Sky High TV is een onafhankelijke tv-producent van bewogen maatschappelijke titels zoals Het Familiediner (EO), Uit de Kast (KRO), De allerslechtste chauffeur van Nederland (BNN), Over mijn lijk (BNN) en sinds dinsdagavond Sprakeloos. Geproduceerd voor de KRO, presentatie Arie Boomsma, die aan dit format helaas niets toevoegt.
Om u een beetje in te wijden in de werkwijze van zo’n producent neem ik u mee naar een ontwikkelredactie, ook wel denktank genoemd of wat sjieker een researchunit. Een groep speciale redacteuren broedt de hele dag op het unieke format, dat helaas niet (meer) bestaat. Want de ruif is al lang leeg gegeten, dus kijken we dagelijks naar een kloon van een kloon en daar weer een kloon van.
Leed, afwijkingen, bizarre verhalen, ziektes, vetes, liefdesverdriet of juist de honger naar een (nieuw) meisje, staan hoog op de shortlist van zo’n denktank. Dus in de categorie ‘die hadden we nog niet’ is stotteren een voor de hand liggende keuze, het moest er na pesten toch een keer van komen. De KRO bestelt in zo’n geval bij Sky High en de zender levert dan een ‘gezicht’.
In Sprakeloos is Arie Boomsma er louter voor de gezelligheid. Hij babbelt wat met de ouders en deelt een highfive uit (ook een epidemie in Hilversum) aan Jurriën, die graag architect wil worden, maar niet uit zijn woorden kan komen. En we zien Arie een blij huppelsprongetje maken vlak voordat Jurriën voor zijn eindopdracht staat, stotterloos speechen voor een grote groep mensen.
Als we Arie eruit zouden snijden in de montageruimte krijgen we een vlotter, informatiever programma. Een regisseur zou dan én meerdere cases in één programma kunnen behandelen én door elkaar kunnen mixen, waardoor de show gevarieerder en sneller wordt voor de doelgroep, jongeren dus.
Sinds ik kan spreken en luisteren ben ik stotteraars tegen gekomen. In de zandbak, later op school, als docent, in mijn vriendenkring. Als ik één keer google op stotteren krijg ik honderd varianten aan therapieën, lang en kort.
Het is daarom zo verdacht dat er gisteravond maar één methode tot heiligdom werd verheven, het MCGuire-programma, ontwikkeld door ex-stotteraars. Natuurlijk vond u de KRO-show al gisteravond op hun site terug ter promotie van hun handel, want dat is nu eenmaal gemeengoed geworden, ook bij de publieke omroep. Alles mag, alles kan.
Bij MCGuire is de insteek ‘psychologisch’ en ‘lichamelijk’. Helaas, ik heb er nauwelijks voorbeelden van gezien. Een oefening op camera bij de intake en later de straat op om honderd mensen aan te spreken. Daarna zat ik al heel gauw bij de finale, de eindspeech, met een huilende Meike in de zaal, het trotse vriendinnetje van Jurriën, dat hij pas na een jaar durfde te benaderen.
Sprakeloos had een gedegen, informatief, journalistiek en toch prikkelend programma kunnen worden, maar is nu een snel in elkaar geflanst format met veel gemiste kansen. De showreel op de site van de producent, een overzicht van wapenfeiten voor de branche, lijkt vaak essentiëler dan de inhoud van formats zelf.
Bovendien had de rol van Boomsma van hogere waarde kunnen zijn en voor meer diepgang kunnen zorgen. Noem hem de informatieve en empathische aangever. Boomsma heeft er in dit geval simpelweg een klusje bijgekregen van zijn werkgever, omdat hij nu eenmaal een ‘gezicht’ is van de zender. Verplichte kost heet dat.
Gelukkig kan de presentator nog altijd in de leer bij Patrick Lodiers van het helaas niet meer genomineerde Over mijn lijk (BNN).
