Nog voordat het feestje echt begint, trapt de slechtste acteur ooit af.
Joop Zoetemelk prijst de Circulation Booster aan, een weldaad tegen ‘gezwollen voeten en pijnlijke benen’. Joop constateert na een half uurtje al een ‘flinke verbetering.’ Een klinisch getest medisch hulpmiddel ter verbetering van de bloedcirculatie door electrische spierstimulatie.
Joop zweert erbij: ‘Voel je vitaal met Retivive’, hapert hij. De trend is gezet.
Martine van Os en Sybrand Niessen zijn de anchors van Tijd voor Max, elke middag om half zes. De stationcall belooft vooraf dat de vijftigplusser bij Max vooral kan rekenen op betrouwbare televisie. En daar zit voor mij nou net de crux, de pijn en het wantrouwen.
Mijn eigen moeder van 92 zet me op het spoor. ‘Ik kijk nooit naar Max, vreselijk’. Het doorvragen kan beginnen. ‘Maar waarom dan niet?’
‘De toon, het getrut, met die vreselijke man, hoe heet ie ook alweer, Slagter?’ Mij rest slechts de plicht van de gehoorzame zoon: onderzoek.
Wat weet ik zelf van Max? Het is me opgevallen dat een aantal respectabele anchors is overgelopen naar de seniorenomroep. Charles Groenhuysen, Catherine Keyl en zelfs Hanneke Groenteman, ooit zelf de grand lady bij de VPRO met De Plantage.
Het motief laat zich raden: schnabbelen bij Ome Jan, want die associatie dient zich tegen wil en dank aan, als je naar het hoofd van de leider kijkt op zijn eigen site. Zou Skodaverkoper kunnen zijn, maar werpt zich in werkelijkheid op als de Robin Hood van de publieke omroep en van de bejaarde medemens in het bijzonder.
Met één gevaar: Slagter is Max en Max is Slagter, dus van een goed idee slijten is geen sprake, verneem ik uit de kringen van gefrustreerde televisieproducenten. Het pitchen van een format dat wél de realiteit van de vijftigplusser benadert, is dus zinloos.
Want over Tijd van Max kan ik kort zijn. Kwa tempo, entertainment en humor meer voor de vijfenzestigplusser, dan voor een jongere doelgroep. Mijn moeder valt sowieso buiten elke categorie.
Even wordt er stil gestaan bij de dood van Forrest Thomas (Rock the boat), vrienden en familie worden persoonlijk sterkte gewenst. Manuela Kemp mag een nieuwe rockschool voor senioren promoten, een regelrechte kopie van het prachtige Golden Oldies (BNN) van Ruben Nicolai, maar daar heeft niemand het over. Schrijfster Susan Smit mag daarna in twee lange blokken haar nieuwe roman promoten over de liefde tussen Roland Holst en twee vrouwen.
Terwijl ik kijk, denk ik aan het gemankeerde Commissariaat van de Media, dat op geen enkele manier ingrijpt bij commerciële uitingen binnen de publieke omroep. Net zoals bij DWDD is Tijd voor Max het ideale podium voor iedereen die wat te slijten heeft.
Jan Slagter op de site van Max: ‘Ik word soms helemaal gek van het wispelturige beleid van politici in Den Haag.’
Mijn visie is anders. Slagter heeft zijn zaakjes prima op orde en de one-man-band floreert als nooit tevoren.
