Een gebroken meisje met de missie: andere mensen vertellen over haar problemen met haar liedjes. Niemand zal naar de teksten luisteren, vertelde men haar. Toch zette ze door en 4 jaar na haar eerste cd brak Maria Mena ook eindelijk in Nederland door met Just Hold Me. Inderdaad. Men luisterde naar haar teksten. En haar betoverende stem en lieve, vaak verdrietige liedjes. Inmiddels is de Noorse zangeres toe aan haar zevende studioalbum Weapon in Mind.
De eerste single van het album, Fuck You klinkt veelbelovend. Maria Mena is volwassen geworden: in plaats van altijd maar negatieve teksten waarin ze haar vernachelde zelfbeeld en problemen vertelt, roept ze gewoon even waar het op staat. Een pakkend deuntje met het subtiele ‘fuck you’ dat blijft hangen. Een beetje overgeproduceerd, soit, dat kan het nummer hebben.
Was die eerste, zo veelbelovende single qua geluid en teksten maar representatief voor de rest van het album. Helaas, de rest van het album klinkt nog geproduceerder. Autotune wordt niet geschuwd en er wordt dankbaar gebruik gemaakt van alle middelen waar een computer over beschikt. En niet op de juiste manier. Zoals Trent Reznor (Nine Inch Nails) in de documentaire Sound City mooi zegt: de computer moet ondersteunen.
Ondersteunen is niet hetgeen dat gebeurt op Weapon in Mind. De computer neemt niet alleen de instrumenten onder handen of zelfs over, ook van Mena’s stem blijft op sommige nummers weinig over. Dat kan zijn charme hebben, zoals het subtiele gebruik op Fuck You. Maar I Always Liked That en You’re All Telling Stories hadden net zo goed op 808’s & Heartbreak, het autotune-album van Kanye West kunnen staan. Eeuwig zonde. Mena is een getalenteerde zangeres en songwriter, maar van beide blijft niet heel veel over op Weapon in Mind. Mena lijkt blind mee te gaan in de trend alles maar op te poetsen met bijzondere geluiden uit een synthesizer en een vrij slechte drumcomputer. Bij sommige zangeressen, noem een Ellie Goulding, pakt dat prima uit. Van Goulding weten we toch niet wat ze kan zonder een computer. Van Mena wel, en ze komt beter uit de verf als ze echte instrumenten oppakt en haar stem blijft gespaard, hooguit een beetje opgepoetst.
Ook wat teksten betreft is Fuck You een uitzondering op het hele album. De vrouw die schaamteloos fuck you tegen critici roept, is op de rest van het album weer het kwetsbare meisje dat over haar problemen zingt. Op zich niets mis mee, ware het niet dat ze daar nu al ruim tien jaar mee bezig is. Niet raar met haar verleden van gescheiden ouders, depressies en haar eetstoornis, maar inmiddels lijkt het een trucje te worden.
De schaarde optimistische nummers die op het album staan, hebben een hoog Taylor Swift-gehalte. You Make Me Feel Good komt rechtstreeks uit die slechte drumcomputer met daarbij dat gitaartje van Swift en een keyboard. Gelukkig is dat bij I Love You Too minder. Eindelijk wordt de computer gebruikt om de muziek te ondersteunen.
Er is niets mis met jezelf ontwikkelen of opnieuw uitvinden. Sterker nog, de groten der aarden als Madonna en David Bowie doen het nog steeds en ook Paul McCartney blijkt veel meer te kunnen dan een Beatles-lid zijn. Het is de kunst jezelf goed te ontwikkelen. Terwijl Mena zich op muzikaal gebied ontzettend wil haasten om net zo te klinken als alle andere popjes die we horen en zien, blijft ze in haar teksten ver achter. Zonde van het talent. Maar goed. Het is een heel leuk album als je niet naar de teksten luistert, van overopgepoetste muziek houdt en doet alsof het een zusje van Ellie Goulding is.
