprokkeld voor het goede doel, doen anderen dat dus gewoon voor een strakke buik.
Ondertussen schieten de sportvastinstructeurs als paddenstoelen uit de grond. De methode is blijkbaar niet voor iedereen geschikt –joh!- dus ondergaat men voorafgaande aan de kuur een strenge medische keuring. Uitgevoerd door diezelfde hippe sportvastinstructeur die jou een immens bedrag ontfutselt voor wat vitaminepillen en om je te stimuleren vooral niet te eten. Op internetfora zie je al vlug wie deze begeleiding het goedkoopst aanbiedt, en wie er “lekker soepel is op het gebied van keuring”.
Kijk, niks op tegen als topsporters of andere mensen die serieus met hun lijf en gezondheid bezig zijn onder begeleiding een intensief programma uitproberen om hun prestaties te verbeteren. Het probleem hier is echter de ingezakte 40-plusser uit Appelscha die haar vetschort na de bevalling van de derde ook wel in zo’n kittig Victoria’s Secret slipje wil hijsen en dan bij de een of andere malloot die zich na een drie weken durende schriftelijke cursus diëtetiek deskundig noemt, even gezellig gaat sportvasten.
Na Sonja en dokter Frank is het namelijk tijd voor iets nieuws, want de druk op het schoolplein neemt echt ontzettend toe als je middenrif als een soort van overgare muffin over je witte broekrandje heen puilt. “Ik wil ook zo’n decolleté met van die zichtbare botjes, en dat korte broekje staat natuurlijk veel mooier met zo’n geil hokje tussen je benen, in plaats van strak gespannen om die Hollandse stalpoten.’ ‘Je wilt niet wéééten hoe ze naar me kijken meid, echt vervelend hoor!’. Ja, en het is ook vervelend als diezelfde struise dame na vijf dagen vasten met bakfiets vol nageslacht en vriendelijke bruine hond een volwassen boom ramt, omdat ze uit duizeligheid het fietspad niet meer kan ontwaren tussen de zwarte dansende vlekken.
Wat als die dame nou in plaats van niet meer eten, gewoon eens verstandig ging eten.
Want als je nou zo nodig slanker wilt worden, denk dan gewoon na. Uiteindelijk is het allemaal niet zo moeilijk. Je eet minder, gezonder en gevarieerder. Je skipt de patatkraam, oliebollen, chips en andere verzadigde vetten. In plaats van cola drink je een glas water. In plaats van een roze koek eet je een appel. Je zorgt dat je voldoende beweegt, waarbij je rekening houdt met je gezondheid en je leeftijd. Dat kun je zelf ook verzinnen. Daar heb je geen Sonja Bakker, Meneer Atkins, Dr. Frank, of Sportvasten voor nodig. Echt niet.
