De nacht lonkt voor Sanne Vogel. “Rode Wijn! Eindelijk. Straks nog een paar Pornstar Martini’s in Bar 22. Lekker. Ik hoef morgen pas om elf uur te starten.”
De kleine filmbazin (“1.65 en een halve centimeter”) zit in café BRIX in de Amsterdamse Hartenstraat en heeft net weer een 16-urige draaidag voltooid. “De draaidagen zelf zijn altijd maximaal 12 uur, maar ervoor en erna ben ik nog aan het voorbereiden. Ik draai soms dubbele werkdagen”, puft ze.
“Ik slaap gemiddeld vier uur per nacht. Als ik thuis kom, ga ik eerst opnames terugkijken, en de scènes voor volgende dag bedenken. Vaak kan ik niet slapen, omdat ik teveel ideeën heb die nog door mijn hoofd spoken. Die dagen kan ik hoogstens één glas wijn drinken.”
Ondanks de Aziatische werkdruk oogt Vogel monter. Ze draait al weken rondjes in deze wijk, die in de volksmond De Negen Straatjes worden genoemd. Hier in de driehoek tussen de Hartenstraat, Wolvenstraat en Huidenstraat regisseert ze een Woody Allen-achtige komedie met daarin rollen voor Bracha van Doesburg, Tygo Gernandt en Benja Bruijning. De film heet: Hartenstraat.
“Ha, ik heb echt ook vrienden buiten de film, hoor”, lacht ze. “Ik wil werken met mensen die ik leuk vind, die goed zijn en die bij de rol passen. Ik hou ervan om tegen te casten. Dat de acteurs iets spelen wat ze nog nooit eerder hebben gespeeld.”
Ze geeft een voorbeeld: “Benja Bruijning is een jongen voor de knappe hunk rollen. Na Alles is familie zijn alle vrouwen verliefd op Benja Bruijning. Logisch zou het zijn dat ik hem mijn mannelijke lead zou laten spelen. Maar dat vind ik een voorspelbare keuze. Hij speelt nu Thomas, een extreme hipster met teveel praatjes die niets uitvoert. Benja heeft een perfect gevoel voor timing en voor kleine details die heel grappig zijn. Ik vind het leuk om hem in een totaal andere rol te zien. Zelfde geldt voor Marwan Kenzari. Die speelde een heel harde rol in Wolf, in Rabat was hij een stoere bijdehandte jongen, maar nu zit hij in een vaderrol waarin hij heel zacht en lief moet zijn.”
“Ik ga niet schreeuwen of zo. Ik ga net zo lang door tot ik krijg wat ik wil. Door uit te leggen waarom, door alles te onderbouwen. De crew gaat echt niet harder rennen als je gaat tieren.”
“Ik zelf niet, maar wel de crew om me heen, dat vond ik verschrikkelijk. Op een gegeven moment werd het me teveel dat getier op de set, toen heb ik de regisseur gebeld en gezegd dat ik voor de volgende draaidag iets met hem moest drinken. Ik heb hem gevraagd waarom hij uitviel en gezegd dat ik het niet begreep. Dat ik me ongemakkelijk voelde door zijn gedrag en er niet beter van ging spelen, en dat ik geloof dat je echt een betere film krijgt als cast en crew gelukkig naar hun werk gaan.
“De regisseur vond het wel een dappere actie, want hij verwachtte dat de meeste acteurs toch geen kritiek zouden geven omdat ze bang zouden zijn dan geen rollen meer te krijgen.”
Stem wordt zachter: “Maar ik wil niet werken met mensen waar ik niet eerlijk tegen kan uitspreken hoe ik me voel over de samenwerking.Ik schrijf ook wel eens een brief aan een eindredacteur of producent, die naar mijn mening te hard of naar doet: ik kan niet kan functioneren in als mensen vanuit negativiteit handelen, dan klap ik helemaal dicht en kan ik geen mooie dingen meer maken.”
“Met judoka Edith Bos had ik dat gevoel ook bij Expeditie Robinson (een reallife tv-serie waarin Vogel nu figureert). We zaten in een team met alleen maar vrouwen. We hadden het heel goed met elkaar, maar we hadden een proef verloren en moesten dus iemand wegstemmen. De meeste van ons stemde op Edith, ik ook. Terwijl zij juist fysiek de sterkte was. Maar met haar had ik de minste connectie.”
“Ze was heel boos toen ze weg werd gestemd, ze zei steeds: ‘Ik ben de beste en ik ben de sterkste’, wat ik heel irritant vond. Ik ben toen naar haar toe gegaan om te praten. Ik zei: ‘Wil je weten waarom ik op jou heb gestemd?’ Eerst wilde ze niet praten en later kwam ze naar me toe. Toen zei ik. ‘Ik mag iedereen in dit kamp heel erg graag, maar ik heb met jou het minste. Ik zei: ‘Ik weet alles over jouw leven, want je bent constant over jezelf aan het praten, maar het enige wat je in die 50 uur aan mij hebt gevraagd is wat ik doe.’ Ik wil niet op een onbewoond eiland zitten met iemand die alleen maar over zich zelf praat en de hele tijd roept dat ze de sterkste en beste is…dat is vermoeiend.”
“Ja, want ik had ook gezien dat ze ook heel leuk en bijzonder was. Ze bleef heel erg in de slachtofferrol hangen. Het was fascinerend dat ze steeds wegkroop voor confrontaties. Later vertelde ze me dat ze mij vanaf het allereerste moment heel erg eng vond, en dat ze een bijnaam voor me had: ‘scary’. Ze had het gevoel had dat ik dwars door haar heen keek. en misschien is dat ook wel zo. Ik had het gevoel dat ‘Edith de topsporter’, ‘Edith de vrouw’ in de weg stond. Als judoka moet je constant denken: ‘Ik ben de beste, ik ben de sterkste’ want als je dat zelf niet gelooft, dan word je nooit kampioen. Maar als je in een mini-maatschappij als Expeditie Robinson moet overleven is die instelling ondraaglijk voor de mensen om je heen. Ik heb dat steeds tegen haar gezegd: ik ga altijd de confrontatie aan en nu zijn we super goede vriendinnen. Juist daarom. Ik heb ‘Edith de vrouw’ leren kennen en dat is een superleuk iemand.”
“Ik confronteer mensen met wat ik voel, omdat ik overgevoelig ben. Ik pik de sfeer en gevoelens van andere mensen snel op. Als ik niet zo gevoelig zou zijn zou ik niet kunnen schrijven, regisseren en spelen: die gevoeligheid is mijn intuitie. Maar die gevoeligheid zorgt er ook voor dat mensen me veel sneller kwetsen zonder dat ze het door hebben, of irriteren en daarom spreek ik alles uit.”
“Sinds mijn dertiende regisseer ik al stukken, sinds mijn zeventiende word ik ervoor betaald. Ik snap dat het misschien moeilijk is voor te stellen dat een klein meisje dat overgevoelig is een hele crew en cast kan aansturen als regisseur. Dat is dus geen enkel probleem, ik ben heel stellig als ik ergens in geloof en kan mensen makkelijk overtuigen met mijn passie.”
“En een half. 1 meter 65 en een half.”
“Ik zat op ballet en dat kon ik niet. Toen was ik acht en ging ik op een avond met mijn vader mee naar zijn werk; hij was conciërge op de HKU Theaterschool in Utrecht. Het stuk dat opgevoerd werd was Oorlogswinter van Huis aan de Amstel. Toen ik dat zag, wist ik: dit is wat ik zoek. Ik heb gewoon heel veel fantasie en als je die fantasie visueel kan maken, dan ben ik blij. Wat er in mijn hoofd gebeurt, wil ik aan iedereen laten zien.”
“Ik kan er ook niks aan doen. Het heeft iets exhibitionistisch om te verspreiden wat ik in mijn hoofd meemaak. Maar al die beelden stapelen zich op. Ik praat ook best wel veel hè. Alles wat ik zie moet eruit, anders wordt het teveel.”
“Theater en films maken zijn een uitlaatklep. Ik verveel me heel snel. Ik vind mensen vaak saai. Ik moet dus impulsen krijgen. Op de basisschool had ik de fantasie dat ik een bepaald bedrag aan geld kreeg en daar speelgoed van moest kopen voor alle klassen. Dan kruiste ik alles aan in de Bart Smit folder en dan maakte ik lijstjes: welke klas wat moest leren en welk speelgoed daar educatief het beste bij paste? Dan was ik aan het rekenen of het allemaal wel in mijn verzonnen budget paste. Ik was die schema’s aan het verzinnen om mezelf bezig te houden. Voor de boomhut die mijn broer had gebouwd ging ik gordijnen naaien, of we bouwden een hele Legostad voor de hamsters. Ik heb wel eens een rolstoel gekocht, waarmee ik dan naar een winkelcentrum rolde om met korting een camera te kopen, en met die VHS-camera verzonnen we dan de meest bizarre filmpjes. Daar wonnen we prijzen mee.”
“Verveling.”
“Bij Expeditie Robinson heb je dus niks. In mijn hoofd gaat het dus van ku-deng-ku-deng-ku-deng. Maar dáár vond ik het voor eerst in mijn leven rust in mijn hoofd, even geen impulsen. Ik moest heel erg huilen, het was stil.”
“Het was mooi en bijzonder. Om het effect van die stilte te krijgen moet je me kennelijk eerst naar een onbewoond eiland sturen. Mensen denken dat ik relaxt ben, maar ze hebben niet door (wijst naar haar hoofd) dat het hier van tjek-ke-tjek-ke-tjek-ke gaat. Na een tijdje heb je een hut gebouwd en is het eten op. Dan moet je biechten in zo’n hokje en zit je daar alleen. Ik zat daar een kwartier, en moest heel erg huilen.”
Alsof ze niet over zichzelf heeft: “Maar dat janken is normaal hoor. Dat doe ik ook als ik blij of boos ben.”
“Ja, als ik te rustig heb, ga ik ‘s nachts vaak op Funda kijken of er nog nieuwe huizen te koop staan: die ga ik dan in mijn hoofd alvast inrichten en opnieuw verbouwen. Dan ben ik hele nachten bezig met herinrichten.”
“Alleen in Amsterdam hè, en soms in New York. Wel alleen waar ik zelf wil wonen. Ik fantaseer dat ik De Staatsloterij win, en aan wie ik dat huis dan doneer, en welke meubels ik erin wil stoppen.”
“Nu even niet, maar als ik verdrietig ben is Funda mijn geestelijke therapie. Waarschijnlijk is het chemisch, ik heb een hart dat zomaar zwart kan worden.”
“Ik geef niet zo snel op. Mentaal geef ik zeker nooit op. Mijn lichaam zegt wel eens: nu is het klaar. Vorig jaar wilde ik voor clini-clowns de marathon van New York lopen, maar ik moest stoppen, omdat ik allemaal vocht in mijn knie en enkel heb. Bovendien: mijn spieren zijn te lang, waardoor ik heel lang moest trainen om deze te verkorten en geschikt te maken voor die 42 kilometer. En toch heb ik tweeënhalf tot drie maanden gedacht dat ik het zou doen.”
“Ik heb 95 procent van alle interviews afgezegd ter promotie van films, omdat ik geen zin heb om over mijn privé-leven te praten, of na te moeten denken wat mijn favoriete kleur is, of mijn favoriete eten.”
“Ja, behalve in de Playboy.”
“Nee, nee. Nee-hee. Laat ik het er niet over hebben: je gaat mensen op ideeën brengen.”
Vervolgt betoog: “Ik doe nooit roddelpers, maar op persdagen word er ineens een microfoon onder je neus gedrukt van Weekend of Privé. ‘Zie jij die ex nog wel eens?’ ‘Staat je huis nog te koop?’ Dan ben ik gechoqueerd.”
Nu op stoom: “Ik was mijn kat kwijt hè. Die had ik van de katteboot geplukt. Het beest had een ongeluk gehad, miste een deel van zijn hersenen en was een beetje dom. Toen had ik op Twitter gezet: ‘Alle mensen in Bos & Lommer [waar Vogel woont, MK] hebben jullie deze kat gezien?’ Ik was hem al 16 uur kwijt en helemaal in paniek. Werd die tweet in een uur 500 keer geretweet. Na een half uur belde Radio 2. Dus, ik huilend aan de lijn. Gelukkig zei Frits Spits: “We laten je met rust.”
“Uiteindelijk had de postbode mijn kat teruggevonden dus ik met mijn kat op de foto. Volgende dag: ‘Postbode vindt kat Sanne Vogel.’ Gedrukt! In Spits of Metro, weet niet meer welke van de twee. De serieuze pers ging daar een bericht van maken. Who cares! Who the fuck cares dat ik mijn kat kwijt ben.”
“Ha, ja. Wat Funda voor mij is, ben ik voor anderen kennelijk. Maar ik snap daar niks van.”
“Ik zit vrij weinig alleen thuis. Dan ben ik aan het werk. Muziek aan het luisteren voor scènes.”
“Jawel, maar ik vergeet het ook. Op donderdag is het, maar ik zie het niet. Het is alsof je naar een fotoboek van een vakantie kijkt.
“Ik heb een gigantische lust om één-keer-in-je-leven-experimenten mee te maken. Wanneer word je nou op een eiland gedropt zonder eten? De eerste nacht regende het negen uur. We zaten als een soort maden met doorweekte poncho’s tegen elkaar aan geplakt. Het enige wat ik dacht: ‘Yep kunst maken is mooi, maar hallo: ik kán< dit! Ik ga niet dood van 8 uur in de stromende regen, ik kan dit,’ Heel primitief en cool, dat je dat mag meemaken.”
“Ja, het is toch reality. Je krijgt er inderdaad gezeik mee. Mensen denken dat ze je kennen, die gaan bij je huis aanbellen. Tienermeisjes die er waarde aan hechten dat je beroemd bent. Dat is zorgwekkend, want beroemd worden is niks. Dat is een illusie. Ze kijken tegen je op omdat ze iets fantaseren dat ik helemaal niet ben. Ze staan ineens voor je deur. Dat schermpje is niks. D’r zijn in Nederland meer mensen wel op tv dan niet op tv. Als je nog nooit op tv bent geweest, dan ben je een uitzondering. Je kunt alles op Facebook zetten en Twitter. Het stelt niet zoveel voor.”
“Tja, mijn huis staat op Funda, omdat ik ervan af wil. Dat weten mensen dan ja. Maar ik moet daar toch weg. Het is te groot en te duur voor mij alleen. Ooit heb ik het gekocht met mijn ex, maar dat is alweer tweeënhalf jaar oud.”
“Ik zit nu pas in mijn pubertijd eigenlijk. Voor het eerst ga ik uit. Ik ben iemand van 29 jaar die voor het eerst aan het feesten slaat. Ik had altijd verkering en ging nooit op stap, want ik had oudere vrienden, waarvan de meeste al kinderen hadden. Ik wilde dat ook. Ik leefde in de verkeerde levensfase: op mijn achttiende was ik bloedserieus huisje, boompje, beestje aan het spelen. Nu loop ik achter op iedereen. Ben nu voor het eerst naar Lowlands geweest en Dance Valley. Ik wilde heel erg graag gewoon zijn. Net als mijn ouders. Die waren 15 en 17 jaar toen ze verkering kregen en zijn nog steeds bij elkaar. Zo wilde ik ook oud worden. Mijn ouders houden heel veel van elkaar. Een jongen voor de rest van je leven, dat wilde ik ook.”
“Ik heb discipline. Ik had zo’n grote liefde voor theater dat alles daarvoor moest wijken. Op de MAVO hield ik op dertienjarige leeftijd een spreekbeurt over toneel. ja: ik stond huilend voor de klas omdat theater het allermooiste was dat er bestond. Marokkaanse meisjes uit achterstandsflats kwamen naar me toe: mag ik ook mee? Op het toneel was ik een beest, maar thuis was er rust. Rummikuben, koken, boodschappen doen. Kamperen in Frankrijk. Zo gewoon mogelijk. Ik vind dat mensen zo snel opgeven in liefde en relaties. Ik hoop dat er ooit iemand komt die aan mijn eisen kan voldoen en mij aankan, want het lijkt mij verschrikkelijk met mij.”
