Reflected glory heet het in ons vak. Je interviewt beroemdheden en dat feit straalt dan vanzelf op jou af, zodat jij ook in de belangstelling komt te staan. Onder de vrouwelijke, serieuze journalisten geldt Oriana Fallaci nog steeds als adequaat voorbeeld van dat genre. Zij onderwierp bijvoorbeeld Yasser Arafat, Henry Kissinger en ayatollah Khomeini aan een pittig gesprek, waar de heren later behoorlijk spijt van kregen.
In de hardcore lollige sfeer is dat de Engelse commediëne Ruby Wax (1951), vrijdagavond te gast in College Tour.
Twan Huys haalt tijdens het gesprek het komische moment terug waarin Wax Imelda Marcos, weduwe van dictator Ferdinand Marcos van de Fillipijnen, compleet naar haar hand zet.
Volgens Wax ‘een achtjarig kind en sociopaat’ die het heerlijk vond om al haar pracht en praal en bizarre schoenencollectie aan het Engelse volk te tonen. Het feit dat de vrouw van de dictator ook verantwoordelijk was voor het stelen van 17 miljard dollars van het Fillipijnse volk, was voor Wax geen issue.
Haar insteek was vooral het shockeren, het beledigen en het belachelijk maken van deze ‘starfucker’, die Wax desondanks drie dagen gastvrijheid bood.
Een huzarenstukje voor een programmamaker, als je het met de geleiachtinge aanpak van een Ivo Niehe vergelijkt. Ook een slaaf van reflected glory, maar die gaat letterlijk op zijn knieën voor een bekendheid, terwijl hij Wax nog eens keihard natrapt in de montage.
College Tour kreeg halverwege de show een onverwachte wending toen humor en ongein overging in zwaarmoedigheid en depressie, ook een onuitwisbaar gen voor Wax. Haar gestoorde ouders liggen daar met name aan ten grondslag, legt ze aan de studenten uit. De sfeer in de studio loopt zo hoog op bij dit item dat meerdere studenten de microfoon grijpen om Wax deelgenoot te maken van hun eigen depressie.
Een betraande student draagt een bloedstollend gedicht voor over leven en dood met daarin de cruciale vraag aan Wax: hoe zou je herinnerd willen worden?
Ruby nodigt de aangeslagen en in zichzelf gekeerde student uit voor een gesprek na de show en geeft als antwoord, dat ze simpelweg tot stof zal vergaan, net zoals iedere, andere, anonieme bewoner van deze planeet.
‘Mijn optreden hier is ook maar een fractie van een seconde, dus dat stelt ook niks voor’.
De kracht van College Tour is de verbroedering tussen jonge mensen en de veelal oudere gasten die, ondanks het grote leeftijdsverschil en stiekem misschien wel onbekend zijn voor de toehoorders, toch voor inspiratie zorgen. Voor mij is Wax een begrip, maar voor een twintigjarige?
Wax benadrukt in haar levensverhaal dat ze heden ten dage nooit meer aan de bak zou komen op televisie, omdat ze én niet blond is én niet mooi genoeg. De vrijheid en de ruimte die ze van de BBC heeft gekregen is uniek en bestaat niet meer voor een vrouw die ‘grappig is, maar geen talent heeft’, is haar dodelijke zelfbeeld. ‘Omdat ik krankzinnige ouders had, mijn moeder speelde volledig met mijn hersenen, had ik de keuze of om commediëne te worden of seriemoordenaar.’
Haar vader belde ooit naar de desk van NBC en liet zijn dochter weten dat ze daar ‘nog nooit van haar gehoord hadden’.
Laat je dus nooit ontmoedigen, lieve kinderen, is de boodschap van Wax. Wordt vooral niet statisch, blijf bewegen, zet de tijd nooit stil en denk niet dat je vrienden hebt, ondanks je riante facebook-en twitteraccount. Want dat is een illusie.
