Als ouderejaars student willen we niet meer naar plekken als Cherso, Lloret de Mar en Sunny Beach. De tijden van onze hersens er doelloos uit drinken zijn voorbij. We willen de wereld verkennen. Cultuur snuiven en verre reizen maken. We gaan naar plekken, zoals Thailand en komen vol wonderlijke verhalen thuis. Over Oosterse tempels, Aziatisch eten, tuktuks en voedselvergiftiging.
Van Cherso naar de Full Moon Party. Omgeven door andere backpackers, waar we ongegeneerd onze hersencellen kapot drinken. Geen local die we spreken, tenzij we een massage willen of gaan van partyplek naar partyplek.
Was Thailand de afgelopen jaren zeer in trek, nu is Midden-Amerika opkomend. Heel Nederland lijkt deze zomer overgevlogen naar Panama, Nicaragua en Guatamala. Net als ik. Ook ik ben hier onder valse voorwendselen. Ik wil het land leren kennen, backpacken en aan de hele wereld vertellen hoe fantastisch Midden-Amerika is. Maar wat doe ik hier nu echt?
Ik sta tussen een feestvierende massa backpackers in The Naked Tiger hostel in San Juan del Sur, een kustplaatsje in het westen van Nicaragua. Het Lloret de Mar van Centraal-Amerika. De muziek schudt de met graffiti ondergekalkte muren. Op de banken liggen slapende mensen en in het zwembad komt een stelletje wel heel dicht bij elkaar.
Een surfer komt op me af. ‘Welcome to the Naked Tiger. You never wanna leave. The is the life!’ En hij duwt me een drankje in mijn hand. Paar cocktails verder ben ik net zo erg als de rest. Ik dans op tafels, zwem ‘s nachts in het zwembad, maak de stad onveilig met alle andere backpackers. Snorkels worden uit de kast gehaald waar alcohol door heen wordt gegooid, die zo snel mogelijk moet worden opgezopen. Onze bedden kunnen we niet meer vinden en we worden wakker op de bank.
Yes, we’re living the life. Maar na een aantal dagen wordt de keerzijde van deze hemel me duidelijk. Het stadje heb ik amper gezien. Ik wilde surfen, maar daar kwam het door mijn katers niet van. Bovendien ben ik een ´pussy´, omdat ik ‘s ochtends vroeg geen baileys in mijn koffie wil.
Andere reizigers zitten hier al tijden vast. De een omdat hij dat wil, de ander omdat hij niet anders kan. Een meisje dat al haar geld in San Juan heeft opgesnoven en genoodzaakt is in het hostel te werken. Daarnaast heb je stamgast Jimmy die iedere avond lam op de bank in slaap valt. Hij woont hier al vijf maanden, heeft zijn kinderen achtergelaten en probeert er dronken achter te komen hoe hij zijn eigen hostel kan openen. Het is tijd verder om te gaan, nu het nog kan.
We werpen een laatste blik op San Juan. Dit Hotel California verlaten we zo snel mogelijk. Sinds de middelbare school zijn we geen steek veranderd. Nu echt iets van het land verkennen.
