Waarom mogen mensen, die in afwachting zijn van een definitieve beslissing rondom hun asielaanvraag, in ons land kinderen krijgen? Deze, voor sommige misschien onethische, vraag kwam in me op toen ik een paar weken geleden het programma Uitgezet van de VARA keek op Ned2. Het programma speelde handig in op de emoties van de kijkers en je moest wel een blok beton zijn wilde je niet geëmotioneerd raken door deze heftige beelden.
Het programma geeft de kijker de indruk dat de Nederlandse overheid in deze schuldig is. Ouders én kinderen die hier zijn geboren worden uitgezet. Volgens mij is dat toch een verkeerd beeld wat misschien wel opzettelijk wordt gecreëerd door de VARA.
Een Armeense moeder die verkering kreeg met een Irakees – ook een asielzoeker – kreeg twee kinderen met hem. Uiteindelijke werd de moeder met haar kinderen teruggestuurd naar Armenië en de vader naar Irak. Natuurlijk een tragische afloop voor dit gezin.
De kinderen werden er emotioneel door beschadigd en kwamen in een wereld terecht die niet bij hun hoorde. Ze werden zomaar uit hun vertrouwde omgeving weggehaald. Hartverscheurend.
In het kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties staat dat kinderen bijvoorbeeld niet in detentie mogen worden geplaatst voorafgaand aan hun uitzetting. Toch gebeurt dit in Nederland. De VARA grijpt deze situatie met beide handen aan om over de rug van deze kinderen emo-tv uit te zenden. De “aah wat zielig” en “plaatsvervangende schaamte” vliegen over Twitter tijdens de uitzending.
@DefenceChildren Arm arm meisje.Geen gedag mogen zeggen tegen papa.Schandalig en ieder verwijst naar een ander.Plaatsvervangende schaamte.
— Multi Culti Casa (@multiculticasa) October 11, 2013
Natuurlijk kan ik het emotionele gevoel hierbij goed begrijpen, net als dat de bewaarder van justitie in het uitzettingscentra bijna tot tranen geroerd werd toen de journalist diep inging op de toekomst van de kinderen.
Asielzoekers lijken een asielprocedure decennia lang te kunnen volhouden. Justitie en humanitaire organisaties zijn hier ook debet aan. Waarom moet een zaak keer op keer opnieuw voor de rechter komen? Waarom kan een uitzetting afgewend worden door bijvoorbeeld tegen te strubbelen bij uitzetting? Wees duidelijk, kort en laat geen mazen open in de wet.
1236 kinderen werden de afgelopen 6,5 jaar gedwongen uitgezet naar oorlogsgebieden of landen die ze niet kennen. Het belang van het kind zou altijd bovenaan moeten staan.
Indien deze mensonterende situaties zich blijven voordoen zou er iets van te zeggen zijn dat de ouders, van deze in Nederland geboren kinderen, ook voor een deel verantwoordelijkheid hebben. Net als ouders die kinderen meenemen uit een ander land. Er is namelijk altijd een mogelijkheid dat het gezin weer terug moet.
Blijkbaar denkt de gemiddelde asielzoeker dat door kinderen te krijgen in Nederland ten tijde van de asielaanvraag, dit de kans vergroot op een definitief verblijfspapiertje. Doordat er zo nu en dan een generaal pardon wordt verleend, ontlopen honderden kinderen en hun ouders uitzetting. Dus blijkbaar is het de moeite waard om te gokken. Een zware verantwoordelijkheid die ouders op dat moment op zich nemen. Een verantwoordelijkheid die trouwens gedeeld wordt door ouders én overheid. Zolang de overheid er niet voor zorgt dat asielprocedures duidelijkheid scheppen en flink ingekort worden, zullen er altijd nog kinderen emotioneel en psychisch beschadigd worden.
