Of het een beetje minder, minder, minder kan met die vrije meningsuiting, anders worden Hilversumse raadsleden (LOL) en Pieter Broertjes (LOLOL!) verdrietig. En mogen ze bij Toine Heijmans, van Broertjes’ vorige werkgever de Volkskrant maar dat is toeval, snotterend leeglopen over gemene mensen uit Ermelo en types die een Marokkaans raadslid uitschelden voor kutmarokkaan.
Heijmans vult de litanie zelf aan met voorbeelden van stenen door ruiten, brandstichtingen en kogelbrieven, toch echt andere koek dan scheldmailtjes maarja, de vioolmuziek stond toch al aan en de ‘waar moet het heen met de wereld’ was net lekker opgewarmd, dus vooruit maar.
Terwijl: who cares. Echt, janken om scheldmailtjes? Een kruistocht voeren tegen dergelijk onfatsoen? Toe nou toch. Iedereen die online, in de dodeboom of op RTV hardop iets zegt, kan vervelende mails verwachten. En dan hoeft het echt niet over asieleisers, de islam of andere brisante onderwerpen te gaan. Op fora over huisdieren slaan mensen elkaar verbaal de hersens in om de kwestie met hoeveel weken babypoesjes bij hun moeder weg mogen, en de moeke-flamewars over heikele thema’s als borstvoeding of flesvoeding, wel of niet vaccineren, thuismoederen of blijven werken en de zin en onzin van de Rapley-eetmethode zijn berucht.
Maar ja, als Hilversumse PvdA-raadsleden een lelijk mailtje krijgen, is er opeens sprake van een Maatschappelijk Probleem waar we beslist over moeten praten en waartegen we weerstand moeten bieden.
Jongens, kweek eens wat eelt op je poezelige zieltje.
Nee, scheldmails zijn niet leuk. Het is een vreemde gewaarwording om te lezen dat iemand de moeite heeft genomen om in drie of vier zinnen vol spelfouten uiteen te zetten aan welke akelige ziekten je het beste kan bezwijken, aangevuld met creatieve omschrijvingen van seksuele handelingen, uit te voeren met divers (klein)vee, je moeder en/of de afzender zelve. Af en toe zit er zelfs een fotoshop-bewerking bij van mijn slordig uitgeknipte gelaat, geplakt op bijvoorbeeld de hoofden van nazi’s of varkens.
Wat mensen mij het vaakst, meestal met enige relbelustheid in de stem, vragen, is of ik nou erg veel bedreigd word? Nou, niet heel vaak, gelukkig, en als het gebeurt geef ik er meestal geen ruchtbaarheid aan. Bedreigingen neme men serieus, en zijn van een andere orde dan schelden. Het is onder een bepaald slag publicisten bijna een statussymbool, voortdurend melden hoe bedreigd je wel niet bent, alsof je relevanter bent naarmate men je meer dood wenst. Nonsens. Bij de politie melden en geen olie op het vuur gooien, is het devies. Wel vind ik het af en toe grappig om wat screenshots van scheldberichtjes te Twitteren, gewoon voor de lol.
Want om scheldmails moet je niet janken, en al helemaal niet in een eenzijdig (alle schelders zijn Henken en Ingridden, Heijmans? Ik heb bérgen Mohammedden en Fatimae voor je!) druilstukje in de Azijnbode. Je moet er tegen kunnen, en idealiter er om lachen. Voordat je op delete drukt en doorgaat met je leven. Kun je dat niet, dan is het publieke debat niet jouw plek.
