Far out man.. Spacen in de jaren zestig en zeventig. De hoopvolle Space Age-romantiek van de jaren vijftig, toen de ruimtevaart zich ontwikkelde en de Final Frontier ineens binnen handbereik leek, had plaatsgemaakt voor angst voor buitenaardsen, de mogelijkheden die de ruimtevaart bood aan de Russen in de Koude Oorlog en voor enige skepsis. Ook de kosmos, van niemand dus van iedereen, bleek het toneel van wedlopen tussen naties en militaire experimenten om elkaar te bespioneren en eventueel in de pan te hakken. Buitenaards, maar toch al besmet met aardse beslommeringen en laag bij de grondse agenda’s. Een extraterrestriale MuziekZaterdag.
Space Rock
Het liedje waarvoor de muziekpers al in 1966 de term “space rock” bedacht: Mr Spaceman van the Byrds. Hoewel Space Rock later vooral werd gebruikt om de progressieve en psychedelische rock van de seventies mee aan te duiden dook de term toen voor het eerst op. Schrijver Jim McGuinn en mede-Byrd David Crosby geloofden en hoopten vurig dat ze contact konden leggen met aliens als hun liedje op de radio werd uitgezonden. Zij waren niet de enigen met ietwat onrealistische en wellicht door diverse roesmiddelen opgewekte denkbeelden over De Ruimte: het als grap vrijgegeven persbericht dat Crosby en McGuinn voor een miljoen dollar verzekerd waren tegen ontvoering door buitenaardsen werd door sommige media gretig en bloedserieus overgenomen.
The Byrds, Mr Spaceman
Apollo 11
Hier in een andere versie dan u kent van het album, misschien wel het ultieme Space liedje: Space Oddity. Het nummer werd zo bekend dat het album David Bowie in latere releases werd omgedoopt tot Space Oddity. George Martin, de producer van the Beatles, wees het album af, en producer Tony Visconti zag wel iets in het album maar beschouwde Space Oddity als een gebbetje. Uiteindelijk belandde het in een Bowie-promotiefilm, die versie vindt u hier. De singleversie werd haastig uitgebracht om samen te vallen met de lancering van de Apollo 11, waar de BBC het als achtergrondmuziek bij gebruikte. Het beklemmende relaas van Major Tom, hier in de armen van twee wulpse dames met blonde polyester pruiken. Toch een verwijzing naar spacen op drugs, of misschien de hemel, in paradisum te deducant Angeli? Let ook op de briljante futuristische styling, opvallend is dat kosten noch moeite gespaard lijken te zijn maar dat Ground Control op het moment dat het misgaat letterlijk met lege handen staat: Bowie mime-t een telefoon.
David Bowie, Space Oddity
Just my job
Bernie Taupin, al sinds jaar en dag de co-songwriter van Elton John, schreef de tekst van dit nummer. Het opent prozaïsch. De ruimtereiziger is niet heroïsch of glamoureus meer zoals in de jaren vijftig, maar gewoon een man die voor zijn werk op reis moet, zijn vrouw heeft zijn koffers al ingepakt. Hij overpeinst wat praktische beslommeringen en hoewel “I’m not the man they think I am at home” besluit hij zijn gedachtegang met
“And all this science I don’t understand
It’s just my job five days a week”
Ook dit nummer werd bij een ruimtevaart-evenement gebruikt: John speelde het live bij de lancering van de Space Shuttle Discovery in 1989.
Elton John, Rocket Man
Zeegroene jumpsuit
Een hysterische cover van het origineel van de band Klaatu. “Calling Occupants of Interplanetary Craft” was de eerste zin van een oproep uit 1953 die de wereldbevolking op World Contact Day telepathisch de ruimte in moest zenden. Ja, sorry, ik heb het ook niet bedacht, het was in het holst van de ruimte-euforie mensen. Karen Carpenter zweeft in een zeegroene jumpsuit. Leuker kunnen we het niet maken, wel hilarischer.
The Carpenters, Calling Occupants of Interplanetary Craft (The Recognized Anthem of World Contact Day)
Neusfluit
Hippies! Dus makkelijk te duiden: het gaat gewoon over neuken en drugs. De producer van dit ongewassen stelletje is ene Apollo C. Vermouth, u waarschijnlijk beter bekend als Paul McCartney. Neusfluiten galore! “Are you all sitty comfybo too square on your botty? Then I’ll begin.”
Bonzo Dog Doo Dah Band, I’m the Urban Spaceman
http://www.youtube.com/watch?v=SbLDI5lNdRQ
