Het volledig luidende bericht: Les sanglots longs des violons de l’automne..blessent mon cœur d’une langueur monotone (‘De lange snikken van violen in de herfst..verwonden mijn hart met monotone loomheid’) – was begin juni 1944 een van de gecodeerde radioboodschappen uit Londen aan het Franse verzet om in actie te komen. Het ging beginnen. En op een dergelijk punt zijn we nu dus opnieuw aanbeland. Nou, bijna dan. Nu niet in Frankrijk, en tegen iets verdere oosterburen ook. De Russen. Met als casus belli: Greenpeace scheepje onder Nederlandse vlag aan de ketting, bemanning in de bak. Wraak op een Nederlandse diplomaat dáár, vanwege een akkefietje híer. Het gindse diplomaten rammen leidde in Den Haag tot ferme taal over het afblazen van het Russisch-Nederlandse vriendschapjaar, wat toch vrijwel iets van “Ik val aan, volg mij” betekent. De luidruchtige Haagse dapperen wanen zich wellicht veilig achter ‘den ondoordringbare Nieuwe Hollandsche Waterlinie’, waarvan de restauratie omgekeerd evenredig met de sloop van onze huidige krijgsmacht goed op schema ligt. Daarnaast spelen de Russen soms vals. Misschien komen ze wéér vanuit het westen. Uit zee dus, net als in 1799. Poetin heeft er de spullen voor. Wij niet om hen te bezoeken. Hoewel? Fantaseert u even mee?
De zomaar bruut gekaapte Greenpeace Arctic Sunrise ligt in Moermansk. Ze wordt echter nauwelijks in de gaten gehouden. Wat ze aan boord van de onderzeeër Zr. Ms. Zeeleeuw in het snotje hebben. De Russen denken dat deze boot in Nederland in het dok ligt, en dus niet stilletjes op 30 meter diepte hangt net voor de inham naar Moermansk. Daar heeft het naast wat oude Mod 4 Mk 48 torpedo’s (.pdf) het KCT duikteam 6 aan boord. Al ELINTend, aangevuld met *—-censuur—-*, heeft de bemanning voldoende informatie vergaard om precies te weten waar de Arctic Sunrise ligt en waar de dertig gevangen wereldverbeteraars in de bak zitten. Bovendien heeft men uitgevonden dat er, als overal, zaterdagnacht de minste bewaking is. Happy Hour begint daarnaast lokaal op zaterdag om een uur of 17:00 uur en tegen 23:00 uur is de Wodka meestal op.
Deze zaterdag echter niet. De Zeeleeuwen hebben gisternacht een paar kisten ogenschijnlijk verloren huisstook op een strategische plek te water gelaten. De kisten slaperig bewerkt aardappeldistillaat bleven net drijven, en werden zoals gehoopt (op één na) allemaal opgepikt door de Russische Kustwacht. Uit het radioverkeer nadien werd duidelijk dat Iwan zoals het oud-communisten betaamt elke buit eerlijk deelt, en dat het zaterdagavond overal in uniform feest zou worden.
Net voor de zon op zaterdagmiddag 19 oktober om 17:02 uur lokale tijd onderging zette Zr. Ms. Zeeleeuw koers richting Moermansk. Tegen de tijd dat haar kiel over de bodem schuurde was het donker genoeg om deels boven te komen zonder gezien te worden. Met wat hout en passend beschilderd doek was de con aanvullend gecamoufleerd als vissersboot. Ze hadden 121 kilometer te gaan tot aan de locatie met codenaam: 3598 – de plek waar 6 gedropt werd. Met 121 kilometer terug samen 242 kilometer om weer in voldoende ruim sop te zitten. Daar de zon lokaal om 09:16 uur op kwam gaf dit Zr. Ms. Zeeleeuw zo’n veertien uur donkere vaartijd. Wel met een onbekend aantal oplettende Russische geheelonthouders ter weerszijden van de vaargeul. Gelukkig werden er geen aangetroffen.
Dankzij de metingen die de Hollandse koopvaardij maandelijks aan de MIVD doorspeelt wist Zr. Ms. Zeeleeuw de diepste vaargeulen te vinden, waar ze tussen de tien en twaalf knopen in maakte. In zes uur en tien minuten lag ze voor de roemruchte havenstad op 3598, waar 6 van boord ging. Hoe en waarmee ze van boord klommen, of hun aantal, is geen nadere informatie over vrijgegeven. Wel dat ze om 23:12 uur lokale tijd (19:12 Zulu) ‘los’ gingen. Ongeveer het moment dat elders het gevonden Mickey Finn distillaat open werd getrokken na het indrinken met huisdrank. Zo kon 6 ongezien de wal bereiken. Vervolgens splitste de groep zich in tweeën. De sectie 6 Alfa ging de Greenpeace sloep bevrijden, de grotere sectie 6 Bravo de bemanning.
Beide operaties slaagden. De Arctic Sunrise werd alleen door een WOII veteraan van een afstandje in de smiezen gehouden. Dat wil zeggen, als hij wakker was geweest. Van de gevangenisbewakers konden er nog wel een paar overeind komen, maar hier maakten de verdovingspijltjes van 6 Bravo snel een eind aan. Dus stond 6 Bravo om 01:16 uur met dertig ietwat verwarde zeehondenknuffelaars aan dek van de Arctic Sunrise, waar de trossen om 01:17 uur iets te luidruchtig los van gingen. De serie plonzen wekten de WOII veteraan. Als echte Held van de Sovjet-Unie had hij echter van beide soorten vergist aardappelnat een rijkelijke portie gekregen. Wat mogelijk verklaart waarom hij niet naar zijn AK greep, maar een vrolijk edoch nogal toononzuiver afscheidslied in zette.
De kar in de machinekamer van de Arctic Sunrise (voor de techno’s, een 2495 pk MAK 9M452AK) was nog koud dus de dertien knopen die ze op papier liep, bleven er het eerste half uurtje zeven. Daarna spoot de diesel vol op de zuigers. De Arctic moest 165 kilometer afleggen voor ze in internationale wateren zat, waar ze theoretisch een middelvinger kon opsteken naar Iwan. De Arctic deed er acht uur en vier minuten over. De zon verscheen net toen ze om 09:21 uur internationaal waren, wat ze met een door 6 meegebrachte radio in ouderwetsch Morse de ether instuurden als: .— . .- -. / .- / -.. . / .-.. — -. –. ..- . / — — ..- … – .- -.-. …. . Ik heb ooit een beetje Morse geleerd, maar ben het al lang vergeten. Ik zie wel iets van ‘Jean’ staan.
Natuurlijk kwamen de Russen spoedig hierna opdagen, maar niet voordat ze aan boord van de Arctic een haastig geschoten video van het varende schip, wat grijnzende zeehondenknuffelaars en bovenal de satnav met hierop de bevrijdende coördinaten elektriek aan alles van Reuters tot de BBC hadden opgestuurd. Uiteraard stond de video ook binnen luttele minuten op Youtube. Dus werd het ondanks dreigende taal en veel kabaal bye-bye, zwaai-zwaai.
Operatie Monotoon maakte Poetin pislink. Het hele Moermanskgarnizoen kreeg een enkeltje ver oostwaarts. Dit, direct nadat het Rode Leger opdracht kreeg zich in te schepen voor een operatie ver westwaarts. Een blufbetoog dat de NATO artikel 5 zou activeren als de Arctic opnieuw geënterd werd, hield de Russen uiteindelijk van boord en ook anderszins thuis. In een verder vrij onvriendelijk verlopen geheim telefoongesprek met een niet nader te noemen hoofdstad liet Poetin eigenlijk best doorschemeren het een gave stunt te hebben gevonden. Hoe ‘we’ weg waren gekomen was hem inmiddels wel duidelijk. Onze entree daarentegen niet. Wat betekent dat ook Zr. Ms. Zeeleeuw behouden is weggeslopen. En dat allemaal terwijl ze gewoon in dok lag.
