Een willekeurige zaterdagochtend ergens in een winter in het begin van de jaren ’90. De lucht kleurt nog zwart en de volwassenen zijn nog niet zo goedlachs als gisteravond. Terwijl de ene helft van mijn vriendjes thuis op de bank Telekids kijkt, verzamelt de andere helft, met mij erbij, voor het dorpshuis. Vandaag Zuidvogels uit.
Het was een tijd dat Duitsers ook al in de laatste minuut scoorden, dat spelers voor belachelijke bedragen op het laatste moment verkocht werden, dat we dachten dat de vervanger zijn voorganger niet kon doen laten vergeten. Het was een tijd dat je ook al wilde dat je een slidingbroekje had, dat je een hele wedstrijd hoopte dat niemand de bevroren bal tegen je slecht doorbloede been aan schoot, dat je na de ijskoude wedstrijd liever niet wilde douchen, omdat het gevoel van ontdooien zo vervelend is.
Ik moest aan deze voetbalochtenden denken toen AZ afgelopen vrijdag in alle vroegte (valt wel mee natuurlijk) het laatste half uur van de – eerder wegens brand gestaakte – wedstrijd tegen een of ander Grieks team speelde. De spelers van AZ leken niet wakker en ze deden het op z’n Ajax’; niet om aan te zien en ze verloren. De heenwedstrijd in Athene was hun redding, ze gaan Europa in.
Als kind is dat niet erg, die vroegte. Als kind wil je achter een bal aan rennen, maakt niet uit hoe laat. Als het meezit na de wedstrijd een patatje en een zakje snoep, en dan zo snel mogelijk naar huis, nog het laatste restje van Telekids zien.
