Encore
We zijn nog niet moe, ons is van verleden vaarwater waarin jeugd en onschuld dicht bij elkaar lagen.
Welke brug we hebben belopen, niemand was erbij
Het was onze tijd.
De nacht fluistert de mediaan van haar etmaal en wij zijn nog niet moe
.
Het begin van nieuwe dageraden, als het ware dit moment de vervelling middels de zon en stralen
Er komen verse verhalen
Want wij zijn nog niet moe, onze woorden smaken naar dat wat komen gaat. Onbekend maar samen gekend, leren over ander leven.