Oei! De, kennelijk, bekende actrice Sigrid ten Napel (bekend van de NPO-dramreeks Penoza) heeft in het meisjesblad Glamour een interview gegeven en in dat interview zomaar laten weten dat ze op ‘foute mannen’ valt. “Ik val altijd op fout. Gecompliceerd, onbereikbaar, moeilijk te peilen. Woest aantrekkelijk vind ik dat. Ik heb het geprobeerd met een leuke, aardige jongen met wie niets mis was. Hartstikke gezellig, maar ik miste het vuurwerk. Liefde moet geen theekransje worden”, aldus de knappe actrice in Glamour waar de Telegraaf dan weer een stukje van maakt.
Ze valt dus, zo gok ik, niet op knotjesdragende mannen met hipsterbaard (die hun haren als voelsprieten van de ziel zien) die een duocolumn in Elle schrijven en telkens als ze aan hun baby denken moeten huilen. En ook niet op gevoelige, empathische mannen die bereid zijn in minirokje te lopen om een ‘statement’ te maken of om ‘awareness’ te kweken.
En dan gok ik er gerust ook nog even bij dat ze niet zo heel erg opgewonden raakt van een man die uitgebreid tijdens het voorspel overlegt over ‘wederzijds respect en consensus’ (‘als je iets niet wilt moet je het zeggen hoor’) en na het klaarkomen gaat huilen om vervolgens uit zichzelf aan haar te vertellen waar hij precies aan denkt. Om daarna, uiteraard, nog even uitgebreid te knuffelen en lepeltjelepeltje in slaap te vallen.
Nee, ze valt op moeilijke mannen die door anderen als ‘fout’ worden gekwalificeerd. En in Nederland is er maar één manier om als ‘foute man’ te worden gezien en dat is je gedragen zoals je bent: een man. Hoogstwaarschijnlijk dus een blanke heteroseksueel.
Liefst eentje die bereid is tot ‘objectificering’ van de vrouw (lees: hij vindt vrouwen mooi, gewoon omdat ze mooi zijn). Kortom, iemand met karakter. Zo’n type met authenticiteit, u kent ze wel, een bijna uitgestorven soort, vaak worden ze afgemaakt omdat ze anders de wildstand der middelmaat zo verstoren. Types die werkelijk geen zin hebben om tijdens het zuipen aan de bar serieus te moeten gaan nadenken over in welke plee ze willen gaan staan (staan ja!) pissen, laat staan dat ze ook willen denken over de randvoorwaarden van een ‘genderneutraal’ toilet. (Of over ‘internationale genderwetgeving’. Huuuuuuuuuu!)
Gewoon mannen dus. Mannen die, toen ze nog jongetje waren, geen linkscorrecte ‘Beat The Macho’-feministenmeuk overdwars door hun strot kregen geduwd tijdens de ellendige eeuwigdurende indoctrinatiesessie die het Nederlandse onderwijs in werkelijkheid is. Of wel, maar dan waren ze te slim daar op in te gaan, toen al. Mannen die hun hele leven hebben geweigerd zogenaamde ‘feiten’ van de zogenaamde ‘sociale wetenschap’ (een misleidende term voor ‘staatgesubsidieerd links activisme’) te accepteren als zouden ze ‘een mensje’ zijn en hun ‘mannelijkheid hebben gekregen omdat ze bij hun geboorte zo zijn genoemd’ en ‘alleen mannelijk zijn omdat ze als man zijn opgevoed met een rollenpatroon in de kleur blauw’.
Integendeel volgden ze gewoon hun ‘gevoel’ (dat zit bij mannen vooral in hun lul maar dat maakt het nog altijd een stuk meer ‘gevoel’ dan het ‘gevoel’ wat vrouwen standaard hysterisch maakt, wat ze nooit kunnen uiten en beslist ook niet willen uitleggen) en wisten ze dat ze man zijn omdat ze zo zijn geboren. Een wezenskenmerk, dat ze voelen tot in het diepste van al hun vezels. Een onherleidbare, krachtige drift die alleen maar kan bestaan omdat het zo is geprogrammeerd. Iets met biologische feiten die een stuk overtuigender zijn dan de ‘feiten’ uit de sociale fopwetenschap.
Was ik vrouw geweest, zou ik er ook op vallen. Ogenblikkelijk, altijd, als een blok. Nog liever tien relaties met een ingewikkelde klootzak die te veel aan zuipen en neuken denkt en te weinig aan ‘goede gesprekken’ dan een leven lang dodelijke saaiheid met een consequent gaapopwekkende bijzonder veel begrijpende en gevoelige eeuwige labiele, huilende kosmopolitische D66-stemmende jongeman die de Elle leest, elk debat van De Balie bijwoont, het heel belangrijk vindt om op Twitter mensen te wijzen op het juiste ‘fatsoen’ en de ‘toon van het debat’ en altijd weer keurig de bril naar beneden doet na het urineren op het voor iedereen inclusieve rolstoeltoilet. Of bril naar beneden doet…hij gaat sowieso altijd zitten om te plassen, staan is namelijk vernederend en seksistisch want werkt ongelijkheid in de hand. Bovendien kun je zittend in de spiegel kijken en zien of je knotje nog goed zit. Op de plee gaan zitten is toch een beetje je Safe Space afbakenen zal ik maar zeggen.
Op deze mannen, echte mannen, die er nog zijn godzijdank, nog wel, valt actrice Sigrid ten Napel dus. Waarvoor hulde.
Jammer is het wel dat die arme Sigrid nu heel fatsoenlijk en respectvol kapot zal worden gemaakt door het Fascistisch Biseksuele Feministische Antiracistische Regenboog LGHBTRGTSDFGVDMMVMMMNESJE-collectief (‘tegen islamofobie!’) van de UvA. Want de Nederlandse maatschappij moét en zál kapot worden gefeminiseerd, tot er geen echte man meer over is. Dat is immers één van de opdrachten der sociaaldemocratie, de blauwdruk van het paradijs die, sinds 1968, nog altijd onze Grondwet tot waardeloos papier maakt.
En een rolmodel, elke actrice is een rolmodel, dat ‘conservatieve en rechtse waarden’ propageert kan natuurlijk niet in de eenentwintigste eeuw waar de roze bellenblaasmachines (geen zorgen, ze draaien op windenergie!) dag en nacht trachten elke menselijke waarneming te camoufleren. ‘Iemand steekt zijn hoofd boven het maaiveld uit en zegt onwelgevallige dingen! Snel! Haal de zeis en het jachtgeweer! Talent-alert! Ongelijkheidrisico! Weet ze wel hoe kwetsend talent is voor alle mensen met matig talent?’
Neen, met dit soort uitspraken wordt de kans op een Gouden Kalf (een politiek-ideologische award die door politiek-ideologische leden der cultuurelite elk jaar tijdens een groot incestgala voor leden der cultuurelite wordt uitgereikt aan andere leden der cultuurelite als dank voor het op de juiste wijze gedragen als politiek-ideologisch correct rolmodel) voor Sigrid ten Napel wel heel erg klein. En als ik Sigrid was zou ik voorlopig even oppassen met het aannemen van uitnodigingen door DWDD en Pauw want de kans dat ze dan tegenover zestien Asha ten Broeke’s en vier Sarah Sluimers wordt gezet om even lekker verschillig te worden kapotgemaakt is vrij groot.
Nouja, ze kan altijd nog covermodel worden. Voor de Bart Smit-folder ofzo.
Nu even dat Sigrid ten Napel-standbeeld beitelen. Daarna alle seizoenen Penoza terugkijken.
