De tijd dat Palestijnen actie voerden met bomgordels en gijzelingen is voorbij. De nieuwe generatie Palestijnen loopt mee in vreedzame demonstraties en probeert druk uit te oefenen door burgerlijke ongehoorzaamheid, economische boycots en media-aandacht. Centraal hierin staat Fadi Quran, een jonge Palestijn die is afgestudeerd aan Stanford, en met zijn boodschap over hoop een voorbeeld neemt aan de bewegingen van Gandhi, Mandela en Martin Luther King. Ik spreek hem in een tijd dat de Palestijnse leider Abbas en Israëlische premier Netanyahu weer met elkaar in gesprek gaan, nadat de laatste onderhandelingen in 2010 strandden. Heeft deze nieuwe generatie activisten vertrouwen in verandering? Quran: “Niemand zal iets doen, tenzij er hoop is op een betere toekomst.”
Je bent door Time Magazine één van de leiders van het nieuwe Palestijnse verzet genoemd. Wat houdt dit nieuwe verzet precies in?
“Ik ben één van de vele mensen die een nieuwe manier zoekt om de bezetting [van Israël op Palestina] aan te vechten door burgerlijke ongehoorzaamheid, maar ik zou mezelf geen leider noemen. Wanneer ik andere bewegingen bestudeer, zie ik dat het niet ging om Gandhi, Mandela of Martin Luther King. Het ging om duizenden mensen die de straat op gingen en honderdduizenden anderen organiseerden. Het gaat niet om één persoon, het gaat om vele mensen die de status quo uitdagen, zoals nu in Palestina gebeurt.”
De waarden die ons leiden kunnen in drie punten samengevat worden: vrijheid, rechtvaardigheid en waardigheid. Hiervoor voeren we op verschillende manieren actie. Zo proberen we het systeem van bezetting te verstoren door het duurder te maken om vol te houden, bijvoorbeeld door de wegen waarover de kolonisten [Israëlische mensen die illegaal in nederzettingen in de Westbank wonen] hun producten vervoeren te blokkeren. Een ander voorbeeld van burgerlijke ongehoorzaamheid is als Palestijn de bussen betreden waar eigenlijk alleen de kolonisten in mogen. Dit naar het voorbeeld van Rosa Parks, die tijdens de rassenscheiding in Amerika als eerste weigerde haar plek in de bus af te staan aan een blanke. Ook werken we met economische boycots, bijvoorbeeld van het bedrijf dat de bussen maakte die ik net noemde. Dit bedrijf, Veolia, heeft laatst nog een grote Amerikaanse order misgelopen omdat wij hadden bericht over de apartheid waar ze hier aan meewerken.
Belangrijker is nog macht op te bouwen in de Palestijnse samenleving, tot het punt waarop mensen echt kunnen weigeren mee te werken aan het systeem van Israëlische controle. Het moment moet komen waarop de checkpoints niet meer effectief zijn en mensen de muur [die Gaza en de Westbank afsluit] met hun eigen handen zullen afbreken. Daarvoor moet de boodschap van hoop naar de mensen worden gebracht. Niemand zal iets doen, tenzij er hoop is op een betere toekomst. Of het nu een mars naar Jerusalem is, of een mars van vluchtelingen die terugkeren naar hun huizen, niets zal worden bereikt wanneer mensen geen hoop hebben.”
De gesprekken die Abbas en Netanyahu nu voeren zijn gebaseerd op een akkoord dat met hulp van de Amerikaanse minister Kerry is gesmeed. Op de Israëlische radio werd dit akkoord vergeleken met “een halfbakken taart die Kerry uit de oven heeft gehaald, waarna hij beide partijen overtuigde dat hij eetbaar was. Vervolgens stemden ze beiden toe hem op te eten”. Hoe sta jij hier tegenover?
“Ik houd erg van een uitspraak van Benjamin Franklin waarin hij zegt dat je geen enkele kant kunt overtuigen concessies te doen wanneer ze meer zouden winnen door oorlog of macht. Als je naar de machtsverdeling kijkt, is er geen enkele oplossing die de Israëli’s zullen accepteren die Palestijnen de rechten geeft die ze als mensen hebben. Op dit moment zal elke oplossing die Israël bereid is te accepteren, daarom beter zijn voor de Israëli en slechter voor ons. Er zullen misschien wat economische verbeteringen zijn, misschien dat het leven in Palestina iets gemakkelijker wordt, maar structureel zal er niets veranderen. Wat Abbas en Netanyahu willen, is hun macht behouden, datgene doen wat het beste is voor nu en vooral pragmatisch overkomen. Het idee van de Palestijnse jeugdbeweging daarentegen, is om alle mensenrechten te verwerven die ons toekomen omdat we mensen zijn. Om dat te bereiken moet de machtsbalans met Israël veranderen voordat er onderhandeld kan worden.
Om terug te komen op het citaat: Kerry probeert hier dus iets door te voeren terwijl hij weet dat beide kanten om te beginnen niet hebben ingestemd met een eetbare taart. Hij moet hen vervolgens halfbakken taarten door hun strot duwen totdat degenen met politieke macht zich vol voelen, terwijl hun volk sterft van de honger.”
Wat hoop je dat de nieuwe onderhandelingen zullen brengen?
“Het beste dat uit deze besprekingen kan komen is dat de internationale én Palestijnse gemeenschap zich realiseren dat de machtsverhoudingen tussen Israël en Palestina moeten veranderen. Alleen zo kan een oplossing worden gevonden die de mensenrechten respecteert waar we allemaal achter staan. Ik hoop dat voor eens en altijd duidelijk wordt dat er geen akkoord kan worden bereikt wanneer deze mensen hun waardigheid ontneemt. Wanneer de onderhandelingen niet slagen, zal er een politieke strijd ontstaan die het oude opslokt en iets nieuws uit zal spugen. Ik hoop dat we erop voorbereid zijn, want dat nieuwe zou de hel op aarde kunnen zijn, óf het kan de inspiratie zijn waar mensen al die tijd op wachtten.”
Portretfoto door Siu Lin Ho
