“Een tamelijk dik jongetje van een jaar of tien met wat tegenwoordig ‘een Noord-Afrikaans uiterlijk’ wordt genoemd, had zich opgesteld bij de betaalautomaat voor metrokaartjes.
Het jongetje snelde toe, deed alsof hij ons wilde helpen bij uitzoeken van de bestemming en het type kaartje, terwijl ondertussen zijn vlugge handjes hun weg probeerden te vinden naar mijn jaszakken.
De rest van de dag hebben wij de ondergrondse gemeden, tot een van onze taxichauffeurs, een man van wie tegenwoordig wordt gezegd dat hij ‘een Noord-Afrikaans uiterlijk’ heeft, vergat de teller aan te doen. Op mijn verzoek zette hij hem alsnog aan en riep lachend: ‘Vergeten!’
Weer thuis dacht ik met tegenzin aan al die commentatoren, die in het huidige debat over de vluchtelingenstroom graag een vergelijking maken met de jaren dertig, toen Duitse Joden naar Nederland probeerden te ontkomen.
Zou men eigenlijk weten hoeveel Duitse Joden er tussen 1933 en 1940 naar Nederland zijn gevlucht? Dat waren er zo’n vierduizend, ongeveer net zo veel als het aantal vluchtelingen dat ons land de afgelopen tijd per week te verstouwen kreeg.
Of er destijds onder die vierduizend Joden veel zakkenrollers waren, zal ik eens opzoeken.”
Max Pam was met zijn 15-jarige zoon in Parijs. Was het Bert Wagendorp, Aaf Brandt Corstius, Frits Abrahams of David van Reybrouck geweest dan had het verslag bol gestaan van de wegkijk- vergoeilijk- en absurdistische-linkse-nuance-retoriek, want de werkelijkheid beschrijven van de beslist criminele multiculturele samenleving die Parijs anno 2016 is, speelt natuurlijk Wilders in de kaart en voor je het weet gaat de bellenblaasmachine stuk.
Gelukkig is dit Max Pam. Die schrijft gewoon op wat er gaande is. ‘Realisme’ wordt dat ook wel eens genoemd.
