Waar het Melt! festival de afgelopen twee edities werd overschaduwd door een donkere lucht en dikke regendruppels is er dit jaar geen vuiltje aan de lucht te zien geweest. Het warme weer maakte de wandeling naar het campingterrein dan wel een helse tocht, het heeft de behoefte om de grote en vaak koude douchekamers in te ruilen voor een duik in het meer een stuk verleidelijker gemaakt.
Bij de binnenkomst op het campingterrein op donderdag zijn alle festivalgangers op zoek naar een plekje in de schaduw. De acts beginnen elke dag pas om drie uur (behalve op de Sleepless Floor), en aangezien elke ervaren kampeerder weet dat er niet te slapen valt onder de volle zon is schaduw zoeken meer dan logisch. Helaas staat er niet naast elk stukje gras een boom en al snel blijkt dat de partytent een gewild item is.
Het gros van de bezoekers is voor zonsondergang al gesetteld waardoor het ’s avonds al snel tijd is voor feest. De eerste tent van het festivalterrein is geopend en vanaf zeven uur ’s avonds staan de eerste acts op het podium. Headliner van de pre-party: Crystal Fighters. Al is het misschien een gekke keus van de programmeurs om een weinig elektronische act op een festival als Melt! te boeken voor de pre-party, een succes blijkt het in ieder geval wel. De tent staat al vroeg bomvol en de Spaanse band zorgt er eigenhandig voor dat hun publiek op de eerste nacht al een licht slaaptekort oploopt.
Om drie uur ‘s middags staat één van de eerste acts van het festival op de Gemini stage: dj TBA. TBA betekent inderdaad To Be Announced, maar blijkbaar voelde de organisatie er weinig voor om achteraf wel aan te geven wie deze dj nou eigenlijk is. Het barpersoneel, de beveiliging, de geluids- en lichtmannen en zelfs de stagemanager weet niet hoe deze jongeman achter de draaitafels heet en omdat zijn performance ook niet echt in de schijnwerpers viel gaan we maar ergens op het gras zitten.
Om zeven uur gaat Joy Orbison van start met zijn set op de Big Wheel stage, een wat bekendere naam onder de bezoekers. Binnen no time staat het veld vol. Terwijl Orbison normaal gesproken bekend staat als een dj die veel uk-basshits van het moment draait zoekt hij het nu in een wat breder spectrum. Natuurlijk kwomt zijn future classic van eerder dit jaar, Big Room Tech House DJ Tool –Tip!, wel langs, maar ook laat hij muziek van Barnt horen en halverwege zijn set wordt er zelfs harde techno gedraaid.
Door naar James Blake op de mainstage, waar het er wat rustiger aan toe gaat, al is rustig zeker niet het juiste woord voor zijn performance. De live variant van zijn doorbraaknummer Limit To Your Love gecombineerd met de lichtshow maakt het een behoorlijk spektakel. Hij sluit af met de hit van zijn nieuwe gelijknamige album, Overgrown, dat minstens evenveel aandacht verdiend.
Next stop: Mount Kimbie. Al moet ik toegeven dat het nieuwe album bij mij in eerste instantie niet echt in de smaak is gevallen, dit optreden doet dat wel. En hoe. Ze spelen vrijwel alleen nieuwe nummers en halen voor Meter Pale Tone zelfs het jonge reggae talent King Krule er bij, die even later zelf op de Intro Zelt stage staat. Het album, Cold Spring Fault Less Youth, blijkt bij nader inzien toch allerminst het luisteren waard.
Later op de dag bekleden Modeselektor en Apparat dezelfde stage als Mount Kimbie. Dit podium, gelegen aan het strand wordt zowel op vrijdag als zaterdag aangedaan door de jongens van Modeselektor. Op de eerste dag doen ze een dj-set met Apparat, een jaarlijkse traditie op het festival. Een wel erg opvallende uitschieter van de set moet Go van Moby geweest zijn, die ze halverwege als anthem van de avond er plotseling tussendoor laten horen.
Vandaag openen Barnt en Micheal Mayer van het label Kompakt en daar eindigt het ook mee. De Kompakt dj’s krijgen de gelegenheid om dubbel te draaien en maken daar optimaal gebruik van. De eerste sets zijn op de Big Wheel stage. Barnt begint vrij rustig en het is duidelijk dat hij de hits en grote klappers bewaart voor later. Mayer daarentegen is wat minder zuinig. Hij draait een aantal platen van zijn nieuwste album Mantasy en weet het publiek goed warm te krijgen. Al is de muziek die hij draait niet stevig, mooi is het in ieder geval wel.
Later op de avond doet dj Koze dezelfde stage aan. De dj uit Hamburg wind er geen doekjes om en draait een superharde set. Dit in tegenstelling tot zijn geniale nieuwe album Amygdala dat je zelfs als ambient kan beschouwen. Wel bouwt hij goed op, het eerste uur zijn de nummers vrij rustig en later worden ze pas echt energiek. Mixtechnisch is er op de Duitser niks aan te merken, wat naar mijn ervaring voorheen niet altijd het geval is geweest.
Na dj Koze is het tijd voor James Holden. De Brit die achter het label Border Community zit heeft vorige maand zijn album The Inheritors uitgebracht, wat ik tot nu toe beschouw als het beste album van het jaar. De opbouw van zijn set verloopt een beetje vreemd. De eerste zes á zeven nummers zijn vrij rustig, waarna hij vervolgens anderhalf uur alleen maar grootse nummers draait waarmee hij de stage compleet uit zijn voegen schud. Eén van de hoogtepuntjes: Watch The World From A Plane van Zombie Zombie. Hij sluit af met een nummer uit zijn album, The Caterpillar’s Invention, en laat het publiek met kippenvel achter.
Achter het strandpodium is de Melt!Selektor stage, waar Ben UFO net begint aan zijn set. Hij draait maar anderhalf uur en weet mij in die korte tijd net zo goed te verbazen als Holden dat deed. De jonge Britse dj produceert zelf niet, en is daarom volledig afhankelijk van zijn talenten achter de draaitafels. Die talenten heeft hij. Backspins, scratches en piekfijne overgangen kenmerken de set en met zijn overweldigende techno, minimal, house, en dubstep platen aangevuld door een mooie zonsopkomst weet hij iedereen te laten springen. Uitschieters zijn er niet geweest, of eigenlijk is alles een uitschieter, maar voor mij is dit nummer van the Analogue Cops wel een hoogtepunt.
De nacht/ochtend is op het festivalterrein hiermee afgesloten, maar op de Sleepless Floor net buiten het festival gaat het non-stop door. Micheal Mayer heeft net zijn tweede set van de dag gedaan wanneer Barnt achter de draaitafels verschijnt. Zoals ik al eerder heb vermeld heeft hij alle grote klappers voor het einde bewaard. Het ging er wild aan toe op de Sleepless en slapen kon ik achteraf, zoals de naam van de stage al duidelijk maakt, maar moeilijk.
Om zeven uur ’s avonds beginnen de jongens van Simian Mobile Disco aan hun dj-set op de Big Wheel stage. Als dj’s komen ze een stuk minder overtuigend over dan wanneer ze hun live act doen. Ze maken veel mixfoutjes en qua platenkeuze zijn ze ook niet erg verrassend.
Hierna begint op de Gemini stage nog een act die normaal gesproken niet achter de draaitafels staat. Mark Ronson (ja, die van Valerie) doet een dj-set back-to-back met Riton. Mijn verwachtingen van deze act liggen behoorlijk hoog en ik hoopte een muzikaal hoogstandje te gaan horen, maar niets bleek minder waar. Terwijl Ronson bekend staat als een duizendpoot draait hij eentonig met voornamelijk hiphop en rap. Achtereenvolgens komen er nummers van Lil’ Wayne, Rick Ross en Kanye West langs en later in de set draait hij zelfs Sean Paul. Niet echt de juiste insteek voor een elektronisch muziek festival.
Tegelijk met Mark Ronson en Riton draait Flying Lotus op de mainstage, een act die wel laat zien wat hij in huis heeft. Zijn audiovisuele show zet menig festivalganger aan het kijken en de muziek die hij draait is energiek en goed dansbaar. Eén van de laatste nummers die hij draait is Higher Ground, de hit van Hudson Mohawke en Lunice die vorig jaar in vrijwel elke club de dansvloer heeft losgekregen.
Na Flying Lotus is het tijd voor de afsluiter. Terwijl het nog een half uur duurt voordat ze gaan beginnen, wordt de mainstage langzamerhand gevuld door fans van de wereldact Atoms For Peace. Deze band, die onder andere bestaat uit Thom Yorke en Nigel Godrich van Radiohead en Flea van de Red Hot Chili Peppers, heeft begin dit jaar het album Amok uitgebracht, wat ik dan weer beschouw als het tweede beste album van het jaar. Het eerste nummer dat ze spelen is Before Your Very Eyes…, waarmee ze ook het album openen. Hierna komen er meer nummers van het album en een paar uit eerder uitgebrachte EP’s. Van elke track is er een speciale en goed uitgedachte live versie. Halverwege verdwijnen ze plotseling van het podium, maar na zo’n twee minuten komen ze terug en spelen ze nog een uur door. Wanneer iedereen denkt dat het afgelopen is komen ze wederom na twee minuten allemaal terug op het podium en spelen ze nog twee nummers terwijl ze in kamerjas gekleed zijn. Deze band is het hoogtepunt van het festival geweest en een ideale afsluiter. Voor ware kippenvel momentjes weet Thom Yorke altijd de juiste snaar te raken.
