Als er iemand een goede aanloop heeft gemaakt naar de release van haar vierde album toe, is het Miley Cyrus. Van twerkschandaal naar dramatische break-up waarna ze nog even naakt op een sloopkogel kroop voor haar video Wrecking Ball. Tenslotte kreeg ze een officiële waarschuwing van Sinead O’Connor. Alles wat Cyrus dezer dagen doet is interessant. En dat marketingtechnisch best handig met de release van Bangerz.
Destiny Hope Cyrus werd in ’92 geboren als dochter van countryzanger Billy Ray Cyrus. Op haar elfde krijgt ze de rol van Hannah Montana op het Disney Channel. Dat wordt een ongekend succes en een ster is geboren. In 2012 besluit ze haar brave imago als Disney-meisje om te gooien, knipt ze haar haren eraf en verandert ze haar stijl drastisch. Toen kwam het twerkschandaal en was het hek van de dam. Maar Bangerz is er, en is vandaag gereleased.
In envelop met de cd zit niet alleen de cd, ook is er een rood Livestrong-achtig armbandje met daarop ‘I AM A SMILER’ bijgevoegd, zo heten de fans van Miley. De ontwerper van de hoes heeft zich duidelijk laten inspireren door de jaren 80 en iemand heeft besloten dat het leuk is een stickervel in het hoesje te stoppen. In het begeleidende persbericht wordt verteld dat Bangerz (met een Z, zo schrijven grote mensen dat) Miley’s volwassen kant laat zien. De hoop daarop is met het stickervel wel ietwat teniet gedaan.
Volwassen is ze dan ook niet op dit album. De meeste nummers gaan over seks, geld, feesten, drank en drugs. Waar niets mis mee is. Miley wordt in november 21, ondanks dat ze officieel nog te jong is voor de laatste twee, is het tijd dat Cyrus eindelijk eens in de pubertijd belandt en losgaat. Altijd opgegroeid voor het publiek, altijd de ideale schoondochter geweest. Laat het meisje lekker losgaan en experimenteren. Het is jammer dat de persmeisjes hebben besloten dat dit de volwassen kant is van Miley. Verkeerde marketing. Niks volwassen aan.
Op muzikaal gebied heeft Miley de handen ineen geslagen met een divers gezelschap aan songwriters en muzikanten. Althans, zo lijkt. In werkelijkheid valt dat best mee. Er zit geen enkele eenheid in het album. De liedjes sluiten niet op elkaar aan en lijken uit de hitjesvoorraad te komen. Stuk voor stuk blijven ze hangen, maar op een paar nummers na is het alsof Miley alle liedjes op de radio heeft ingezongen. Hier en daar doet Britney Spears of Ludacris nog even mee om de boel op te fleuren.
Het is makkelijk dit album tot de grond toe af te branden. Echter is er één ding dat niet vergeten mag worden: Miley kan zingen, ze vertolkte Jolene al eens subliem. Op Bangerz ze zeker de ruimte om te laten zien wat ze kan. Maar de liedjes op dit album hadden net zo goed voor Britney Spears of Rihanna geschreven kunnen zijn. Gelukkig staan er ook een aantal nummers op die je dat even doen vergeten. 4×4, #Getitright en Rooting for my Baby zijn zeker de moeite waard om even te beluisteren. Ook op On My Own laat ze horen dat ze prima kan zingen.
Geen album dat je moet hebben omdat het een meesterwerk is, maar dankzij het hoge hitjesgehalte en de foeilelijke en daarom lokkende hoes prima om een keer te luisteren. Laten we hopen dat Miley tijdens haar wilde periode niet haar stem verpest. Over een jaar is ze volwassen en komt er een album dat stukken beter is.
