Het is internetgekkies wat de klok slaat dezer dagen. De Volkskrant meldde dat er wel 35.000 bedreigende tweets per dag zijn, waarvan er 200 ‘serieus onderzocht’ worden door de politie. De opiniepagina’s staan bol van onderbuik-duiding like it’s 2002. Het is aandoenlijk dat Nederland er na 22 jaar commercieel internet plotsklaps achter komt dat het internet voor 95 procent uit volslagen losgeslagen gekte bestaat. Tegelijkertijd is juist deze haast anarchistische waanzin de grootste creatieve kracht van het internet. Eindresultaat: zelfs na 30 jaar internet kan niemand beweren dat het af is, dat het toppunt is bereikt. Want dat is het mooie van internet: het is nooit af.
Tenminste, als wij internetgebruikers er in slagen om de grootste gekkies van het internet te weerstaan. En dan niet die werkloze, kontkrabbende volwassen mannen die hun puberale obstinaatheid nooit zijn ontgroeid en zo nu en dan de haatmachine aanslingeren om bedreigingen en lastercampagnes over en weer te voeren (en ook serieus tijd nemen om sites te bouwen waarop ze uitleggen hoe STOM ze iemand vinden). Nee. het zijn de internetgekkies in Peek en Cloppenburgh-confectie en op cognackleurige schoenen. De internetgekkies van de inlichtingendiensten. De internetgekkies van de ambtelijke macht.
Want laten wij eerlijk zijn: afluisterapparatuur in teddyberen verstoppen tijdens de G20, de paus afluisteren, Google en Yahoo hacken omdat je informatie van gebruikers moet, Moet, MOET hebben, is dat geen symptoom van totale gekte in de honger naar meer informatie dan de Ander? Een paranoïde waanzin die je tegenkomt bij mensen die teveel ruimte krijgen. Want als niemand je tegenspreekt (zoals het electoraat, waar je technisch gesproken afhankelijk van zou moeten zijn voor politieke overleving) dan kunnen zelfs de meest debiele ideeën serieus worden genomen. Zoals uit pure fantasieloze luiheid gewoon álles aftappen en er algoritmes op gooien in plaats van zelf gedegen recherche- en onderzoekswerk doen. Het is dan ook niet zo verbazend dat dictators zoals Mugabe het Westen in het verleden al lief aankeken om van hun mieterse wiretap-mogelijkheden gebruik te kunnen maken.
Verkocht aan het electoraat als ‘nodig’ in de strijd tegen het terrorisme (want 9/11. De Godwin van de veiligheidsindustrie), maar een beetje jihadi zit allang niet meer op de interwebs. Analoog is het nieuwe digitaal, vraag dat maar aan de Russen, die zo slim zijn geweest om typemachines aan te schaffen voor het optekenen van de meest gevoelige info. Het is ondertussen ook een belediging van het electoraat wanneer door inlichtingendiensten wordt gesuggereerd dat Al Kaida chatrooms gebruikt om de NSA te ontwijken, terwijl wij allang weten dat elke scheet op het internet aan een algoritme wordt onderworpen en chatrooms dus ook niet ‘veilig’ zijn als board room voor terrorisme-overleg.
Ondertussen zijn Nederlandse volksvertegenwoordigers weer ouderwets aan het relativeren: het valt allemaal wel mee, mocht er wat zijn dan spreken wij ze er op aan en nee – Rutte is niet afgeluisterd. We hebben het onder controle, move along people, nothing to see here. Tegelijkertijd is Nederland nog altijd aftapkoning, hebben wij een ‘liberaal’ veiligheidsbeleid waarbij internettaps, inbreken in computers, het onklaar maken van bepaalde content allemaal wettelijk mogelijk is gemaakt. Het lijkt op het eerste gezicht minder ingrijpend dan old school een microfoontje vastschroeven, een raampje opentikken of strafbaar materieel onklaar maken. Dat is precies waardoor de overheid het voor elkaar heeft gekregen om als een olifant in de porseleinen privacy-kast rond te banjeren: de schijn-simpliciteit maakt het verleidelijk omdat de burger er niets van merkt, en er dus ook minder snel over zal gaan zeuren.
Wij staan met zijn allen toe dat de overheid met Sjeik Hamad’s Dodge Power Wagon over onze grondrechten heen rost omdat wij burgers te druk zijn met het aan de kaak stellen van veel belangrijkere zaken. Het gebrek aan fatsoen op de social media bijvoorbeeld, hoe wij met elkaar om gaan op het internet, de kolkende onderbuik. De tóón van het debat, dat is toch veel belangrijker dan de inhoud? Iedereen lijkt te zijn vergeten dat burgers maar één keer de ruimte krijgen om mee te beslissen over de invloedssfeer en ruimte die wij de overheid gunnen. Weggegeven ruimte kun je later nooit meer terugclaimen.
