Barack Obama is een bange man. Bang voor het electoraat. Bang voor de consequenties van zijn handelen. Barack Obama vergeet waar hij vandaan komt: uit een natie die ooit werd gesticht door dogmatische vrijheidszoekers die met gevaar voor eigen leven in wankele bootjes stapten om te ontsnappen aan de geestelijke overheidsterreur in het zeventiende-eeuwse Engeland.
Barack Obama vergeet dat hij Amerikaan is en een presidentiële plicht heeft tot het verspreiden van het internationale liberalisme. FT-columnist Gideon Rachman schrijft vandaag een melancholische column waarin hij verlangt naar de tijd dat Amerika er trost op was de politieagent van de wereld te zijn.
Ja, ja, die sheriff kennen we nog en hebben we altijd gehaat, maar nu hij zijn pistool in zijn holster houdt, beginnen we hem ineens te missen. De mondiale bromsnor was altijd een ongelikte beer, maar met zijn lompe vooruitgangsoptimisme bereikte hij meer dan cynische zielen in het oude continent.
Rachman heeft natuurlijk gelijk. Obama gaat waarschijnlijk een paar clusterbommen op de helm van Assad smijten, maar die explosies zijn niet meer dan de aflaat om ons geweten schoon te wassen. We knielen, vreten ouwel, slaan drie weesgegroetjes en kijken of ons salaris al is gestort. Rachman is een fatsoenlijke FT-journalist, maar uit zijn betoog dampt de heimwee naar George Bush en Tony Blair.
God, ja, Tony Blair kon zijn dilemma’s prachtig onderbouwen. Hij stelde een cruciale vraag die nog steeds relevant is: ‘Should we now revert to a more traditional foreign policy, less bold, more cautious: less idealistic, more pragmatic, more willing to tolerate the intolerable because of fear of the unpredictable consequences that interventions can bring?’
Het antwoord op deze vraag beantwoordt de wereld op dit moment met een lafhartig: ‘We vinden het heel erg, maar we doen niks.’
Ineens mis je George Bush en Tony Blair. Vredesduiven hebben altijd gelijk in hun gouden kooi waar ze met twee woorden spreken, iedereen schone handen heeft en vrolijk rondhuppelt walmend in de goedgeparfumeerde lucht van zijn eigen reine geweten.
Syrië is een humanitair schandaal. President Wilson (1913-1921), ook zo’n vredelievende Amerikaan, wilde ‘de wereld veilig maken voor democratie.’
In een nieuwe biografie over Wilson krijgt hij lof toegezwaaid vanwege het gedachtegoed dat vooral was ingegeven om goed te doen en niet om te overheersen. De democraat, die de Volkenbond – de voorloper van de VN – oprichtte, was een studeerkamergeleerde die dacht dat vredelievende naties met vergaderen alle conflicten wel zouden oplossen. Het is er helaas nooit van gekomen om een mondiaal leger op te tuigen om die paar overgebleven dictatoriale dwarsliggers ook uit de weg te ruimen.
Als er een iemand het gezag heeft om sheriff van de wereld te worden is het wel een voormalige straatwerker uit Chicago.
Yes, you can, Barack
