Foto: Ruben van Vliet.
Dag twee is aangebroken en de zon schijnt met als dreigende ondertoontje van het KNMI die mogelijk noodweer aankondigt. So far, so good. Later blijkt dat de weergoden ons niet mee zitten en breekt er een enorme regenbui uit. Gelukkig is de schade niet enorm en staan de bezoekers, ThePostOnline incluis, te trappelen voor dag twee. Dus op naar Buffalo Roam.
Rutger: Het deert de band, noch het publiek dat er ongeveer 30 mensen in de zaal aanwezig zijn: Buffalo Roam speelt alsof ze voor een stampvolle tent staat. Een nieuw bandje uit Leeuwarden speelt aanstekelijke harde muziek dat soms een beetje moet denken aan The Black Keys, ondanks dat het een stuk harder is. Hoewel niemand in de zaal de band echt lijkt te kennen, ontstaat er al snel een aantal trouwe fans die meedanst en een poging doet tot meezingen met de band. De bandleden hebben er veel zin in en voor de menigte lijkt de band een goede ontdekking en tevens een goede manier om versneld klaar te worden voor dag twee van Welcome To The Village.
Dan komt uiteindelijk tóch het noodweer. Code Oranje! Dat rond de klok van twee uur regenbuien en donderwolken het o zo gezellige Welcome to the Village teisteren is rond twaalf uur al bekend. Haastig lopen beveiligingsmannetjes heen en weer over het veld om de mensen te vertellen dat ze toch echt zich naar de enige veilige tent op het terrein moeten begeven en als de mensenstroom daar is verzamelt blijkt dat het terrein niet meer veilig genoeg is. Dikke, lange rijen lopen in mineur naar de opvangplaats Aqua Zoo, terwijl de regen met bakken uit de hemel komt. Op de camping loopt iedereen paniekerig de tenten te verstevigen, en daar wordt iedereen vervolgens naar de kantine gestuurd omdat het op het veld ook niet meer veilig is. Als alles dan na een paar uur goed en wel is opgedroogd gaat het programma weer van start. Alles daarvoor (o.a. Icky Pack en Swinder) wordt tot groot verdriet van sommige bezoekers gecanceld, dus first up: Tessa Rose Jackson.
Nina: Het probleem dat Tessa Rose Jackson heeft bij het openen van haar set is een probleem wat wel vaker voorkomt bij singer-songwriters die de folk-sound aanboren. Haar publiek dut na een paar liedjes een beetje in. Helemaal eerlijk is het ook niet. De zangeres was oorspronkelijk juist in het midden gepland, zodat het publiek al dergelijk zou zijn opgewarmd. Het werkt allemaal niet mee en dat resulteert in een tamme show. Dat er een paar mensen uit respect voor de zangeres zijn opgestaan zorgt voor Tessa’s redding. Jammer, maar helaas. Hier had, met de energie die haar band en zij tevergeefs in de show stoppen, meer in kunnen zitten.
Kavita: Op een klein podium ergens achteraf op het terrein staat een singer-songwriter, met band. Het is Johnny Goody (of Luutzen Dijkstra, oorspronkelijk uit Friesland maar nu woonachtig in Berlijn). De zaal is nog wat leeg, maar daar komt snel verandering in, hij speelt fijne nummers en het publiek staat lekker mee te soezen. Tussen het zingen door wijst hij even op twee ‘free hugs’-dames die hij vandaag is tegengekomen, voor als we tussen zijn melanchonische nummers door een knuffel nodig hebben. De muziek is precies wat het publiek nodig lijkt te hebben, en langzaamaan krijgt iedereen weer wat meer energie. De perfecte oppepper om het nog de hele avond vol te kunnen houden
Rutger: Het is duidelijk dat het publiek en de artiesten er weer vol tegenaan willen gaan nadat een groot deel van de ochtend letterlijk in het water is gevallen. Mr. Wallace, een ska-band uit de regio, heeft de zaal al bij het eerste nummer volledig in zijn macht. Uitbundig gaat de volle zaal mee op de aanstekelijke en zeker goed dansbare muziek van de band. Misschien omdat de Bas (de saxofonist) de zaal ook oproept om iedereen naast je vast te pakken en te dansen en te springen (‘Maar vooral de dames, die hebben betere vormen’). De vrolijke muziek van de band past perfect in de sfeer die op het festival hangt na een lange regenbui en de menigte hangt aan de lippen van de band van het begin tot het bittere einde. Mr. Wallace is overduidelijk een goede festival band en het is niet raar als wij nog meer van hen gaan horen.
Kavita: Het publiek zat duidelijk al een tijdje op deze act te wachten, want het veld liep een halfuur voor aanvang van het optreden al vol. Van Mister and Missippi kun je geen harde dance muziek verwachten, maar eerder een moment om even rustig bij te komen. Daarvoor kwamen de mensen overduidelijk ook. De band was goed in vorm en verraste het publiek met een goede, orignele cover van Daft Punk’s ‘Get Lucky’. Het optreden was geen excentriek hoogstandje, maar bood de rust die de bezoeker van het festival nodig had. Die rol nam het duo ook op zich waardoor er een relaxte sfeer onstond: beetje eten, beetje drinken en muziek op de achtergrond.
Rutger: Hoewel het duidelijk van te voren werd gecommuniceerd, werd o.a. tijdens dit concert het pas echt duidelijk: Welcome to the Village is een divers festival. Met een naam zoals Karma to Burn verwacht je al gauw geen schattige jongens die zingen over liefdesverdriet, en dat is Karma to Burn alles behalve. Snoeiharde gitaarrock die al tijdens het eerste nummer zorgt voor een moshpit die maar, nummer na nummer, door blijft gaan. Hoewel de tent verre van vol is weet de band zich goed te binden met het publiek en vermaakt het publiek zich dan ook fantastisch. De muziek is immers toch hard genoeg om ‘gezellig een biertje onder te drinken’, dus al het publiek dat aanwezig is, is er dan ook duidelijk met een missie: snoeihard opgaan in de muziek. De mannen van de band zijn feilloos live en bieden daarmee een perfecte afwisseling van de line-up van het festival.
Rutger: Een formatie van mooie mensen die een aanstekelijke combinatie speelt van rock en electronica, zo zou je Daily Bread kunnen omschrijven in één zin. De band heeft een nieuw album gepubliceerd en is daar duidelijk trots op: vol tempo en sexy maneuvres rondom de microfoon vloeit zij zich door het optreden. En dat terwijl lead-zangers Kimberly toegeeft dat de band, zelfs in haar eigen stad waar het allemaal begon, ‘een beetje zenuwachtig is’. De band bouwt haar show goed op wat resulteert in een grote dansende massa aan het einde, inclusief bierdouches. De band haar repetoir is een combinatie van jaren 70 en 80 deuntjes, gecombineerd met harde rock en dance. De bandleden hebben er overduidelijk plezier in om te spelen, en dat maakt dit optreden een perfecte start van waarschijnlijk nog een lange nacht.
Hoewel de eerste helft van de dag in het water is gevallen, is al met deze dag ook zeker geslaagd. Net als de festivalbezoekers kijkt TPO uit naar de derde, en helaas laatste, dag.
