Klik op Mariëlle om terug te kijken
Oh kijk aan, Nieuwsuur duikt in een thema dat ons allen bezighoudt: de integratie van vluchtelingen. Omdat iedereen weet dat vluchtelingen disproportioneel vaak alleenreizende mannen zijn die lang niet altijd uit Syrie komen, sprak Nieuwsuur met twee Syrische gezinnen en een Syrische vrouw met kinderen. Voor het broodnodige tegengeluid zat directrice Dorine Manson van het immer kritische en in deze kwestie geen belang hebbende Vluchtelingenwerk aan tafel in de studio.
De Nieuwsuur-asielzoekers zijn schatten van mensen, staan te popelen om de Nederlandse taal te leren en bovendien hebben de mannen hun vrouwen en kinderen eerst deze kant op gestuurd. Zelf bleven ze in Syrië vlijtig sparen voor de overtocht. Eenmaal herenigd leggen zij uit dat Arabische man/vrouw verhoudingen toppiejoppie in orde zijn, maar dat sommige mannen wel hun vrouwen aan banden leggen. De geïnterviewde dames dragen allen een hoofddoek, dat wel, en ook kijken zij steeds naar hun man als zij over vrouwenvrijheid praten, maar echt, met deze stellen halen we ons beslist geen teruggang in de emancipatie op de hals.
Oh, en LOL:
Desgevraagd blijkt het niet de bedoeling dan de nu nog kleine kinderen van een van de stellen een relatie met een niet-moslim krijgen. Vaders wurmt zich er onder uit door te verklaren dat die vraag nu te vroeg komt, moeders is een stuk duidelijker: een Nederlander, okee, maar iemand met een ander geloof, neen. Het laat zich raden welk effect deze houding heeft op de integratie en vrijheid van hun kinderen.
En let wel: dit zijn dus aardige mensen, zo op het oog zonder radicale denkbeelden. Jonge gezinnen, midden- en hoogopgeleid, snakkend naar werk en taallessen. Ze komen daadwerkelijk uit Syrië, zijn Nederland dankbaar en met de humanitaire opvang van een paar duizend van zulke types zal het Vrije Nederland niet ten val komen, dunkt mij.
En toch zijn deze model-vluchtelingen naar Nederlandse normen tamelijk dichtgetikt, zelfs Nieuwsuur kon dit puikje van de AZC-populatie niet vrijzinniger en verlichter framen dan dit. Dat geeft te denken. En het tafelgesprek met de Vluchtelingenwerk-mevrouw bestaat vooral uit Mariëlle Tweebeeke die zowaar ferm doorvraagt over ‘onze normen en waarden’. Maar zij vangt bot, het welzijnsjargon over “het gesprek aangaan” van mevrouw Manson is stukken ondoordringbaarder dan onze grenzen.
