“Columnist zijn anno 2016 is weten dat je op een dag niet (ongeschonden) thuis komt maar dit niet tot je door laten dringen.”
Je hebt mensen met weinig talent die in de door linkse policor BKB’ers geleide online Volkskrant mogen oproepen tot geweld tegen columnisten, daar terecht kritiek op krijgen, en vervolgens het debat in De Balie wat ze mogen modereren misbruiken om alle critici te schandpalen (die kunnen dan ook niks terugzeggen en dat is wel zo makkelijk). Want jeetje ja, je mag inderdaad wel zeggen dat je echt heel erg geshamed bent door al die gemene tweets die in feite niets anders zijn dan een reactie op je eigen arrogante haattweets. En dat is als vanzelf allemaal de schuld van Geenstijl.
En je hebt mensen mét talent. Mensen die elke dag weer, meestal voor een habbekrats, dat talent gebruiken om de wereld te laten zien wat er mis is in de samenleving, van welke zaken er nog steeds wordt weggekeken, welke dingen maar niet gehoord lijken te mogen worden. Mensen die hun talent willens en wetens gebruiken om iets fundamenteels te verkondigen en daarmee bewust het risico nemen het slachtoffer te worden van de zogenaamde ‘fatsoenlijke, tolerante, verschillige, respectvolle’ linkse rancuneterreur die de zogenaamd ‘geweldloze Nederlandse poldersamenleving’ waar ze zo graag ‘om de toon van het debat’ denken nu alweer zolang doordrenkt van agressie, geweld, terreur en dood.
Maar ondanks de stapel lijken, de terreur, de dagelijkse stroom aan bedreigingen en intimidatie en het door de Twitter-baasjes en door justitie zo zorgvuldig en consequent genegeerde maar gestaag groeiende social media podium van online intimidatie wil niemand ook maar iets doen om die mensen met talent te beschermen tegen de verstikkende haat. Al was het maar omdat ook zij vrijheid van meningsuiting hebben. Al was het maar omdat iedereen in Nederland gewoon zonder tegenwerking zijn werk zou moeten kunnen doen.
Nee, voetballers die worden bedreigd, dán pakt de politie uit. Politici die worden bedreigd, dié krijgen bescherming. Een gemeenteraadslid van Hilversum dat een boos mailtje krijgt, dán is er ophef. Een duocolumniste van een of ander wijvenblaadje die in het in de ballen schoppen van mensen met aan andere mening ‘het nieuwe links’ ziet, dié wordt op een podium en schild gehesen.
Maar als het gaat om Ebru Umar, Annabel Nanninga, Bart Nijman, Jan Roos, Theodor Holman, Bas Paternotte, of één van die vele andere getalenteerden die, ondanks de in lijken uitbetaalde resultaten uit het verleden die gelden als garantie voor de toekomst tóch hun werk blijven doen, dan is er opeens niemand thuis. Dan is er geen podium in, de Vonk of Volkskrant, de NPO, De Correspondent of NRC. Dan heeft Humberto Tan géén zin je aan zijn feelgood-RTL-staltafel te hebben, dan is Matthijs van Nieuwkerk liever géén allemansvriend en dan is de redactie van Pauw alleen bereid om je aan tafel te hebben als er iemand anders tegenover je zit die je in de val kan trekken en je live voor een miljoen kijkers kan kapotmaken.
Alleen de mensen met weinig talent mogen in talkshows zonder kritische vragen hun product verkopen. De mensen mét talent worden alleen gevraagd om te worden afgezeken of kapotgemaakt.
Nee, als de columnisten mét talent bedreigd worden dan is er geen politie want ‘geen prioriteit’, dan is er geen ophef want ‘koekje van eigen deeg’, dan zwijgt de media, hoort de verschillige burger Oost-Indisch niets en is de fatsoenlijke burger ziende blind.
Want die talenten zijn ‘fout’ en ‘moeten in hun ballen worden getrapt’. En nagetrapt, op achterpagina’s van couranten, in ‘kritische mediarubriekjes’, in hoofdredactionele commentaartjes en stiekeme subjectieve berichtgeving in objectief bedoelde ‘kwaliteitsmedia’.
Maar alle geliefden van die talenten weten: op een dag komen ze niet meer thuis.
Op een dag moeten die geliefden wéér huilend in het mortuarium zitten naast een lijk wiens hoofd ze er post mortem hebben moeten aannaaien. Op een dag moeten die geliefden wéér rouwen terwijl het anonieme tuig openlijk feestviert in de comments van gesubsidieerde linkse websites over een te vroege dood. Op een dag is er wéér een ‘lawaaidemonstratie’, en is wéér iedereen #jesuishetlijk. En daarna begint alles wéér van voren af aan.
And nobody gives a fuck.
Want dit is Nederland, anno 2016. In Nederland anno 2016 liggen de champagneflessen al lang weer koud. Spoedig zullen we de kurken horen knallen. Als er wéér een columnist nooit meer thuiskomt. En dan wordt er geproost. Want ‘hij vroeg er ook wel om’. En ‘zij maakte Nederland kapot met haar stukjes’.
‘Ja, proost! Op de overwinning! Opdat ze nu eindelijk eens hun mond leren houden! Met hun verkeerde opvattingen!’
Dát is Nederland anno 2016.
