Velen die zichzelf links noemen hebben last van de Stapwin*. De Stapwin is één van de hinderpalen bij zowel het debat over integratie en de open samenleving, als de reële inschatting van internationale conflicten. Al wat erg is in binnen- of buitenland is relatief en daar mogen we niets van zeggen, want: in Staphorst is het ook erg!
De christelijke cultuur heeft menig (hoofdzakelijk ex-christelijke) Nederlander een lastig hebbelijkheidje cadeau gedaan: het onvermogen om in te zien dat als de ander boos is het niet persé een vriend is die jammerlijk in je teleurgesteld is. Zelfkritiek is prachtig omdat introspectie tot een constant proces van zelfverbetering kan leiden. Maar een bijverschijnseltje kan zijn dat je alles op jezelf betrekt en je heel erg schuldig voelt over alles. Het moreel falen van derden mòet wel iets met jezelf te maken hebben. Uiteindelijk ben je er zelfs van overtuigd dat uitsluitend jij en de jouwen een geweten hebben.
Deze wij-bak kan de volgende consequentie hebben: een Hutu slaat met een kapmes een paar honderd Tutsi-kinderen dood en dat wijt je vervolgens aan het onrecht ontstaan door het trekken van lukrake koloniale grenzen en de economische uitbuiting. Door de jouwen, wel te verstaan.
De ander, die niet is zoals jij, heeft dus geen zelfstandig handelend vermogen of zelfs maar een eigen geweten. Voor je het weet ben je een etnisch narcist.
In debatten tussen boze witmensen echter geldt de wij-bak nooit. Tussen Kulturgenossen onderling blijft de jij-bak het wapen van keuze. Dan is die introspectie ineens als sneeuw voor de zon verdwenen. Cultuur is blijkbaar maar een dun vernislaagje. Ook die roemruchte joods-christelijke.
Alle middelen zijn dan geoorloofd want een witmens moet tegen een stootje van een ander witmens kunnen. Verdraaiingen, debattrucs en framing. En als dat niet werkt: verdachtmakingen, digitale beledigingen of zelfs regelrechte bedreigingen.
Zowel de Gutmenschen als de Wutbürger, om maar eens in het dertiger jaren jargon te blijven, slagen er steeds weer in een zinnig punt door bizarre uitvergrotingen tot een volslagen karikatuur te maken. Standpunten die alleen maar in eigen kring nog geconsumeerd kunnen worden.
Daarentegen kunnen het grootste tuig en de ergste mafkezen op “begrip” rekenen, omdat zij datgene haten waar ook zijzelf een rituele hekel aan hebben. Breivik of al-Qaeda, maakt geen ruk uit. Die “reageren slechts op iets”. Right.
Men schuimbekt op de eigen loopgraafblogs over hoe erg de andere kant wel is en hoe geheim hun snode agenda. Vrijheid van meningsuiting is alleen voor de jouwen, want de ander liegt of zaait haat. En claims van bedreigen aan andere kant zijn “aanstellerij”.
In het Islamdebat komt dit patroon het meest onversneden naar voren. Alles ligt aan Wilders. Niks ligt aan Wilders. Alles ligt aan de islam. Niks ligt aan de islam. Wilders is vóór iets, dus ik ben automatisch tegen, zegt de ene kant. De liberale moslim-politicus zegt wel A maar bedoelt B, zegt de andere kant, want dat moet van hun geloof. Dat staat ergens in een boek van anderhalf millenium oud.
Heilige boeken en wat daar wel of niet in staat is opeens in de fucking 21ste eeuw trending. Gutbürger en Wutmenschen kennen de inhoud opeens beter dan de gemiddelde Mo of Fatima. Ze zijn er zo druk mee bezig om daar hun etimologische gelijk te halen dat de echte wereld van minder belang is.
Met verbazing zien moderne Turken en Arabieren dan ook aan dat hun progressieve geestverwanten in Europa in het beste geval onverschillig staan tegenover hun strijd om behoud van persoonlijke vrijheid en een open samenleving. Zelfs dit thema wordt ondergeschikt gemaakt aan het eigen gelijk in ons nationale Ajax-Feyenoord-debatje.
Want wat wordt er gezegd? “Wilders zal wel tegen Erdogan of Morsi zijn, dus dan kunnen wij dat niet ook zijn”.
En ondertussen is het maar de vraag of Wilders überhaupt geïnteresseerd is in vrijzinnige Arabieren en Turken. Hij heeft het er in ieder geval zelden over. Te druk met straatterroristen. En gematigde moslims bestaan sowieso niet, want dat past niet in het beeld. Straks moet je nog gaan sorteren bij het collectief uitzetten. Excusez le Godwin.
Het ontgaat een bepaalde sector van “rechts” blijkbaar volledig, dat in de frontlijn tegen politiek islamisme Arabieren en Turken staan. Moslims overwegend, ook dat nog. Echte verschilligen die elke dag weer hun leven of op zijn minst hun werk of hun studiebeurs riskeren voor hun verschilligheid. En zoals gezegd; op steun van hun hun eigen linkse geestverwanten hoeven deze mensen ook niet te rekenen. Stapwin’s law.
Het enige aardige is dat de meesten in dit landje ervan overtuigd zijn tegen het fascisme te strijden. Alleen zien we dat wel allemaal achter een andere boom. We bestrijden het fascisme vanuit onze digitale loopgraven. Dutchhero heten we, of Supermocro, Linkse Loetje, of LijntjemetPim. Allemaal naoorlogs verzet zonder dat je een gasmasker op hoeft.
Echt op de barricades zoals die stoere Turkse travestiet die als laatste als een echte vent de waterkanonnen op het Taksimplein trotseerde, hoeven de meesten van ons niet. Daar ligt ook onze specialisatie niet. In ‘40-‘45 werden meer mensen lid van de NSB dan dat er Joden, zigeuners en verzetsstrijders zijn gered.
Maar wat zou het? In Staphorst waren er ook NSB’ers.
* = Stapwin’s law (also known as Stapwin’s Rule of Dutch protestant-Christian Analogies Professor Platvoet’s Law of Stapwin Analogies[1][2]) is an assertion made by Platvoet in 2003 that has become an Internet adage. It states: “As an online discussion grows longer, the probability of a comparison involving the Dutch town of Staphorst. In other words, Platvoet said that, given enough time, in any online discussion about f.i. Islam, or exotic food-items containing soy—regardless of topic or scope—someone inevitably makes a comparison to Staphorst or any of the Dutch reformed municipalities.
